اختلالات رشدی

اتیسم موضوع جدیدی نیست، هر چند در سال های گذشته به دلایل مختلف میزان شیوع آن بسیار پایین به نظر می رسید اما اکنون متخصصان آن را امری نادر نمی دانند. اتیسم شرایطی عصب شناختی است که در مغز ایجاد می شود و شایع ترین نوع، از دسته ای اختلال است که تحت عنوان اختلالات طیف اتیسم شناخته شده اند. این اختلال پیش از 3 سالگی قابل تشخیص است و در تمامی کشورها، گروه های قومی، فرهنگ ها و طبقات اجتماعی و اقتصادی یافت می شود. حکایت اتیسم، با مرور منابع موجود، به بررسی سیر تاریخی این اختلال از آغاز تا کنون می پردازد. در این مقاله، اصطلاحات اولیه، نظریه های منسوخ شده، شخصیت های علمی تلاشگر در حوزه ی اتیسم، وضعیت کنونی و چشم انداز آینده ی آن به اختصار بیان شده است.

اختلالات رشدی اختلالاتی هستند که در آنها، رشد و تحول بهنجار مغز و دستگاه عصبی- مرکزی مختل شده است، این اختلال به مشکلاتی در عملکرد و دستگاه عصبی اشاره دارد که همزمان با رشد فرد بر هیجان، توانایی های یادگیری و حافظه او تاثیر منفی می گذارد لذا هدف از این پژوهش مرور نظامدار نقش یکپارچگی حسی در رشد ادراک و احساس کودکان با اختلالات رشدی بررسی داده ها در پژوهش حاضر به صورت مروری نظام مند انجام گرفته است. روش شناسی آن نیز مبتنی بر گردآوری، طبقه بندی و خلاصه کردن یافته های مقالات علمی پژوهشی مرتبط با یکپارچگی حسی، اختلالت رشدی، احساس و ادراک در بین سال های میلادی 2020-2000 برگرفته از پایگاه های اطلاعاتی Eric، Ebsco، Google Scholar، Scopus، Science Direct، PubMed با کلید واژه های یکپارچگی حسی، اختلالت رشدی، احساس و ادراک صورت پذیرفته است. در ادامه و جست و جوی اولیه 98 مقاله انتخاب شدند و در ادامه 10 مقاله که عنوان آنها مرتبط با کلید واژه ها بود انتخاب شدند، از بین آنها 79 مقاله به دلیل عدم تناسب با موضوع، 9 مقاله به علت قدیمی بودن و 1 مقاله به علت تکراری بودن در چند پایگاه اطلاعاتی حذف گردید، و نهایتاً 10 مقاله انتخاب گردیدند. با بررسی مطالعات انجام گرفته می توان نتیجه گرفت که یکپارچگی حسی یکی از درمان های مکمل برای اختلالات رشدی است و باعث بهبود ادراک و احساس در این کودکان می شود.

مقدمه: تغییر سبک زندگی و روند روزافزون اختلالات رشدی کودکان به ویژه در حیطه تعاملات اجتماعی، نیاز به انجام پژوهش در این حوزه را ضروری ساخته است. ازاین رو هدف پژوهش حاضر بررسی ادراک ویژه عمل در شرایط متفاوت کانون توجه در کودکان مبتلا به اوتیسم بود. روش پژوهش: بدین منظور 45 فرد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم با عملکرد بالا به صورت تصادفی در سه گروه 15 نفره توجه درونی، بیرونی و کنترل تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی ها پرتاب دارت و تخمین اندازه هدف بود. پس از اجرای پیش آزمون، گروه ها در پنج بلوک ده کوششی تکلیف پرتاب دارت را انجام دادند. دستورالعمل های تمرکز توجه، پیش از هر کوشش مختص گروه های تجربی ارائه شده و از آزمودنی ها درخواست می شد پیش از اجرای تکالیف در هر بلوک، اندازه هدف را تخمین بزنند. برای این منظور، شرکت کنندگان برای کشیدن دایره ای هم اندازه هدف دارت، از شکل دوایر موجود در مایکروسافت پاورپوینت استفاده کردند. روز بعد آزمون های یادداری و انتقال اجرا شد. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه توجه درونی در هر دوی مراحل اکتساب و یادداری و انتقال عملکرد پرتاب دارت و ادراکِ ویژه عمل بهتری نسبت به گروه توجه بیرونی و کنترل داشت (05/0≥P). نتیجه گیری: به طور کلی یافته ها نشان داد در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، توجه درونی به عملکرد و یادگیری بهتری نسبت به توجه بیرونی منجر می شود. بنابراین مربیان و معلمان تربیت بدنی که با این افراد کار می کنند، هنگام طراحی جلسات تمرین باید بر منافع توجه درونی تأکید کنند.