مدیح نبوی یکی از زمینه های شعری است که محور اصلی آن شخصیت حضرت محمد(ص) است. در این هنرِ شعری، شاعر به توصیف ابعاد مختلف شخصیت پیا مبر میپردازد، او را به لحاظ شکل ظاهری و منش اخلاقی میستاید و زبان به ذکر معجزات آن حضرت و هر آن چه که در ارتباط با رسالت اوست میگشاید. سخن شاعران در این باب از قلبی برآمده که سرشار از اخلاص و صداقت است و بر عاطفه ای متکی است که ایمان به رسالت پیا مبر و عشق به اخلاق انسانی و ربّانی او، آن را شعله ور ساخته است. به دلیل جای گاهی ویژه که این نوع شعر در ادبیات فارسی و عربی دارد، پژوهش حاضر به رویکردی مقایسه ای در چهارچوب ادبیات تطبیقی به بررسی مدیح نبوی در آثار عطار و بوصیری پرداخته و با تکیه بر تولید ادبی این دو شاعر برجسته، جلوه های مختلف این هنر شعری را در ادبیات فارسی و عربی منعکس ساخته است.
