از دیرباز غربیان هنگامی که از حرم سرای عثمانی سخن می گفتند، آن را جهانی پر رمز و راز و پر از شگفتی های خیال انگیز و داستان گونه که بیش از ۲۰۰ تا ۳۰۰ زن در آن محصورند، توصیف می کردند. در مدت حکمرانی عثمانیان، حرم ایشان برای غربیان همواره مرکز توجه و روایت پردازی بود. به سال ۱۴۳۲ هنگامی که برتاندون دولا بروکویر از قصر سلطان مراد دوم در ادرنه دیدار می کرد از جاریه های برهنه که در حوض قصر برای لذت سلطان بودند سخن می گوید. اگر دقیق تر نظر کنیم، درباب سلطان مراد سوم در قرن شانزدهم نیز مطلبی درست با همین مضمون نقل شده است. پاول ریکوت سفیر انگلستان نیز داستانی تماماً بر اساس تخیلات خیال انگیز تعریف می کند که در آن سلاطین از میان انبوهی از جاریه های آراسته می گذشتند و برای برگزیدن جاریهی مورد نظر خود دستمالی بر روی شانهی وی می گذاشتند. همچنین ریکوت از همجنس خواهی میان زنان حرم خبر می دهد و می گوید که این امر بسیار در حرم سرا رایج بوده است و اربابان حرم خود ترتیب مجازات این زنان را می دادند و ایشان را در کیسه ای می بستند و زنده در دریا می افکندند.
