ارتباطات بین الملل

" این مقاله به بررسى تحولات ذهنى و عینى پدید آمده در عرصه گفتارهاى جارى در عرصه بین المللى مى پردازد و مى کوشد که نسبت میان نظم هاى گفتارى را در عرصه هاى فکرى و فرهنگى با ارتباطات نشان دهد. مدعاى اصلى این است که اگر جهان به سوى «گفت و گو» رو آورده و ایده گفت و گوى تمدن ها مورد اقبال قرار گرفته است، پیدایى این رویکرد، خود، مسبوق به وقوع دگرگونى هایى در عالم ذهن و عین است. براى نیل به این مهم سعى شده است که در بعد ذهنى، اندیشه فیلسوفان و متفکران برجسته گفت وگو یعنى گادامر، باختین، هابرماس، و اجتماع گرایانى همچون مک اینتایر و رولز مورد بررسى قرار گیرد و سهم اندیشه هر یک در پیشبرد و توسعه مفهوم گفت و گو نشان داده شود. در بعد عینى، گفتارهاى تولید شده در سه دهه پایانى سده بیستم در یونسکو با استفاده از روش تحلیل گفتمان انتقادى، واکاوى و نشان داده مى شود که در دهه 1970 که دوره اول این پژوهش را تشکیل مى دهد، گفتمان «توسعه و پیشرفت» گفتمان غالب است. توسعه عادلانه و توام با جنبه هاى انسانى گفتمان و محوریت داشتن دولت ـملت ها و واحدهاى ملى در بازى هاى بین المللى از مشخصه هاى دوره اول به شمار مى رود. در دهه 1980 یا دوره اى که تاریخ نگاران آن را دوره دومین جنگ سرد جهانى نامیده اند، یک چرخش پارادایمى از توسعه به گفت وگو روى مى دهد، که شباهت هاى زیادى با روایت هاى هابرماس از گفت وگو دارد. از جمله ویژگى هاى این دوره مى تون به فاصله گیرى از دوگانه سازى هاى دوران جنگ سرد و گفتمان توسعه، خوش بینى نسبت به ظهور یک جامعه جهانى صلح آمیز و توام با گفت وگو، تکیه بیش تر بر افراد و مردمان در کنار کشورها و دولت ـ ملت ها و تکیه قابل توجه به وجوه فرهنگى توسعه در مقابل رجوه صرفاً اقتصادى نام برد. بالاخره در دهه 1990 که زوال دوران دوقطبى است، با تکثریافتن بازیگران فرهنگى و رواج الگوهاى جمع گرایانه، گفت وگوى میان ملت ها و فرهنگ هاى متکثر مجال مطرح شدن یافت. در این دوره اگرچه همچنان گفت وگو شاکله ارتباط اجتماعى بوده است اما این گفت وگو از مبانى لیبرالى فاصله گرفته و به مبانى نظرى تازه اى متکى شده است که مى توان آن ها را به نظریه هاى «اجتماع گرایان» نزدیک دید. مطالعه تحول ساختارهاى گفتمانى در این پژوهش نشان مى دهد که گفتارهاى جارى در عرصه بین الملل طى سه دهه پایانى سده بیستم، با تاثیرپذیرفتن از فن آورى هاى نوین ارتباطى از صورت بندى هاى فردگرایانه به سوى صورت بندى هاى جمع گرایانه و از تکیه بر سطح دولت ـ ملت ها به سوى سطوح فراتر و فروتر از دولت ـملت یعنى نهادهاى مدنى و بین المللى (سطوح تمدنى و فرهنگى) تحول یافته و همین تحول امکان طرح و تقویت نظرى ایده «گفت وگوى تمدن ها» را فراهم کرده است. "

در این مقاله، نخست دلایل و اهمیت و ضرورت اطلاعات در عصر حاضر و نقش آن در ارتباطات بین الملل بررسى و به دنبال آن وضعیت نظام اطلاع رسانى در کشور ایران بررسى و تحلیل شده است و علت ارتباط تنگاتنگ I.T و سیستم هاى نظارتى توضیح داده شده است. با توجه به روند رو به رشد روش های زندگى و تقویت روزافزون نظام تفکر و تولید اندیشه هاى جدید در جوامع انسانى، رسیدن به شاهراه هاى اطلاعاتى امرى بدیهى به نظر مى رسید که با ظهور صنعت اطلاعات و راه اندازی شبکة جهانى اینترنتْ فاصلة تفکرات انسانى بیش از گذشته کوتاه شد، حال آنکه لزوم استفاده از صنایع مدرن در بسیارى از نقاط جهان به درستى شناخته نشده است. (کیائی نژاد 1386) الوین تافلر، در کتاب معروف خود، موج سوم، تمدن بشر را تأثیرگرفته از سه موج پیاپى مى داند که با هر موجْ تاریخ تمدن وارد فصل جدیدى از مراحل سیستماتیک خود مى شود. بنابراین، با آغاز هزارة سوم میلادى، مقولة دانش و اطلاعات وارد ابعاد تازه اى از مباحث بشرى گشته و در اکثر نشست هاى علمى جهان از گذارِ جوامع انسانى به جوامع تکنولوژیک اطلاعاتى و پردازش داده هاى انفورماتیکى سخن به میان آمده است. آنچه پس از انقلاب صنعتى حادث شد بهبود شرایط مادى زندگى بشر را به همراه داشت. لکن در عصر حاضر که نوع نگاه جامعهْ انقلابى دیگر را در جست وجوى پردازش داده ها و کسب دانش براى ارتقاى سطح معنوى زندگى دنبال مى کند حادثة جدید را در ابعاد فراصنعتی ایجاد خواهد نمود. (کوکلان 1378) بنابراین، لزوم تغییرات سریع و همه جانبه در سازمان ها، جوامع، و، به تبع آن، در امور نظارت بر اجرائیات بیش از پیش جلوه گر شده و توجه صاحب نظران را جلب کرده است. بنابراین، در این مقاله، نخست به عوامل اهمیت و ضرورت اطلاعات در عصر حاضر و نقش آن در تصمیم گیرى و توسعه اشاره، سپس، نظام اطلاع رسانى در کشور ایران بررسى خواهد شد. آنگاه نقش اطلاعات در نظارت بر زیرگروه هاى اجرایى تحلیلْ و عملکرد سیستم هاى اطلاع رسانى در چند کشور بررسى خواهد شد. در پایان، پیشنهادهایى براى ایجاد یک نظام توانمند اطلاع رسانى ارائه مى شود. همچنین، در این مقاله مفاهیم و فنون ارتباط در حوزة مدیریت و روابط بین الملل بررسی می شود. مباحث این مقاله عبارت اند از: عوامل پدیدآورندة تنش در سازمان؛ فرایند ارتباط و اجزای آن؛ راه های ایجاد ارتباط و انواع آن؛ انواع ارتباطات در سازمان؛ روش های بهبود ارتباطات و شناسایی و رفع موانع ارتباطی برای ایجاد محیط و ارتباطات پویا در سازمان و تنش زدایی.

با توجه به اهمیت روزافزون عرصه ارتباطات بین الملل و کنش های جاری در آن به عنوان ابزار مهم دیپلماسی عمومی، آشنایی با این عرصه و عوامل تأثیرگذار بر آن، حیاتی و استراتژیک است. «گفتمان» به عنوان مبنایی مطالبه گر و فراگیر، توان تبدیل شدن به کنش های ارتباط بین الملل را دارد. هدف مقاله حاضر، رسیدن به مدل تبدیل شدن گفتمان به کنش های ارتباطات بین الملل است. در این مقاله به طور مشخص با این سؤال مواجه بودیم که یک گفتمان با چه ویژگی هایی و پس از طی چه مراحلی به اثرگذاری بر ارتباطات بین الملل، دست می یابد؟ در این تحقیق تحول گفتمان و مفاهیم مرتبط با روش کتابخانه ای و تاریخی، بررسی شده و به یافته های تحقیق پیرامون مدل مورد نظر انسجام داده شده است، با این فرضیه که گفتمان باید سازگاری فرهنگی، هویتی و سطحی از فراگیری داشته باشد تا بتواند به کنش های ارتباط بین الملل تبدیل شود. در مدلی که در این زمینه به دست آمد، نشان داده شده است که چگونه گفتمان باید مسیری طولانی از دل ارزش ها، فرهنگ، هویت ملّی و منافع ملّی طی کند تا پس از جرح وتعدیل، به کمک پشتیبان ها به کنش های ارتباطات بین الملل تبدیل شود. همچنین با ارائه تعاریف و شرایط این فرایند پیچیده، از نقطه آغاز تا آخر، نحوه این فرایند تشریح شده و گفتمان مناسب برای تبدیل شدن به کنش ارتباطات بین الملل مشخص شده است. در پایان هم تلاش بر این بوده است که چگونگی بهره برداری از این مدل، برای تولید و پرورش گفتمانی مناسب جهت ایفای نقش در صحنه بین المللی ارائه شود.