کار هنری

والتر بنیامین، فیلسوف و منتقد ادبی سرشناس آلمانی، مقالاتی به صورت جداگانه منتشر کرده است که در مجموعه ای به نام Illuminationen به معنای «روشن گری ها» گردآوری و به انگلیسی ترجمه شده است. در سال 1393 کتابی در فارسی با نام برگزیده مقالات والتر بنیامین توسط نشر علم منتشر شد که در آن پنج مقاله از بنیامین ترجمه شده است که به صورتی نارسا ادعا شده است که از همان مجموعه انگلیسی برگرفته شده اند. ما با یافتن متن اصلیِ معیارِ مترجم فارسی و منابع دیگری که ذکر نشده اند این اثر را بررسی کردیم. این بررسی غیر از مرور محتوای مقالات بنیامین شامل تطبیق متن اصلی و ترجمه فارسی هم بود تا به قضاوتی درباره دقت ترجمه دست یابیم. بررسی محصول نهایی در فارسی نشان دهنده مشکلات صوری و محتوایی زیادی است که درنهایت این اثر را شایسته مقالات مهمی که مورد توجه قرار داده شده اند نمی کند و نمی تواند ازجهت آموزشی و پژوهشی واجد ارزش های یک اثر دانشگاهی و علمی و حتی مناسب استفاده های عمومی تر دانسته شود. این درحالی است که اصل توجه به این آثار فی نفسه ارزش مند است و مترجم محترم می توانست، با اتخاذ الگوهای علمی حداقلی، تلاش خود را سودمند کند.

به نظر هایدگر نیست انگاری غرب ناشی از تاریخ متافیزیک زده آن است که از افلاطون آغاز می شود. متافیزیک به دلیل غفلت از وجود و پرداختن به موجودات به نیست انگاری انجامیده است. راه حل هایدگر برای مواجهه با متافیزیک و نیست انگاری در توجه به هنر است. هنر عالمی را که پیش تر وجود داشته است آشکار می کند و از این رهگذر قومی را پدید می آورد و تاریخ آن را رقم می زند و بر متافیزیک غلبه می کند. مساله این مقاله این است که متافیزیک چگونه به نیست انگاری انجامیده است و هنر چگونه بر متافیزیک غلبه می کند. هدف مقاله نشان دادن این است که سرّ این مساله در نسبت میان متافیزیک و هنر با امر حسی است. این مقاله تلاشی است برای نشان دادن این دو نسبت و از این رهگذر آشکار ساختن نقش هنر در غلبه بر متافیزیک. نتیجه این مقاله این است که متافیزیک امر حسی را به مرتبه موجود ناحقیقی تنزل داده است، ولی هنر می تواند آفرینش گری کند و با آغازی غیرمتافیزیکی امر حسی را حقیقت بخشد.

آگامبن در کتاب انسان بی محتوا به مسئلۀ هنر می پردازد؛ اما از نگاه او، مسئلۀ هنر درحقیقت نتیجه و حتی به نوعی بنیاد معضل نیهیلیسم معاصر است. او معتقد است که هنر با ورود به ساحت ذوق و زیبایی شناسی (استتیک)، دیگر آن کارکرد عمیق پیشینش را برای گشودن جهان بشری و فضای حقیقت از کف داده است. این مقاله، باتوجه به جایگاه اساسی اندیشه های کسانی چون هایدگر، بنیامین و بودلر در پروژۀ فکری آگامبن، بر آن است تا دیدگاه های آگامبن دربارۀ هنر و زیبایی شناسی را در این کتاب تحلیل و واگشایی کند و نشان دهد منظور آگامبن از «ویران سازی زیبایی شناسی» چیست و آن را چگونه به سرانجام می رساند. به نظر نویسنده، آگامبن در تداوم مسیر هایدگر در پی ویران سازی زیبایی شناسی برای بازیابی آرخه های پنهان شده و فراموش شده در زیر آوارهای سنّت است؛ بنابراین، با محورقراردادن مفهوم «پوئسیس» به مثابۀ خصلت ذاتی هنر، درتقابل با پرکسیس همچون کنش مبتنی بر اراده، سعی در آسیب شناسی وضعیت معاصر هنر دارد تا درنهایت به ساختار آغازین یا ذات حقیقی هنر به مثابۀ کنش پوئتیک بشر نزدیک شود. این مسیر درنهایت به تقریر جایگاه اساسی هنر در انتقال ناپذیری معنای سنّت منجر می شود و نشان دادن اینکه زیبایی شناسی، درواقع در تهی بودگی خود، پوشش دهندۀ شکاف میان گذشته و اکنون است.