وحدت فطری

پژوهش حاضر درصدد بررسی مستندات قرآنی بیداری جامعه بشری بر مبنای وحدت فطری انسان هاست. ( مسئله ) مقاله پیشرو با روش تحلیلی و توصیفی و منابع کتابخانه ای و با استناد به آیات و روایات ( روش )، درصدد تبیین و بررسی این مطلب است که توجه کردن به اخوت و برادری طبیعی میان انسان ها موجب بیداری بشر و وحدت فطری در سطح گسترده و بین المللی را نتیجه می بخشد. ( فرضیه ) قرآن کریم وحدت انسان ها را با نسبت دادن به پدر و مادری واحد، امت واحده بودن، بر وحدت انسان ها در سطح بشریت تأکید دارد. در قرآن کریم واژه برادر به طور مطلق بر نسبت برادری مؤمن و مشرک و مؤمنان باهم به کاررفته است، طوری که رسول و نبی الهی، قوم معاند و مشرک را، برادر خود خطاب می کند. تأکید قرآن کریم بر این مسئله، برادری و نسبت اخوت میان انسان ها، انس و الفت و اتحاد فطری و طبیعی آن ها را قوی تر می کند و این نوع وحدت امری غیرقابل سلب و جهان شمول است. توجه دولت های مختلف جهان به این مسئله، موجب تعامل و ارتباط آمیخته با امنیت، زمینه رشد و پیشرفت جوامع بشری را فراهم می کند و این اتحاد بستری برای تجلی توحید و باورهای مذهبی مشترک خواهد شد. ( یافته ها )

نزاع بر سر اصالت جامعه یا اصالت فرد از مباحث مهم علوم اجتماعی است؛ به صورتی که این معیار متفکران علوم اجتماعی را به دو دسته عمده فردگرا و جامعه گرا تقسیم می کند. البته گرایش معاصری نیز در تلفیق این دو پارادایم پدید آمده که از آن با عنوان پارادایم تلفیقی یاد می شود. در ایران نیز این گرایش ها همواره مورد بحث و بررسی بوده است. یکی از بزرگترین مفسران اجتماعی قرآن یعنی علامه محمدحسین طباطبائی از پیشروان این بحث به حساب می آید. غالبا و با توجه به تفسیر شریف المیزان، شارحان ایشان را در دسته حامیان اصالت جامعه قرار می دهند؛ در حالیکه با توجه به مبانی قرآنی دین مبین اسلام، این نظر مردود است و علامه نیز بدین موضوع متفطن بوده اند. ایشان را می توان از پیشگامان پارادایم تلفیقی در این موضوع دانست که در عین توجه و اهمیت به جامعه و قدرت آن، از اصالت فرد و مسئولیت فرد چشم پوشی نمی نمایند. در مبنای کلامی قرآنی، انسان نه مجبور است و نه امور بدو تفویض گردیده، بلکه امری میان این دو امر برای انسان حاصل شده است. همچنین علیرغم نسبت دادن موت و حیاتی مستقل برای امم و جوامع در آیات قرآن، مسئولیت انسان ها برای مقابله با فاسدترین جوامع نیز نادیده گرفته نشده است و قطرت الهی ودیعه ای برای انسان است که حتی در بدترین شرایط اجتماعی راهنمون او به سوی خیر و هدایت الهی است. بدین صورت علامه با توجه به این آیات به اصالتی طرفینی میان فرد و جامعه قائل شده اند که سهم هیچ یک به دیگری تقلیل نمی یابد.