پژوهشی در مبادی بلاغی و دستوری تحمیدیه نویسی با تکیه بر دیباچه های آثار نثر فنّی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
شاعران و نویسندگان ادب پارسی از دیرباز، طلیعه آثار منظوم و منثور خود را به نام و یاد خداوند آراسته اند. این سنّت که در اساس، ریشه در عواطف دینی و خداشناسانه مولّفان دارد، گویی با محدودیّت هایی نیز مواجه بوده است. یکی از این محدودیّت ها، رعایت اسلوب آغاز کلام است که از عهود پیشین همواره با ستایش خداوند همراه بوده و دیباچه نویسان طی سالیان بسیار بر نهج پیشینیان خود قدم برداشته اند. اما محدودیّت اصلی، در ویژگی های منحصر به فرد موضوع اصلی کلام، یعنی ذات الهی نهفته است. در توصیف خداوند بسیار می توان گفت اما هر ابزاری را برای این توصیف نمی توان به کار بست. تحمیدیه نویسی، محتوایی فراخ اما امکان گزینش ها و چینش های زبانی محدودی دارد. این مقاله تلاش خواهد کرد تا ضمن اشاره ای مختصر به مبانی اعتقادی حمد الهی، برخی از شاخصه های زبانی تحمیدیه نویسی را معرفی کند. با این هدف، تحمیدیه هشت اثر از آثار دوران موسوم به نثر فنّی، در دو سطح بلاغی و دستور زبانی مورد بررسی قرار گرفته، مشترکات میان متون، ضمن تحلیل و ریشه یابی، به عنوان نتایج تحقیق ارائه خواهد گردید. بر اساس نتایج به دست آمده، زبان تحمیدیه ها کیفیّتی متصلّب دارد که به هر عنصر بلاغی، امکان نقش آفرینی نمی دهد و عناصر بلاغی مُجاز همچون: سجع، جناس، موازنه و تقابل نیز استعداد کافی برای شکستن سختی این زبان ندارند. همین خصیصه مستحکم، در جایگزینی دستوری واژه ها نیز قابل مشاهده است؛ چنانکه گویی در تحمیدیه های منثور، ساختمان جملات ثابت است و نویسندگان تنها واژه های متغیّری را در جایگاه های از پیش تعیین شده، می نشانند.A research on the rhetorical and grammatical principles of praise writing based on the prefaces of technical prose works
The poets and writers of Persian literature have decorated the beginning of their poems and prose works with the name and memory of God since long ago. This tradition, which is basically rooted in the religious and theological emotions of the authors, seems to have faced some limitations. One of these limitations is the observance of the style of the beginning of the speech which has always been associated with the praise of God since the previous covenants and the authors of prefaces have followed the footsteps of their predecessors over the years. But the main limitation lies in the unique characteristics of the main subject of the word, that is, the divine essence. A lot can be said in describing God, but not every tool can be used for this description. Praise of God writing has a wide content, but it has the possibility of limited options and language arrangements. This article will try to introduce some of the linguistic features of praise of God writing while briefly mentioning the belief bases of it. With this aim, the praise of God of eight works from the period known as technical prose have been examined at two levels of rhetoric and grammar, and the commonalities between the texts, while analyzing and etymology, will be presented as the results of the research. Based on the obtained results, the language of praises of God has a solid quality that does not allow to any rhetorical element the possibility of role-playing, and permitted rhetorical elements such as Saj'e, Jenas, Movazene, and Taghabol don't have enough ability to break the difficulty of this language. This strong feature can also be seen in the grammatical replacement of words, as if in prose introductions, the structure of sentences is fixed and the authors only put variable words in predetermined positions.
تبلیغات
