پروین فرزانگی

زمینه: پیش آماده سازی ایسکمی منجب به بهبود عملکرد ورزشی می شود اما اثر تواترهای مختلف آن بر عملکرد جودو و نقش آن بر آسیب عضلانی ناشی از فعالیت جودو مشخص نیست. هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر حاد تواترهای مختلف پیش آماده سازی ایسکمی بر مسابقه شبیه سازی شده جودو و آپوپتوز ناشی از آن در جودوکاران بود. روش پژوهش:12 جودوکار مرد در این مطالعه شرکتبصورت تصادفی در چهار وضعیت: اعمال پیش آماده سازی ایسکمی در یک جلسه (تواتر کم)، اعمال پیش آماده سازی ایسکمی در سه جلسه متوالی (تواتر زیاد)، بدون اعمال ایسکمی در یک جلسه و اعمال تکراری بدون ایسکمی قرار گرفت. در هر جلسه سه مسابقه شبیه سازی شده با فاصله 5 دقیقه از هم و یک آزمون ویژه جودو در پنج ساعت بعد از آخرین مسابقه اجرا شد. پیش آماده سازی ایسکمی در سه دور پنج دقیقه ای انسداد با پنج دقیقه خونرسانی مجدد انجام گردید. قبل و بعد از مسابقه جودو نمونه خونی گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از روش آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها: دوز زیاد پیش آماده سازی ایسکمی منجر به افزایش معنی دار تعداد تکنیکهای اجرا شده آزمون جودو شد (P≤0.05). مسابقه جودو سطح سرمی Bax را افزایش داد و همچنین، Bcl-2 سرم در هر دو تواتر کم و زیاد پیش آماده سازی ایسکمی بیشتر از سایر وضعیت ها بود (P≤0.05). نتیجه گیری: براساس نتایج تحقیق حاضر، به نظر می رسد که پیش آماده سازی ایسکمی تکراری اثر بیشتری بر عملکرد اختصاصی جودوکاران دارد و پیش آماده سازی ایسکمی مستقل از تواتر می تواند آپوپتوز ناشی از مسابقه جودو را بهبود بخشد.

مقدمه و هدف: کاردیومیوپاتی دیابتی به تغییرات قلب در نتیجه اختلال هوموستاز گلوکز اشاره دارد که منجر به اختلال عملکرد بطن می شود و با نقص عملکرد میتوکندریایی همراه است. از آنجایی که فعالیت ورزشی به عنوان محافظت کننده قلب شناخته می شود، هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر 6 هفته پیش آماده سازی ورزش مقاومتی بر فرایندهای همجوشی و شکافت میتوکندریایی در بافت قلب رت های دیابتی نوع 2 بود. روش شناسی: 18 سر رت نر ویستار به روش تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند: گروه دیابت (تعداد = 6)، گروه دیابت + ورزش (تعداد = 6) و گروه کنترل (تعداد = 6)؛ گروه ورزش به مدت 6 هفته و 5 جلسه در هفته تمرین مقاومتی (حمل وزنه با 40 الی 160 درصد وزن بدن روی نردبان) را اجرا کردند. برای القای دیابت نوع 2، رژیم غذایی پرچرب همزمان با شروع برنامه تمرینی اعمال گردید و تا انتهای مطالعه ادامه یافت و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، تزریق STZ به صورت داخل صفاقی با دوز 25 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن صورت پذیرفت. 7 روز بعد از تزریق STZ کلیه رت ها تشریح شدند و بافت بطن چپ قلب آنها استخراج شد. برای اندازه گیری میزان بیان mRNA ژن های MFN-2، OPA-1 و Drp-1 از روش Real time – PCR استفاده شد. همچنین، تحلیل آماری با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه در سطح معنی داری 0.05≥ p انجام شد. یافته ها: کاهش میزان بیان ژن  های MFN-2 و OPA-1 و افزایش میزان بیانmRNA  ژن Drp-1 در حیوانات گروه دیابت در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (0.001≥ p ). همچنین، رت های دیابتی تمرین کرده در مقایسه با گروه دیابت میزان بیان ژن های MFN-2 و OPA-1 بالاتر (0.001≥ p ) و میزان بیانmRNA  ژن Drp-1 پایین تری (0.01≥ p ) را نشان دادند. بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد که 6 هفته پیش آماده سازی تمرین مقاومتی با تنظیم مثبت پروتئین های درگیر در همجوشی میتوکندریایی و تنظیم منفی شکافت میتوکندریایی افزایش یافته در بافت قلب می تواند خطر ابتلا به کاردیومیوپاتی دیابتی را کاهش دهد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر ویتامین D و تمرین تداومی بر آپوپتوز در بافت آئورت در رت های مسموم شده با آب اکسیژنه بود. تعداد 36 رت نر بالغ در شش گروه به صورت زیر تقسیم شدند: گروه اول: کنترل؛ گروه دوم: دی متیل سولفوکساید (DMSO)؛ گروه سوم: آب اکسیژنه؛ گروه چهارم: دریافت داخل صفاقی آب اکسیژنه و ویتامین D؛ گروه پنجم: آب اکسیژنه + فعالیت تمرینی منظم؛ گروه ششم: آب اکسیژنه + ویتامین D + فعالیت تمرینی منظم. سپس، رت ها قربانی شدند و از بافت آئورت جدا شدند و مقدار پروتئین های کاسپاز سه، Bax و Bcl2 با روش الایزا اندازه گیری شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه برای آنالیز داده ها استفاده شد و معناداری به ص ورت 0.05  P < درنظر گرفته شد. نتایج نشان داد گروهی که فقط آب اکسیژنه دریافت کردند، نسبت به سایر گروه ها سبب افزایش Bax، کاسپاز سه و نسبت Bax/Bcl2 شدند و نیز میزان Bcl2 را کاهش داده بودند  (P < 0.05). همچنین، مشخص شد که ویتامین D، انجام تمرین تداومی و ترکیب این دو نیز سبب کاهش Bax، کاسپاز سه و نسبت Bax/Bcl2 و افزایش میزان پروتئین Bcl2 نسبت به گروهی که فقط آب اکسیژنه دریافت کردند، شدند (P < 0.05). تمرین های تداومی همراه با مکمل ویتامینD  باعث کاهش آپوپتوز ازطریق کاهش نسبت Bax/Bcl2 می شوند که احتمالاً این امر از آسیب های واردشده به بافت آئورت جلوگیری می کند.

هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر هشت هفته تمرین هوازی به همراه مصرف شیر بر میزان GLUT4، گلوکز و انسولین در پسران نابالغ دارای اضافه وزن بود. به این منظور، 28 پسر نابالغ (8 تا 10سال) دچار اضافه وزن(BMI) براساس پرسشنامة تغذیه ای، قابلیت های ورزشی، شاخص توده بدنی، صحت و سلامت بدنی از بین داوطلبان انتخاب شدند. سپس آزمودنی ها به طور تصادفی به چهار گروه تمرین، شیر، تمرین + شیر و کنترل تقسیم شدند. برنامة تمرینی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و با شدت 60 - 45 درصد حداکثر ضربان قلب انجام گرفت. گروه های دریافت کنندة مکمل شیر 236 میلی لیتر شیر در روز مصرف کردند. خونگیری در شرایط 14 ساعت ناشتایی، قبل و بعد از 8 هفته برای ارزیابی سطوح GLUT4، گلوکز و انسولین انجام گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس عاملی صورت پذیرفت. یافته های نشان داد بعد از 8 هفته میزان GLUT4 در گروه های تمرین(001 /0p=)، تمرین + شیر(005 /0p=) و شیر (002 /0p=) افزایش معنادار یافت. میزان گلوکز و انسولین در گروه های تمرین (به ترتیب 058 /0p= و001 /0p=)، تمرین + شیر (به ترتیب 001 /0p= و003 /0p=) و شیر (به ترتیب 002 /0p= و001 /0p=) کاهش داشت که این تغییرات به جز در گلوکز گروه تمرین در دیگر گروه ها معنادار بود. بنابراین به نظر می رسد یک دوره تمرین هوازی همراه با مصرف شیر، موجب بهبود هموستاز گلوکز، کاهش سطح انسولین و افزایش GLUT4 در پسران نابالغ دچار اضافه وزن می شود.

این مطالعه با هدف بررسی تغییرات فشار تمرین بر وضعیت خلقی 12 زن کاراته کای شرکت کننده در اردوی تیم ملی برای شرکت در مسابقات مراکش انجام پذیرفت. تمرین های بکار رفته در این مطالعه شامل تمرین های متداول برای آماده سازی بازیکنان کاراته جهت شرکت در مسابقات رسمی طراحی شده بود. شدت تمرین ها در طول هر اردو به گونه ای فزاینده افزایش یافت. نمونه های بزاقی در پنج مرحله از اردو جهت تعیین غلظت هورمون ها جمع آوری شد. با استفاده از آزمون نیمرخ وضعیت خلقی، خلق و خوی آزمودنی ها در هر پنج مرحله مورد ارزیابی قرار گرفت. تغییرات فشار تمرین در مراحل پنجگانه مطالعه تغییر معنی دار نشان داد. تغییرات فشار تمرین بر مجموعه اختلالات خلقی تاثیر معنی داری داشت. این تغییرات بین مرحله ی دوم و چهارم و مرحله ی دوم و پنجم دیده شد. نتایج این مطالعه نشان داد که افزایش فشار تمرین کاهش مجموع اختلالات خلقی و هم چنین بهبود عوامل منفی خلقی را به همراه داشته است.

فعالیت ورزشی موجب کاهش پاسخ ایمنی و افزایش وقوع بیماریهای عفونی و تشدید این بیماریها در ورزشکاران نخبه میشود. اثربخشی تزریق واکسن به عنوان یک استراتژی پیشگیری از بیماری های عفونی در انسان نیاز به بررسی بیشتری دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی نیمرخ استراحتی سایتوکین های 2IL- ، 6IL- و INFγ ژیمناست های پسر نوجوان در طول هشت هفته تمرین پس از تزریق واکسن آنفلوانزا بود. 30 ژیمناست پسر نوجوان با میانگین سن 8/0 ± 8/9 سال؛ قد8 ± 19/139 سانتی متر؛ توده بدن 15/7± 79/33 کیلوگرم و VO2max 4± 89/32 میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه به طورتصادفی به دو گروه تمرین (15n=) و ترکیب تمرین - واکسن (15n=) تقسیم شدند.یک گروه از افراد هم سن نیز به عنوان گروه کنترل غیر ورزشکار (15n=) که فقط تزریق واکسن را تجربه نمودند مورد مطالعه قرار گرفتند. دو گروه ترکیب تمرین _واکسن و تمرین برنامه تمرینی منتخب ژیمناستیک را با شدت 80-60 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت هشت هفته اجرا کردند. به منظور تعیین تغییرات نیمرخ سایتوکین های مورد مطالعه، نمونه گیری خونی از کلیه آزمودنی ها در آغاز دوره، هفته چهارم و هشتم در حالت استراحت به عمل آمد. تزریق واکسن آنفلوانزا در گروه ترکیب تمرین – واکسن وواکسن پیش از خون گیری در هفته آغازین، اولین تزریق واکسن وتزریق یاد آور آن درانتهای هفته چهارم انجام شد. .سایتوکین هابا استفاده از کیت های اختصاصی و به روش الایزا اندازه گیری شدند. تحلیل داده ها با روش آماری تحلیل واریانس در اندازه های تکراری (ANOVA)نشان داد هشت هفته تمرین موجب کاهش در غلظت های 6IL- وINFγ به ترتیب (17/26F= و000/0p= و93/69F= و000/0 p=) در هر سه گروه شد، در حالی که هیچ تغییری در غلظت 2IL- مشاهده نشد (51/3F= و 043/0 p=). همچنین مقایسه بین گروهی پاسخ سایتوکین های سرمی پس از هشت هفته نشان داد، غلظت IL-2 فقط بین گروه ترکیب تمرین _واکسن وگروه واکسن تفاوت معنی داری وجود دارد (12/5F= و 012/0 p=)، غلظت 6IL- فقط بین گروه ترکیب تمرین – واکسن و گروه تمرین تفاوت معنی داری مشاهده شد (46/3F= و021/0 p=) و بین غلظت IFNγ درگروه های سه گانه تفاوت معنی داری مشاهده نشد (323/0F= و 726/0 p=). این یافته ها نشان داد تمرین همراه با تزریق واکسن تاثیر قابل توجهی بر دستگاه ایمنی ومیزان پاسخ واسطه های التهابی ژیمناست های پسر نوجوان ندارد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر دو جلسه تمرین در مقایسه با یک جلسه تمرین در روز بر غلظت ایمونوگلوبولین A و پروتئین تام بزاقی در دختران نخبه ژیمناست بوده است . به این منظور 11 ژیمناست دختر نخبه با میانگین سنی 2±11 سال ، قد 11±145 سانتی متر و وزن 8±34 کیلوگرم تمرینات منتخب ژیمناستیک را طی 2 مرحله اجرا کردند. مرحله اول شامل 1 جلسه تمرین در روز بود که در ساعت 8-6 عصر به اجرا درآمد. مرحله دوم شامل 2 جلسه تمرین در روز بود که جلسه اول در ساعت 5/10-5/8 صبح و جلسه دوم ساعت 8-6 عصر انجام شد. نمونه گیری های بزاقی طی 3 مرحله قبل ، بلافاصله و 2 ساعت پس از فعالیت انجام شد. ایمونوگلوبولین A به روش نفلومتری و پروتئین تام به روش برادفورد اندازه گیری شدند. غلظت ایمونوگلوبولین A پس از فعالیت تغییر معنی داری نداشت و لیکن غلظت پروتئین تام متعاقب 1 و 2 جلسه تمرین افزایش معنی داری یافت . نتایج تحقیق نشان داد که تغییرات در غلظت ایمونوگلوبولین A متاثر از حجم تمرین نیست ولی پروتئین تام تحت تاثیر حجم تمرین تغییر می کند.