جوانان و نوجوانان بی سرپرست

هدف پژوهش حاضر، مقایسه میزان پرخاشگری و گوشه گیریِ نوجوانان بی سرپرست ورزشکار و غیرورزشکار بود. در این پژوهشِ علی مقایسه ای، از بین نوجوانانِ پسرِ 10 تا 18 سالة بی سرپرست، در مراکز بهزیستی شهر تبریز، 150 نفر به شیوة تصادفی هدفمند انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات، از پرسش نامة پرخاشگری باس و پری، و پرسش نامة پژوهشگر ساختة گوشه گیری استفاده شد و روایی و پایایی هر دو پرسش نامه نیز مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات، با آمار توصیفی، و آزمون تی مستقل انجام گردید. نتایج به دست آمده نشان داد، بین نمرة کل پرخاشگری و خرده مقیاس های کلامی، جسمی، و خشم، و گوشه گیری نوجوانان بی سرپرست ورزشکار و غیرورزشکار تفاوت معناداری وجود دارد؛ ولی در خرده مقیاس دشمنی، بین نوجوانان بی سرپرست ورزشکار و غیرورزشکار تفاوت معنا داری دیده نشد. بر اساس نتایج پژوهش، چنین نتیجه گیری می شود که با افزایش برنامه های ورزشی نوجوانان بی سرپرست، می توان از آثار منفی پرخاشگری در رفتار فردی و اجتماعی آن ها پیشگیری کرد.