حمل و نقل زمینی

هدف: امروزه در کشور به دلایلی از جمله افزایش جمعیت و به دنبال آن بالارفتن نیاز برای گردشگری و از طرفی بیشتر شدن استفاده از شبکه های حمل و نقل، بویژه شبکه حمل و نقل زمینی، نیاز برای گسترش و رشد دیگر سیستم های حمل و نقل برای گردشگران بیشتر احساس شده است. در این پژوهش به بررسی تاثیر انواع شبکه های حمل و نقل بر جذب گردشگران خارجی پرداخته ایم. روش: این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، پیمایشی و از نظر نحوه گردآوری اطلاعات نیز توصیفی تحلیلی می باشد. روش های کتابخانه ای و میدانی به منظور گردآوری اطلاعات در این پژوهش استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش مدیران بخش راهداری و گردشگری کشور (در دو سازمان حمل و نقل و وزارت میراث فرهنگی) با تعداد 1420 نفر در نظر گرفته شده است. حجم نمونه آماری با استفاده از فرمول کوکران 302 نفر به دست آمد. روش نمونه گیری به صورت تصادفی طبقه ای می باشد. پرسشنامه محقق ساخته شامل 32 سوال که به منظور بررسی نقش شبکه های حمل و نقل در کشور بر جذب گردشگران خارجی طراحی شد، ابزار گردآوری اطلاعات و داده های موردنیاز در این پژوهش بوده است. یافته ها: نتایج حاکی از تایید هر چهار فرضیه اصلی می باشد که نشان داد شبکه حمل و نقل هوایی با ضریب 646/0، زمینی با ضریب 632/0، ریلی با ضریب 592/0 و دریایی با ضریب 340/0 به ترتیب بیشترین تاثیر را در جذب گردشگران خارجی داشتند. نتیجه: شبکه حمل و نقل (هوایی، زمینی، ریلی و دریایی) به عنوان یکی از مولفه های مهم صنعت گردشگری می تواند در جذب گردشگر و جریان گردشگری در مقاصد گردشگری موثر باشد. گردشگری و شبکه حمل و نقل غالباً دارای اثرات متقابلی بر یکدیگر بوده و جداسازی آن ها از هم بسیار مشکل می باشد.  

در غالب کنوانسیون های بین المللی حمل و نقل و مقررات داخلی کشورها، به منظور حمایت از طرفین، مرور زمان کوتاه برای دعاوی ناشی از حمل و نقل مقرر شده است، به نحوی که حصول مرور زمان به عنوان یکی از علل معافیت از مسئولیت متصدی حمل تلقی می شود. موضوع این نوشتار، بررسی ابعاد مختلف مرور زمان در مقررات حمل و نقل زمینی (ریلی و جاده ای شهری و بین شهری) ایران و برخی از کنوانسیون های مهم بین المللی حمل و نقل ریلی و جاده ای کالا و مسافر، یعنی سی ام آر، سی وی آر، سی آی ام و سی ای وی می باشد. ابعادی نظیر قلمرو، مدت، نقطه شروع، تعلیق، انقطاع مرور زمان مورد توجه این نوشتار می باشد. نتایج بررسی ها نشان می دهد بین کنوانسیون های مورد بحث در خصوص مقررات مرور زمان تشابهات زیادی وجود دارد، و همچنین بین کنوانسیون های مذکور و حقوق ایران، علی رغم وجود برخی تفاوتها، به عنوان مثال مرور زمان صدمات بدنی ناشی از حمل مسافر، در مجموع می توان گفت، بین حقوق ایران و کنوانسیون های مذکور در مقررات مرور زمان حمل و نقل کالا (نه مسافر) وجوه اشتراک مناسبی وجود دارد.