هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش تعیین کننده گرمی والدین در امیدواری دانشجویان در قالب معادلات ساختاری بود. در یک طرح همبستگی 248 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه فردوسی مشهد با روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب شدند و مقیاس های ادراکات والدینی(رابینز، 1994) و امیدواری(اسنایدر و همکاران، 1991) را تکمیل کردند. نتایج نشان داد که میان گرمی والدین و امیدواری دانشجویان روابط مثبت و معناداری وجود دارد و گرمی والدین 19 درصد از تغییرات امیدواری را تبیین می کند. اثرات غیر مستقیم گرمی بر تفکر عاملی و راهبردها نیز مثبت و معنادار بود. مدل ساختاری از برازش مناسبی برخوردار بود. به نظر می رسد رفتار گرم و پذیرنده والدین می تواند امید به زندگی را در دانشجویان افزایش دهد.
