دانشجویان مقطع کارشناسی

هدف: هدف این پژوهش بررسی انگیزش زبان دوم دانشجویان مقطع کارشناسی رشته های غیر زبان های خارجی از دیدگاه نظریه «نظام خود انگیزشی زبان دوم» است. روش: برای شناسایی عوامل انگیزشی از رویکرد کیفی  شامل مصاحبه و یادداشت روزانه در گردآوری داده ها استفاده شده است. پس از بررسی پیشینه پژوهش، نظریات گروهی از کارشناسان دریافت و سؤالات مصاحبه که از نوع نیمه سازمان یافته است از این منابع تهیه شدند. شرکت کنندگان 40 نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه کردستان و رازی کرمانشاه در سال تحصیلی 95-94 بودند. از روش نمونه گیری هدفمند مبتنی بر تکنیک معیار استفاده شده است و معیار تعیین شده تحصیل در مقطع کارشناسی رشته های غیر زبان های خارجی بود. با روش تحلیل محتوا موضوعات کلیدی در داده ها  شناسایی و کدبندی شدند. سپس بر مبنای چارچوب نظری پژوهش چند طبقه محتوایی تعیین شدند.یافته ها: یافته های این پژوهش به اعتبارسنجی نظریه «نظام خود انگیزشی زبان دوم» در این بافت خاص کمک می کند و نشان می دهد که این نظریه می تواند در تبیین و ارزیابی انگیزش جامعه هدف این پژوهش مورد استفاده قرار گیرد. علاوه بر این، یافته ها نشان می دهند که عنصر «تجربیات یادگیری زبان دوم» قوی ترین عامل انگیزشی برای دانشجویان مقطع کارشناسی رشته های غیر زبان های خارجی است که به صورت چهار مضمون اصلی خود را نشان داد. همچنین مشخص شد که خود آرمانی زبان دوم عامل انگیزشی قوی تری است تا خود بایسته زبان دوم. این نتایج اهمیت توجه به مواد آموزشی و برنامه درسی متناسب با «خودهای ممکن» و اهمیت توجه به ویژگی های شخصیتی و حرفه ای معلم در راستای ایجاد انگیزش را نشان می دهد.

پژوهش حاضر، با هدف شناسایی و تبیین بایسته های یاددهی- یادگیری مشارکتی، متناسب با نیازها، علایق و مهارت های دانشجویان دوره کارشناسی امروز، به روش آمیخته انجام شد. طرح پژوهش در بخش کیفی برمبنای تحلیل محتوا و در بخش کمی، توصیفی- پیمایشی است. مشارکت کنندگان در بخش کیفی شامل صاحب نظران در دو حوزه علوم تربیتی و علوم اجتماعی بودند که نمونه از بین آنها به صورت هدفمند و گلوله برفی تا حد اشباع اطلاعات ادامه یافت. جامعه ی آماری بخش کمی نیز شامل اعضای هیأت علمی و دانشجویان دوره ی کارشناسی از دانشکده های علوم تربیتی و علوم اجتماعیِ دو دانشگاه تهران و اصفهان بود که نمونه از بین آنها به روش سهمیه ای متناسب با حجم انتخاب شد. در بخش کیفی از ابزار مصاحبه ی نیمه ساختاریافته و در بخش کمی از ابزار پرسشنامه ی محقق ساخته استفاده شد. روایی محتوایی سؤالات پرسشنامه و مصاحبه براساس نظر هشت تن از متخصصان و پایایی پرسشنامه نیز از طریق آلفای کرونباخ با مقدار 93/0، مناسب برآورد شد. تحلیل یافته ها در بخش کیفی به روش تحلیل مضمون و در بخش کمی با استفاده از آما ر توصیفی- استنباطی انجام شد. براساس تحلیل یافته ها، هفت مؤلفه به عنوان مهمترین الزامات مورد شناسایی واقع شد که در میان آنها «تدارک فعالیت های درسی گروهی»، «تشکیل گروه های علمی مجازی» و «تنظیم چیدمان کلاسی چهره به چهره» در صدر قرار دارد. در نتیجه به مدرسان توصیه می گردد به منظور استفاده بهینه از فرصت های آموزشی، از به کارگیری آنها در تدریس غفلت نورزند.

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر انعطاف پذیری روان شناختی بر اضطراب کرونا با میانجی گری تنظیم شناختی هیجان در دانشجویان مقطع کارشناسی مرکز آموزش عالی پلدختر صورت پذیرفت. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. نمونه شامل 230 نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی مرکز آموزش عالی پلدختر در سال تحصیلی 400-1399 بود که بر اساس قاعده سرانگشتی کلاین و به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش مقیاس اضطراب کرونا ویروس، سیاهه انعطاف پذیری شناختی و پرسش نامه تنظیم شناختی هیجان بود. تحلیل داده ها به روش آماری تحلیل مسیر انجام شد و برای بررسی نقش واسطه ای متغیرها از آزمون بوت استراپ استفاده شد. یافته ها نشان داد که پس از حذف مسیر مستقیم از راهبردهای سازش یافته تنظیم هیجان به اضطراب کرونا، مدل علّی انعطاف پذیری روان شناختی به اضطراب کرونا دانشجویان از طریق نقش واسطه ای راهبردهای سازش نایافته تنظیم هیجان مورد تأیید قرار گرفت. به طور کلی راهبرد سازش نایافته تنظیم هیجان نقش میانجی در رابطه ی بین انعطاف پذیری روان شناختی و اضطراب کرونا ایفا کرد؛ لذا انجام دادن اقدامات مناسب برای کاهش راهبرد سازش نایافته تنظیم هیجان و افزایش انعطاف پذیری روان شناختی در دانشجویان پیشنهاد می شود.