تمرین تناوبی خیلی شدید

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات تناوبی خیلی شدید (HIIT) بر تراکم استخوانی رت های نر نژاد ویستار بالغ بود. روش شناسی: به این منظور 16 سر رت با محدوده وزنی 20±250 گرم و سن شش هفته به دو گروه تجربی (n=8) و کنترل (n=8) تقسیم شدند. پس از یک هفته آشنایی با پروتکل تمرینی، برنامه تمرینی HIIT فزاینده به مدت هشت هفته دنبال شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، پس از بیهوشی و کشتن حیوان، استخوان ران بیرون آورده شده و در محلول فرمالین قرار داده شد. میزان تراکم مواد معدنی استخوان (BMD,g/cm2) و محتوای مواد معدنی (BMC,g/cm2) سه ناحیه (گردن، میانه، تروکانتر) ران به روش DEXA اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده های آماری از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج: کاهش معنا داری در مقدار BMD و BMC گردن و تنه ران مشاهده شد، درحالی که کاهش مقدار BMC تروکانتر گروه تمرین معنا دار نبود. نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش حاضر احتمالاً تمرینات HIIT تأثیرات تحریکی مطلوبی بر تراکم استخوانی اعمال نمی کند.

انفارکتوس میوکارد (MI) یکی از مهم ترین کاردیوپاتی های ایسکمی به شمار می رود که در سرتاسر جهان باعث مرگ ومیر می شود. بازآرایی میوکارد پس از MI با کاهش عملکرد انقباضی و آسیب عملکرد سیستول ودیاستول بطن چپ همراه است. به طور کلی، این پذیرفته شده است که فعالیت ورزشی پس از MI باعث بهبود عملکرد قلبی می شود. هدف این پژوهش بررسی تاثیر تمرین تناوبی خیلی شدید (HIIT) بر عملکرد و ساختار قلب موش های مبتلا به MI بود. مواد و روش ها: در این مطالعه 32 رت نر بالغ به صورت رندمایز به 4 گروه کنترل ایسکمی/ریپرفیوژن (MI-CTL)، تمرین HIIT و ایسکمی/ریپرفیوژن (MI-HIIT)، تمرین HIIT/رت های سالم (HIIT) و گروه شم (Sham-operated) تقسیم شدند. مدل سازی ایسکمی با بستن شریان LAD القا شد. تمرین ورزشی تناوبی خیلی شدید بعد از دوره 4 هفته ای بازیافت پس از بستن LAD اجرا شد. رت ها 40 دقیقه، 3 روز و به مدت 8 هفته تمرین ورزشی را اجرا کردند. نتایج: نتایج نشان داد ظرفیت ورزشی و شاخص های عملکرد قلبی (کسر تخلیه ای و کسر کوتاه شدگی) در گروه MI-HIIT در مقایسه با گروه MI-CTL افزایش معناداری را نشان داد (P < 0.05). میزان دیلاسیون بطنی و سایز ناحیه انفارکتوس به دنبال تمرین HIIT در گروه MI کاهش معناداری یافت(P < 0.05). میزان آنزیم های آسیب قلبی(cTnI, CK-MB) در هیچ کدام از گروه-ها با گروه MI تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری: تمرینات ورزشی HIIT منجر به بهبود عملکرد انقباضی بطنی و کاهش ریمودلینگ پاتولوژیایی پس از MI شد.

از روش های ساده و بی خطر برای درمان دیابت اجرای تمرینات ورزشی منظم و مصرف داروهای گیاهی است که عوارض اندکی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر تمرین تناوبی با شدت بالا همراه با مکمل آلوئه ورا بر غلظت کاتپسین های سرم در مردان دیابتی نوع 2 بود. در این پژوهش نیمه تجربی، 44 مرد مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگین سن 25-40 سال تصادفی در چهار گروه کنترل، آلوئه ورا، تمرین و تمرین-آلوئه ورا قرار گرفتند. تمرین تناوبی خیلی شدید 3جلسه در هفته (حداکثر 60 سیکل در هر جلسهه 20 دقیقه ای) شامل رکاب زدن سرعتی به مدت 8 ثانیه (در حدود 80 درصد ضربان قلب حداکثر (HRmax)) و رکاب زدن آرام (20-30 دور در دقیقه) برای 12 ثانیه به مدت 12هفته انجام شد. آزمودنی ها یک کپسول آلوئه ورا حاوی 100 میلی گرم پودر ژل آلوئه ورا در صبح بلافاصله پس از بیدار شدن و یک کپسول پس از شام دریافت کردند. داده ها با استفاده از t همبسته، تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنا داری 05/0 P< تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که 12 هفته تمرین تناوبی شدید، مکمل یاری آلوورا و تمرین تناوبی شدید به همراه مکمل یاری آلوئه ورا موجب کاهش معنادار سطوح کاتپسین S، K، L در مردان دیابتی نوع 2 شد (001/0=P). به نظر می رسد که مصرف مکمل آلوورا می تواند تأثیرگذاری تمرین ورزشی را در کاهش سطوح آدیپوکاین ها بیشتر کند و مصرف آلوئه ورا به همراه تمرین تناوبی شدید  تأثیر هم افزایی داشته باشد.