عترت

آبرومندی از جمله ارزشمندترین ضائل اخلاقی در آموزه های دینی است. امروز با گسترش فضاهای مجازی، حفظ حریم خصوصی و پرهیز از هتک حرمت افراد اهمیت بسزایی دارد. از راهکارهای تحقق صفت والای آبرومندی در جامعه اسلامی، بهره گیری از تعالیم قرآن و عترت است. نتایج این پژوهش که با روش تحقیق کتابخانه ای انجام شده است نشان می دهد که قرآن کریم ضمن معرفی مصادیق برتر آبرومندان در دنیا و آخرت به تبیین خصوصیات اخلاقی ایشان پرداخته است، چنانکه حضرت محمد صلی الله علیه و آله با رفعت در نام و مقام، اسوه کامل مکارم اخلاقی و اهلبیت علیهم السلام به واسطه همراهی با ایشان از مصادیق برجسته آبرومندان و شفاعت کنندگان روز محشر معرفی شده اند. همچنین با توصیف تلاش حضرت لوط علیه السلام در حفظ حرمت میهمانان؛ خوش نامی حضرت صالح علیه السلام در جامعه؛ خویشتنداری بی نظیر حضرت یوسف علیه السلام؛ وجاهت حضرت موسی علیه السلام و حضرت عیسی علیه السلام و پاکدامنی حضرت مریم علیه السلام به معرفی ایشان به عنوان طلایه داران آبرومندی پرداخته شده است. افزون بر آن، از یاران فقیر پیامبر صلی الله علیه و آله یعنی اصحاب صفه به واسطه ایمان راستین پاسداری از اسلام و پایداری در برابر امتحان الهی به مثابه مصداق فراگیر آبرومندان یاد شده است. 

پاسخگویی قرآن به نیازه های روز و اعتقاد به جاودانگی و ابدیت آن از باورهای مسلمانان است. این باور، اندیشمندان مسلمان را بر آن داشته تا درباره مسئله «چگونگی پاسخگویی قرآن در گستره زمان ها و جاودانگی آن» بحث کنند و پاسخ های مطلوب و عقل پسندی ارائه دهند. این بررسی ها به نتایج و نکات ارزشمندی منتهی شده است، به یقین یکی از نکات مهم، مسئله گستره معانی آیات قرآنی است که می تواند پاسخگوی این نیازها باشد و در روایات نیز بر آن تأکید شده است. این پژوهش به دنبال بررسی این مسئله در روایات است که با عنوان ظاهر و باطن مطرح شده است.

به نظر بسیاری از بزرگان علم و ادب، اسلوب بیان و سبک نظم قرآن، جمله بندی ها و عبارات آن در قالبی نو و اسلوبی تازه، برجسته ترین جنبه اعجاز قرآن است. به علاوه، ویژگی کلمات انتخاب شده به گونه ای است که جابه جایی کلمات یا تبدیل آن ها هرگز امکانپذیر نیست. همچنین با عنایت به وجود ترادف معنایی(غیر تام) بین آن ها مشخص می شود نه تنها هر واژه، متناسب با دلالت معنایی خاص خود بلکه با ترکیب معنایی هر واژه بعضاً با واژه قبل و یا بعد از خود، جایگاه خاص خود را در آیات الهی و ادعیه می یابد و چنین نیست که هر واژه مترادف(غیر تام) بتواند جایگزین واژه دیگری شود. ترادف تام در واژه های قرآنی وجود ندارد و آنان که قائل به ترادف اند، بر معانی مشترک واژه ها تأکید داشته و از معانی ویژه هر واژه، مخصوصاً آنجا که از نظم و ترکیب آیات تأثیر می پذیرند چشم پوشی نموده اند. از سوی دیگر بر پایه حدیث گران سنگ ثقلین، قرآن و عترت پیامبر(ص)، پیوندی ناگسستنی با هم دارند. نگارنده در این مجال بر آن است تا از مصادیق تجلی ساختار بیانی قرآن در ادعیه، به دلالت معنایی واژه های حمد- شکر و خوف- خشیت بپردازد.

کنکاش در آیات قرآن کریم بر فضایل و برگزیدگی خاندان پیامبر (ص) دلالت دارد. از جمله ی این آیات، آیه ی خمس (41 سوره ی انفال) است. با توجه به اهمیت مفاد این آیه از دیدگاه مسلمانان، امام رضا (ع) نیز یکی از ادله ی برتری عترت بر امت را همین آیه قرار داده است. بر اساس مناظره ی امام (ع) در این آیه، خداوند سهم خویشاوندان پیامبر (ص) را به سهم خود و سهم رسول الله قرین ساخته است. امام رضا (ع) مصداق کلمه ی «لذی القربی» را خاص اهل بیت پیامبر (ص)، یعنی امام معصوم (ع) معرفی نموده و تعلق گرفتن خمس به عترت را وجه تمایز و برتری آن ها بر امت می داند. در این میان اهل سنت برای کلمه ی «لذی القربی» چهار وجه (1- همه ی قریش 2- بنی هاشم و بنی مطلب 3- فقط بنی هاشم 4- آل محمد (ص)) بیان کرده اند. علماء امامیه نیز وجوهی هم چون امام معصوم (ع)، خاندان پیامبر (ص) و ... برای واژه ی مورد نظر بیان کرده اند. نتیجه ی مباحث مطروحه در این مجال نشان دهنده ی این است که مراد از واژه ی «ذی القربی» امام (ع) است. همچنین مصداق واژه های یتامی، مسکین و ابن السبیل آل پیامبر (ص) هستند. در این زمینه اقوال متفاوتی وجود دارد. تا حد امکان بر آن شده ایم که به تحلیل و بررسی آن ها با توجه به اقوال فریقین و روایات بپردازیم.