در این مقاله به حوزه عدالت بین نسلی از دریچه تنزیل نگریسته و بحث میشود که آیا در عرصه تصمیمات اجتماعی تنزیل کردن عادلانه میباشد یا خیر؟ و اینکه در صورت منفی نبودن پاسخ سؤال قبل، ملاکی اسلامی برای مقدار عادلانه این پارامتر مهم اقتصادی وجود خواهد داشت؟ در این راستا، به روش اسنادی و با مراجعه به منابع کتابخانهای دینی و اقتصاد منابع و تحلیل منطقی آنها نشان داده میشود که با بهرهبرداری از هر میزان سرمایه طبیعی باید حداقل به همان میزان از سایر سرمایهها ایجاد شود تا به عدالت بین نسلی خدشهای وارد نشده باشد. در نهایت هم اینطور نتیجهگیری شده است که در صورت تأمین قید فوق، تنزیل کردن غیر عادلانه نیست اما در شرایطی که این قید تأمین نمیشود هر نرخ تنزیل مثبت و حتی نرخ تنزیل صفر هم عادلانه نیست و در صورت نیاز به بهرهبرداری از منابع طبیعی پایانپذیر در چنین شرایطی باید نرخ تنزیلی بین صفر و 1- بکار گرفته شود.
