گردشگری یک بخش عمیقاً مهم اقتصادی و از پرسرعتترین بخشهای درحال رشد برای اکثر کشورهای جهان و به عنوان گذرنامه توسعه معرفی شده است. اما امروزه به روشنی مشخص شده که گردشگری هم هزینه و هم منافع را برای جامعه میزبان به ارمغان خواهد داشت و با یک استراتژی و سیاست کلی باید نسبت به ایجاد تعادل در این دو بعد اقدام کرد. بنابراین توسعه گردشگری پایدار به عنوان بزرگترین چالش برنامهریزان و سیاستمداران شناخته شده است و دیگر نمیتوان گردشگری را صنعت پاک یا همان صنعت سفید تلقی کرد بدون لحاظ کردن اصول پایداری در اجرای آن. لذا همزمان با ظهور اشکال گردشگری پایدار، گردشگر جامعه محور (CBT)، بیش از سه دهه به عنوان ابزار توسعه اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی و نیز ابزار رفع نیازهای جامعه محلی از طریق تولیدات گردشگری مورد توجه قرار گرفته و به عنوان یک جایگزین برای گردشگری عمومی و نیز رهیافتی برای پایدارتر شدن گردشگری معرفی شده است که اگر خوب توسعه یابد میتواند موجب کاهش فقر شده و منافع اقتصادی و زیست محیطی بیشتری را برای افراد و جامعه محلی موجب گردد. در این مقاله با مرور منابع مکتوب در این زمینه، ضمن بررسی اهمیت و نقش گردشگری جامعه محور و دلایل ترویج آن به بررسی چالشهای کشور ایران جهت بهرهمندی از مزایای این صنعت پرداخته است.
