چکیده

تدریس زبان عربی در ایران همیشه با تکیه بر روش های سنتی همچون روش دستور – ترجمه ، روش مستقیم، روش خاموش و غیره صورت می پذیرد، از این رو هیچگاه عناصری که امروزه در روش های نوین وجود دارند از قبیل: واکنش های ذهن مدرس و زبان آموز به هنگام آموزش زبان عربی، عناصر مختلف یادگیری، ویژگی های طرفین، سخن و موقعیت گفتگو، روند پیشرفت درسی و کسب اطلاعات توسط زبان آموز و ... مورد توجه صاحب نظران این حوزه قرار نگرفته است. در این مقاله درصددیم با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی روش های سنتی و روش های نوین تدریس عربی را بررسی کنیم، و با تأکید بر فرآیند یادگیری زبان عربی بر پایه ی روش های نوینی همچون رویکرد کارکردگرا، یادگیری خودجوش، شیوه ی بحث گروهی .. اصولی بنیادین را برای تدریس زبان عربی ارائه دهیم ، بطوریکه با استفاده از راهکارهای پیشنهادی، زبان آموز بصورت کارآمد دانش زبانی را کسب کرده و با ایجاد انگیزه، خلاقیت، اعتماد به نفس و در نهایت با کوشش مداوم و فعال در فضای علمی مناسب، توانش و کنش ارتباطی وی به بهترین سطح ممکن برسد.

تبلیغات