دستورالعمل توجه

تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر موقعیت تحت فشار و دستورالعمل توجه بر عملکرد بازیکنان تنیس روی میز انجام گرفت. بدین منظور شانزده نفر از بازیکنان تنیس روی میز در چهار حالت با انواع متفاوت دستورالعمل توجه و موقعیت تحت فشار بررسی شدند. آزمون شامل یک تکلیف تنیس روی میز بود که در آن محل فرود ضربه براساس رنگ توپ از قبل مشخص بود و افراد می بایست ضربه تاپ اسپین را روی توپ هایی که با پیچ زیر و به وسیله دستگاه ارسال می شد اجرا می کردند. دستورالعمل توجه افراد برحسب استفاده از نشانه های مرتبط و نامرتبط با تکلیف متفاوت بود و شرایط تحت فشار از طریق رتبه بندی و جایزه نقدی تغییر می کرد. عملکرد افراد از طریق سنجش دقت ضربات در اصابت به اهداف معین و زمان واکنش کلامی در پاسخ به دستورالعمل توجه مورد نظر، ارزیابی شد. به منظور تحلیل داده ها از تحلیل واریانس دوعاملی با اندازه های تکراری برای هر کدام از متغیر ها استفاده شد. نتایج حاکی از نبود تفاوت معنادار در عملکرد افراد در مراحل مختلف آزمون بود (5/0< P ). تنها تفاوت معنادار مشاهده شده در مراحل آزمون مربوط به اثر اصلی موقعیت تحت فشار بر زمان واکنش کلامی بود که با افزایش موقعیت تحت فشار، زمان واکنش کلامی افزایش می یافت (5/0> P ). به طور کلی یافته های تحقیق نشان داد که در موقعیت تحت فشار صرف نظر از نوع دستورالعمل توجه، کارایی عملکرد کاهش یافت.

استفاده از دستورالعمل های توجه، از متغیرهای مهم در روند یادگیری مهارت حرکتی است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر نوع دستورالعمل های توجه، بازخورد و خودمختاری در یادگیری حرکتی کودکان بود. بدین منظور از 36 کودک (میانگین سنی 45/0 ± 05/7 سال) خواسته شد که با دست غالب خود، تکلیف بولینگ را انجام دهند. آنها به 3 گروه (توجه بیرونی، توجه درونی و کنترل) تقسیم شدند. شرکت کنندگان در مرحله اکتساب، براساس بازخورد و شرایط انتخاب (خودمختاری)، تکلیف خود را در 4 حالت به شکل موازنه متقابل انجام دادند. 24 ساعت بعد از مرحله اکتساب در هریک از حالات (1. بدون دریافت بازخورد و بدون داشتن شرایط خودمختاری، 2. دادن بازخورد، 3. داشتن خودمختاری، 4. دادن بازخورد و داشتن خودمختاری)، آزمون یادداری انجام گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های واریانس و کوواریانس تجزیه وتحلیل شد. نتایج آزمون ها نشان داد نوع تمرکز توجه بدون دادن بازخورد و خودمختاری از دقت بیشتری در بولینگ برخوردار بود، به طوری که گروه توجه بیرونی در حالت بدون داشتن شرایط خودمختاری نتایج بهتری را کسب کردند. همچنین گروه توجه بیرونی در حالت خودمختاری، یادگیری بهتری نسبت به سایر شرایط داشتند. مطالعه حاضر، تأثیر مفید نوع دستورالعمل توجه، بازخورد و خودمختاری در یادگیری حرکتی کودکان را نشان نداد.