گوشه گیری

هدف پژوهش حاضر، مقایسه میزان پرخاشگری و گوشه گیریِ نوجوانان بی سرپرست ورزشکار و غیرورزشکار بود. در این پژوهشِ علی مقایسه ای، از بین نوجوانانِ پسرِ 10 تا 18 سالة بی سرپرست، در مراکز بهزیستی شهر تبریز، 150 نفر به شیوة تصادفی هدفمند انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات، از پرسش نامة پرخاشگری باس و پری، و پرسش نامة پژوهشگر ساختة گوشه گیری استفاده شد و روایی و پایایی هر دو پرسش نامه نیز مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات، با آمار توصیفی، و آزمون تی مستقل انجام گردید. نتایج به دست آمده نشان داد، بین نمرة کل پرخاشگری و خرده مقیاس های کلامی، جسمی، و خشم، و گوشه گیری نوجوانان بی سرپرست ورزشکار و غیرورزشکار تفاوت معناداری وجود دارد؛ ولی در خرده مقیاس دشمنی، بین نوجوانان بی سرپرست ورزشکار و غیرورزشکار تفاوت معنا داری دیده نشد. بر اساس نتایج پژوهش، چنین نتیجه گیری می شود که با افزایش برنامه های ورزشی نوجوانان بی سرپرست، می توان از آثار منفی پرخاشگری در رفتار فردی و اجتماعی آن ها پیشگیری کرد.

در عصر حاضر یکی از بزرگترین پیشرفت های مهم بشر در حوزه ارتباطات رخ داده است. تلفن همراه امروز به عنوان ابزار و وسیله لاینفک زندگی روزمره افراد تبدیل شده و اغلب از امور روزانه افراد با استفاده از این فناوری انجام می شود. البته این پدیده جذاب ارتباطی خواسته یا ناخواسته مشکلاتی در زمینه های مختلف به خصوص در حوزه های فرهنگی و اجتماعی در جوامع بشری به جا گذاشته است که این امر خود موجب پیدایش تحولات شگرف در رفتار انسان ها شده است. کشور ما نیز در این مقوله مستثنی نیست و اقشار مختلف مردم با بهره برداری از تلفن همراه و فناوری های مرتبط با آن از جمله اینترنت و شبکه های اجتماعی دچار این تغیر رفتار شده اند. دختران نوجوان و جوان از جمله گروه هایی هستند که گرایش زیادی به استفاده از مبایل دارند و گاهاً دچار اعتیاد اینترنتی می شوند و در گستره این نوع از ارتباطات مجازی گرفتار آسیب هایی چون ارتباط با جنس مخالف، افت تحصیلی و گوشه گیری می گردند. از همین رو محقق در این پژوهش و با بررسی رفتار دختران دبیرستانی شهرستان های سمنان ومهدیشهر به دنبال سنجش رابطه معنادار بین متغیر استفاده از تلفن همراه و آسیب های مورد اشاره است و در پایان و پس از تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارهای آماری راهکارهایی را پیشنهاد می کند.

مقدمه: کم رویی یک عاطفه اجتماعی است و این حالت از احساس خود کم بینی سرچشمه می گیرد و در بعضی موارد آن قدر شدت می یابد که تمامی شخصیت فرد را تحت تأثیر قرار می دهد. این پژوهش با هدف بررسی کمرویی و اختلالاتی که در تحصیل دانش آموزان ایجاد می کند، انجام است. روش: روش انجام این پژوهش، روایت پژوهی بوده است. روایت دروازه ورود فرد به جهان است و تجربه های افراد جهان را نشان می دهد. پژوهش روایی مطالعه تجربه در قالب روایت است و در درجه اول اندیشه ما درباره ی جهان را نشان می دهد. روش های جمع آوری اطلاعات در این پژوهش خودشرح حال نویسی و روایت های پژوهشگر و مصاحبه روایتی با معلمان مدارس بوده است. تجزیه و تحلیل داده ها بدین صورت بود که داده ها طی سه مرحله ی کدگزاری باز، محوری و انتخابی تحلیل شدند. یافته ها: یافته های پژوهش بیانگر آن است که چهار عامل محوری در کم رویی دانش آموزان نقش مؤثری ایفا می کند. این چهار عامل عبارتند از؛ عامل فردی، اجتماعی، خانواده و مدرسه. از مهم ترین مؤلفه ها و کدها می توان به عدم اقناع در مدرسه، روابط انسانی ضعیف در مدرسه، عدم تشخیص نیاز دانش آموزان توسط مدرسه، بی برنامگی، بی تجربگی معلمان، عدم آشنایی معلمان با علم روان شناسی، روابط اجتماعی ضعیف در مدرسه، ارتباط ضعیف مدرسه با خانواده ها، نبود طرح جامع نیازسنجی در مدرسه، فضای رقابتی مدارس، خشونت در مدارس، بی مهری معلمان و اولیای مدارس، حذف محبت و جایگزین نمودن عامل قدرت و استقلال طلبی در مدارس، تعاملات ضعیف و نامناسب، عدم اقناع و گفت وگو، فقدان آموزش رسانه ای و چندرسانه ای، عدم تعامل والدین با اولیای مدرسه، عدم شرکت در انجمن اولیاء، دور بودن دانش آموزان از جامعه، محدودیت در استفاده از امکانات و وسایل ارتباط جمعی و دریافت پیام اشاره نمود.نتیجه گیری: برای رفع کم رویی و ایجاد اعتماد به نفس و فعالیت در دانش آموزان بایستی در گام اول از دانش آموزان نیازسنجی به عمل آورد و برمبنای نیازسنجی در جهت رفع معضلات تحصیلی گام برداشت.