ارزشمندی بدن

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان شناختی- رفتاری و شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر ارزشمندی بدن در زنان مبتلا به چاقی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون_پس آزمون و گروه کنترلبا دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه پژوهش را کلیه زنان با شاخص توده بدنی 30 و بیشتر مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر ساری در سال 1401 تشکیل دادند که از بین آنها تعداد 45 نفر به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 15 نفره جایگذاری شدند. ابزار این پژوهش شامل پرسشنامه خودارزشمندی کروکر و همکاران (CSWS، ۲۰۰۳) بود. گروه های آزمایش هر کدام طی 8 جلسه 90 دقیقه هفته ای یک بار مداخله های درمان شناختی- رفتاری و شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی را دریافت کردند. روش تحلیل این پژوهش، روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر بود. نتایج نشان داد هر دو مداخله درمان شناختی رفتاری و شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری باعث افزایش ارزشمندی بدن شد (05/0>p) و این نتیجه تا مرحله پیگیری ماندگار بود. همچنین نتایج نشان داد که بین اثربخشی درمان شناختی- رفتاری و شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر ارزشمندی بدن در زنان مبتلا به چاقی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0<p). یافته ها نشان داد. از یافته های فوق می توان نتیجه گرفت که درمان شناختی- رفتاری و شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی نقشی کلیدی در افزایش ارزشمندی بدن زنان مبتلا به چاقی دارد.

مقدمه و هدف: چاقی از مهم ترین معضلات سلامت است و سبک زندگی سلامت محور راهکاری اساسی برای کنترل آن به شمار می رود؛ بااین حال، پایداری این سبک زندگی علاوه بر آگاهی، تحت تأثیر عوامل روان شناختی مانند خودمهارگری و ارزشمندی بدن قرار دارد. بنابراین هدف این مطالعه بررسی رابطه بین خودمهارگری و ارزشمندی بدن با سبک زندگی سلامت محور در زنان چاق بود.روش کار: این پژوهش از نوع کاربردی و با طرح همبستگی انجام شد که جامعه آماری شامل کلیه زنان مبتلا به چاقی مراجعه کننده به کلینیک های چاقی و زیبایی مناطق ۱ و ۲ شهر تهران در سال ۱۴۰۲ بود. حجم نمونه ۲۴۰ نفر تعیین شد و در نهایت ۲۵۰ پرسشنامه معتبر تحلیل گردید. روش نمونه گیری به صورت در دسترس و ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های استاندارد سبک زندگی سلامت محور واکر و همکاران (۱۹۸۷)، خودمهارگری تانجی و همکاران (۲۰۰۴) و ارزشمندی بدن مندلسون و همکاران (۲۰۰۱) بود. داده ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند.یافته ها: با توجه به نتایج ماتریس همبستگی، رابطه مثبت و معناداری بین خودمهارگری (02/0) و ارزشمندی بدن (03/0) با سبک زندگی سلامت محور وجود داشت. نتیجه گیری: در نهایت، این یافته ها بیانگر آن است که سلامت فردی نه صرفاً محصول انتخاب های بیرونی، بلکه نتیجه تعامل پیچیده میان عوامل روان شناختی و محیطی است. تقویت خودمهارگری و ارزشمندی بدن می تواند راهبردی مؤثر در پیشگیری از بیماری های مزمن، بهبود کیفیت زندگی و ارتقای سلامت عمومی جامعه باشد.