سواد جسمانی

مقدمه: توسعه سواد جسمانی متضمن رشد متناسب مهارت های حرکتی به همراه دانش و انگیزه لازم برای کسب سبک زندگی فعالانه است. هدف از پژوهش حاضر تعیین روایی و پایایی نسخه فارسی پرسشنامه های دانش و انگیزه سواد جسمانی کانادایی در کودکان 8 تا 10 ساله شهر اصفهان است. روش پژوهش: با استفاده از روش ترجمه-باز-ترجمه پرسشنامه های دانش و انگیزه نسخه دوم سواد جسمانی کانادایی به فارسی ترجمه و با فرهنگ ایرانی تطبیق داده شد. ویژگی های روان سنجی نسخه فارسی این پرسشنامه ها بین 384 دانش آموز 8 تا 10 ساله شهر اصفهان (ایران) بررسی شد. برای تعیین روایی سازه پرسشنامه از تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی مبتنی بر مدل یابی معادلات ساختاری و برای بررسی همسانی درونی از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد. همچنین برای پایایی زمانی سؤالات، از همبستگی درون طبقه ای با روش آزمون-آزمون مجدد استفاده شد. یافته ها: روایی محتوی توسط 5 نفر از متخصصان حوزه رفتار حرکتی تأیید شد. روایی سازه بر اساس شاخص نیکویی برازش با توجه به آستانه های به دست آمده مناسب بود. ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه های دانش و انگیزه و ابعاد آن بالای 85/0 به دست آمد. ضریب همبستگی درون گروهی پرسشنامه مذکور حاصل از آزمون مجدد با 2 هفته زمان نشان می دهند برای هر 5 مؤلفه مقدار گزارش شده برای دختران و هم برای پسران قابل قبول بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل نسخه فارسی پرسشنامه های دانش و انگیزه سواد جسمانی کانادایی برای کودکان 8 تا 10 ساله دارای روایی و پایایی مناسبی بود. لذا استفاده از آن ها برای سنجش سواد جسمانی کودکان شهر اصفهان مناسب است.

مقدمه: سندروم متقاطع فوقانی سبب ایجاد محدودیت حرکتی و ضعف در عملکردهای حرکتی افراد می شود. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه سواد جسمانی و عملکرد اندام فوقانی در دختران با و بدون سندروم متقاطع فوقانی بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع علی- مقایسه ای است و داده های آن به صورت میدانی جمع آوری شدند. جامعه آماری پژوهش، شامل دو گروه دانش آموزان دختر 10-12 ساله سالم و دانش آموزان مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی شهر خلخال در سال تحصیلی 1401-1402 بودند. با استفاده از نرم افزار جی پاور، تعداد نمونه آماری، 60 نفر تعیین شد. این تعداد با استفاده از صفحه شطرنجی غربالگری شدند و پس از ارزیابی های کمی قامتی در دو گروه سالم (30 نفر) و گروه مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی (30 نفر) قرار گرفتند. زاویه سر به جلو و شانه به جلو با استفاده از فتوگرافی، زاویه کایفوز با استفاده از Goniometer-pro app، سواد جسمانی با استفاده از آزمون سواد بدنی کانادا (2-CAPL) و عملکرد اندام فوقانی نیز با استفاده از آزمون Y اندام فوقانی ارزیابی شدند. داده ها از طریق آزمون t مستقل در محیط نرم افزار اس. پی. اس. اس نسخه 26 در سطح 0/05 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که دختران سالم در همه متغیرهای سواد جسمانی و عملکرد اندام فوقانی نسبت به دختران مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی به طور معناداری در وضعیت مطلوب تری قرار داشتند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق پیشنهاد می شود مربیان و متخصصان ورزشی و تندرستی از نتایج این تحقیق برای توسعه سواد حرکتی و عملکرد دانش آموزان دارای سندروم متقاطع فوقانی استفاده کنند.

پیشینه و اهداف: هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر توسعه مهارت های حرکتی  بر عزت نفس و میزان فعالیت بدنی دانش آموزان بود. روش: این تحقیق به روش نیمه تجربی و از  نظر هدف، کاربردی انجام شده است. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه دانش آموزان پسر ۷ الی۱۰ ساله در مقطع ابتدایی استان مازندران در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ تشکیل دادند که برای تعیین حجم نمونه از روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شد. در این مطالعه تعداد ۳۰ دانش آموز در دو  گروه 15 نفره کنترل و آزمایش انتخاب شدند. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه عزت نفس کوپر اسمیت - فرم کوتاه (1967) و پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی کودکان و نوجوانان (IPAQ) بود. گروه تجربی به مدت 36 جلسه و هر جلسه 30  الی 45 دقیقه تحت تمرین با برنامه تمرینی منتخب قرارگرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد، توسعه مهارت های حرکتی بر عزت نفس و میزان فعالیت بدنی دانش آموزان اثرگذار بود؛ اما گروه های تحقیق در پیش آزمون امتیازات کمتری در متغیر عزت نفس در مقایسه با پس آزمون داشتند؛ ولی تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد و نیز بر متغیر میزان فعالیت بدنی این تأثیر معنادار نبوده است.  نتیجه گیری: متولیان امر آموزش و پرورش و مدیران مدارس می بایست  به جهت طراحی دستورالعمل هایی برای ایجاد محیطی سالم و مناسب برای آموزش و توسعه برنامه های سلامت محور کوشا باشند .