یادگیری خودراهبری

این پژوهش با هدف بررسی رابطه ادارک از کلاس درس با نگرش به مدرسه با میانجیگری یادگیری خودراهبری در دانش آموزان پسر متوسطه دوم بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری تمامی دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه مدارس دولتی شهر بهشهر در سال تحصیلی 99-98 در حال تحصیل هستند که در مجموع 800 نفر شدتد که براساس جدول گرجسی و مورگان 260 نفر با روش نمونه گیری طبقه ای بر اساس پایه تحصیلی به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد جنتری، گابل و ریزا(2002)، نگرش به مدرسه مک کوچ و سیگل(۲۰۰۳) و یادگیری خودراهبر از مقیاس فیشر(2001) استفاده شد که پایایی و روایی آنها قبل توسط سازندگان بدست آمده و در این تحقیق نیز میزان آلفای محاسبه شده به ترتیب 84/0 ، 81/0 و 79/0 به دست آمده است. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی و معادلات ساختاری و به کمک نرم افزار های SPSS18 و PLS تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد بین ادراک از کلاس درس و نگرش به مدرسه (39/0= β؛ 000/0 sing =) همچنین بین ادراک از کلاس درس و یادگیری خودراهبری (64/0= β ؛ 000/0 = sing ) و بین یادگیری خودراهبری و نگرش به مدرسه (41/0= β ؛ 000/0= sing) رابطه معناداری وجود دارد. همچنین یافته ها نشان داد ادراک از کلاس علاوه بر نقش مستقیم بر نگرش به مدرسه، بطور غیرمستقیم و از طریق یادگیری خودراهبری نیز بر نگرش به مدرسه نقش داشته است.

هدف: این پژوهش با هدف ارائه الگوی داربست زنی در جهت ارتقاء کیفیت آموزشی با میانجیگری مدیریت زمان و یادگیری خودراهبری انجام شد.   روش شناسی: این مطالعه به روش آمیخته اکتشافی انجام شد. جامعه آماری شامل خبرگان آکادمیک و سازمانی و دانش آموزان دوره اول متوسطه شهرستان قائمشهر در سال تحصیلی ۱۴۰1-۱400 بود. در بخش کیفی، 20 نفر به روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند و در بخش کمی، 372 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. داده ها از طریق تکنیک دلفی و پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری و با نرم افزارهای SPSS و Smart PLS تحلیل شد.   یافته ها: یافته ها نشان داد که «داربست زنی» شامل شش مولفه، «مدیریت زمان» شامل شش مولفه، «یادگیری خودراهبری» شامل هشت مولفه و «کیفیت آموزشی» شامل نه مولفه است. نتایج نشان داد که داربست زنی، مدیریت زمان و یادگیری خودراهبری تاثیر معناداری بر کیفیت آموزشی دارند.   بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که داربست زنی، مدیریت زمان و یادگیری خودراهبری به طور معناداری بر کیفیت آموزشی تأثیر دارند. این تکنیک ها به عنوان راهبردهای مؤثر برای بهبود فرآیند یاددهی-یادگیری پیشنهاد می شوند. برنامه ریزی و اجرای صحیح این مولفه ها می تواند به ارتقای کیفیت آموزشی منجر شود.