تأسیس حکومت قاجار از سوی آقا محمد خان در 1786، یک دورهٔ ثبات نسبی را در ایران آغاز نمود که این ثبات در طول قرن نوزدهم و تا سال 1925 دوام آورد. دو تن از مهم ترین جانشینان آقا محمد خان یعنی فتحعلی شاه (1834-1797) و ناصرالدین شاه (1848-1896)، در طول دوران طولانی پادشاهی شان، تثبیت مرزهای ایران را تا حدود آن روزشان تجربه نمودند و یک تعادل هوشیارانه در سیاست داخلی با امور مذهبی، اداری و نفوذ تجاری و نیز ارتباطات بین المللی با قدرت های اروپایی برقرار نمودند. یکی از نتایج عمدهٔ سیاست خارجی قاجار افزایش ارتباط بین اروپاییان همچون دیپلمات ها، کارمندان نظامی، متخصصین فنی و آموزشی، تاجران، باستان شناسان و مسافران کنجکاوی که دوره های طولانی را در ایران گذراندند و ایرانیانی که از آن ها پذیرایی می کردند بود. از آن جا که مهمان نوازی یکی از ویژگی های عمدهٔ فرهنگ اجتماعی ایرانی است، پذیرایی ها و سرگرمی یک نقش اساسی در دیپلماسی رسمی و نیز در پیک نیک های خصوصی و مهمانی ها ایفا نمود.
