اسپکسین

زمینه و هدف: چاقی با کاهش آدیپوکاین های درگیر در مقاومت انسولینی از قبیل اسپکسین با مقاومت انسولینی همراه می باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر دو نوع تمرین هوازی و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر سطح سرمی اسپکسین و مقاومت به انسولین در زنان دارای اضافه وزن بود. روش کار: 30 زن دارای اضافه وزن به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت نمودند. آزمودنی ها به سه گروه تمرین HIIT، تمرین هوازی و گروه کنترل تقسیم شدند. تمرین HIIT شامل 4 وهله 4 دقیقه با شدت 95-85 درصد حداکثر ضربان قلب با تناوب های ریکاوری فعال 3 دقیقه ای بود. تمرین هوازی با شدت متوسط به مدت 37 دقیقه بود. هر دو پروتکل تمرینی از نظر کیلوکالری مصرفی یکسان سازی شد. نمونه های خونی قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی اندازه گیری شد. انسولین، گلوکز، شاخص مقاومت انسولینی و سطح سرمی اسپکسین اندازه گیری شد. برای مقایسه تغییرات از آزمون آنالیز کوواریانس و تی زوجی استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که تمرین HIIT با افزایش معنی دار غلظت سرمی اسپکسین در مقایسه با گروه کنترل همراه بود (001/=P). علاوه بر این هر دو نوع تمرین موجب کاهش معنی دار غلظت انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت انسولینی در مقایسه با گروه کنترل شدند (0001/=P)؛ اما تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرینی در غلظت سرمی اسپکسین، انسولین و گلوکز و همچنین شاخص مقاومت به انسولین وجود نداشت (05/0<P). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر پیشنهاد می نماید که تمرین HIIT با افزایش سطح سرمی اسپکسین احتمالاً موجب بهبود مقاومت انسولینی در زنان دارای اضافه وزن می شود.

اهداف: بدین منظور هدف از پژوهش حاضر، تاثیر تمرینات هوازی برسطوح سرمی اسپکسین و نیمرخ لیپیدی مردان میانسال چاق می باشد. مواد و روش ها: نمونه آماری پژوهش 30 مرد چاق (با شاخص توده بدنی، به ترتیب گروه کنترل و تمرین 97/1 ± 20/34 و 48/1 ± 39/34kg/m 2) و میانگین سن 24/3 ± 18/40 ساله بودند که به طور تصادفی در دو گروه تمرین و کنترل قرار گرفتند (هر گروه 15 نفر). فعالیت ورزشی هوازی با شدت 70-55 درصد ضربان قلب بیشینه با توالی سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته متوالی اجرا گردید. قبل و بعد از شروع پروتکل، از آزمودنی ها اندازه گیری قد، وزن، حداکثراکسیژن مصرفی و همچنین خون گیری از سیاهرگ وریدی- بازویی به منظور ارزیابی میزان اسپکسین و نیمرخ لیپیدی انجام گرفت. برای اطمینان از طبیعی بودن توزیع داده ها، از آزمون شاپیروویلک و برای بررسی تغییرات درون گروهی، از روش آماری تی همبسته، و برای بررسی تغییرات بین گروهی، از روش آماری تی مستقل استفاده گردید. یافته ها: پس از هشت هفته مداخله تمرینی، متغیرهای اسپکسین (04/0P=) و HDL-c (045/0P=) به طور معنی داری در گروه تمرین افزایش داشتند. ولی سطح تری گلیسیرید (001/0P=)، کلسترول (001/0P=) و WHR (001/0P=) در گروه تمرین به طور معنا داری کاهش پیدا کردند ( 05/0 ≥p ). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر بیانگر بهبود در وضعیت شاخص مرتبط با چاقی (اسپکسین) و پروفایل چربی و شاخص های ترکیب بدنی می باشد که میتواند سبب کاهش بروز بسیاری از بیماری ها از جمله دیابت و پرفشاری خون، بیماری های قلبی- عروقی و بیماری های متابولیکی گردد.

مقدمه و هدف: در سال های اخیر ورزش، رژیم غذایی و مکمل ها به عنوان راهی برای بهبود ترکیب بدنی، کاهش وزن و عوامل خطر مرتبط با چاقی شناخته شده اند. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و مصرف مکمل اسپیرولینا بر مقادیر پلاسمایی اسپکسین، پروتئین واکنشگر-C ا(CRP) و برخی شاخص های ترکیب بدنی مردان دارای اضافه وزن بود.مواد و روش ها: مطالعه حاضر نیمه تجربی و کاربردی بود. بدین منظور 44 مرد دارای اضافه وزن (شاخص توده بدن >25 کیلوگرم بر مترمربع و میانگین وزن 5.48±93.83) کیلوگرم به طور تصادفی در چهار گروه تمرین + مکمل، تمرین + دارونما، مکمل و دارونما (هر گروه 11 نفر) قرار گرفتند. مداخلات به مدت هشت هفته و سه جلسه تمرین در هفته انجام شد. به این صورت که برنامه تمرین مقاومتی شامل تمرین با وزنه با الگوی زمان بندی منعطف و در شدت های مختلف (خیلی سبک، سبک، متوسط و سنگین) اجرا شد. در این مدت افراد گروه مکمل و دارونما، روزانه به ترتیب دو عدد کپسول 500 میلی گرمی اسپیرولینا و دارونما مصرف کردند. داده ها با استفاده از آزمون های شاپیرو-ویلک، آنالیز کوواریانس، t زوجی و تعقیبی بونفرونی با سطح معنی داری 0.05>P تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: مقادیر اسپکسین، پروتئین واکنشگر-C، توده خالص بدنی (LBM) و مجموع آب بدن (TBW) آزمودنی ها بین گروه های تحقیق تفاوت معنی داری را نشان دادند (0.05>P). همچنین در بررسی درون گروهی مقادیر پلاسمایی اسپکسین در گروه های تمرین + مکمل، تمرین + دارونما  و مکمل، توده خالص بدنی (LBM)، در گروه تمرین + مکمل و تمرین + دارونما و مجموع آب بدن (TBW) در گروه تمرین + دارونما افزایش معنی دار را نشان داد (0.05>P). در مقادیر پلاسمایی پروتئین واکنشگر-C نیز در گروه های تمرین + مکمل، تمرین + دارونما و مکمل کاهش مشاهده شد (0.05>P).بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد هشت هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف مکمل اسپیرولینا می تواند از طریق افزایش مقادیر پلاسمایی اسپکسین، کاهش پروتئین واکنشگر-C و افزایش توده خالص بدن و مجموع آب بدن باعث بهبود ترکیب بدن و اختلالات مرتبط با چاقی نظیر بیماری های قلبی- عروقی شود. بنابراین توصیه می شود برنامه تمرین مقاومتی و مصرف مکمل اسپیرولینا برای پیشگیری و کاهش بیماری های قلبی-عروقی و بهبود ترکیب بدن مورد استفاده قرار گیرد.واژه های کلیدی: تمرین مقاومتی، اسپیرولینا، اسپکسین، پروتئین واکنشگر-C، توده خالص بدن، مجموع آب بدن، اضافه وزن و چاقی