نگرش معنوی

معنویت گرایی و عمل به باورهای دینی، به عنوان دو متغیر مرتبط با بهزیستی روان شناختی و جسمی، در تبیین بسیاری از پیامدهای مثبت روان شناختی در مبتلایان به درد مزمن سهیم اند. در این پژوهش نقش احتمالی این متغیرها در پیش بینی پذیرش درد (قبول درد و تعهد به انجام فعالیت ها بدون اعتنا به حضور درد) در مبتلایان به بیماری آرتریت روماتوئید بررسی شد. این پژوهش از نوع توصیفی همبستگی بود. برای دستیابی به اهداف پژوهش، تعداد 80 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید به روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند، انتخاب شده و به پرسش نامه سنجش نگرش معنوی، مقیاس عمل به باورهای دینی (معبد)، پرسش نامه ویرایش شده پذیرش درد مزمن پاسخ دادند. داده ها به وسیله ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تجزیه وتحلیل شد. یافته ها نشان داد که توانایی معنوی 13درصد از تغییرات تعهد به انجام فعالیت ها (یکی از مؤلفه های پذیرش تجربه درد) را پیش بینی می کند (01/0 p < ). ضمناً عمل به باورهای دینی رابطه معناداری با پذیرش تجربه درد و ارزش های زندگی نداشت. بر این اساس، هنگامی که معنویت گرایی در رفتار فرد تجلی می یابد (توانایی معنوی)، در پیش بینی پذیرش تجربه درد و ارزش های زندگی مبتلایان به درد مزمن مفید واقع می شود؛ اما اگر معنویت گرایی صرفاً در حوزه ذهنی باشد، چنین پیامد مثبتی حاصل نخواهد شد.

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی بهزیستی روانشناختی براساس مؤلفه های سرمایه روانشناختی (خودکارآمدی، خوش بینی، تاب آوری و امیدواری) و مؤلفه های نگرش معنوی (نگرش معنوی و توانایی معنوی) انجام شد. آزمودنی ها شامل 354 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه قم بودند که با روش تصادفی طبقه ای متناسب با حجم انتخاب شدند؛ بدین گونه که از هر دانشکده، نمونه ای مستقل متناسب با حجم آن دانشکده انتخاب شد و به پرسش نامه های بهزیستی روانشناختی ریف، سرمایه روانشناختی لوتانز و سنجش نگرش معنوی شهیدی و فرج نیا پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش همبستگی و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. یافته ها نشان دادند خودکارآمدی، خوش بینی و توانایی معنوی، توانایی پیش بینی بهزیستی روانشناختی را داشتند؛ اما تاب آوری، امیدواری و نگرش معنوی قادر به پیش بینی بهزیستی روانشناختی نبودند؛ بنابراین می توان با برنامه ریزی های صحیح در راستای تقویت خودکارآمدی، خوش بینی و معنویات، سطح بهزیستی روانشناختی افراد را ارتقا داد.

هدف از پژوهش حاضر، طراحی و آزمون مدل ساختاری ارتباط بین نگرش معنوی با علادم اختلالات خوردن با توجه به نقش میانجیگر نگرانی از تصویر بدنی و عزت نفس در زنان جوان بود. با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای از بین دانشجویان دختر مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی خمینی شهر، 298 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به پرسشنامه نگرش معنوی، سیاهه نگرانی از تصویر بدنی، مقیاس عزت نفس روزنبرگ و آزمون بازخورد خوردن پاسخ دادند. برای آزمودن مدل پژوهش، از روش مدلیابی معادلات ساختاری، با بکارگیری روش برآورد حداکثر درستنمایی استفاده شد. همچنین، برای بررسی معناداری اثرات غیرمستقیم مدل، روش بوت استراپ مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزارهای SPSS-24 و AMOS-24 انجام شد. نتایج نشان داد که مدل پژوهش با داده ها برازش مطلوبی دارد و تمامی اثرات مستقیم و غیرمستقیم مدل پیشنهادی معنادارند. به طورکلی این نتایج از اهمیت نقش نگرش معنوی در بهبود ابعاد مختلف سلامت روان ، به خصوص علائم اختلالات خوردن در زنان حمایت می کند.

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی رواندرمانگری مثبتنگر گروهی و رواننمایشگری بر نگرش معنوی در زنان مبتلا به درد مزمن صورت پذیرفت. روش پژوهش شبه آزمایشی و جامعه آماری شامل کلیه زنان دارای درد مزمن مراجعه کننده به کلینیکِ پارس رویالِ شهر تهران بود که از میان آنها 45 مراجعه کننده با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه آماری برگزیده شده و به سه گروه 15 نفری تقسیم شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس نگرش معنوی، پروتوکل روان درمانگری گروهی مثبت نگر و بسته درمانگری روان نمایشگری میشد، و از روش آماری تحلیل کوواریانس نیز برای تحلیل داده ها بهره گرفته شد. یافته های پژوهش نشانگر اثرگذاری بیشتر روان درمانگری مثبت نگر گروهی نسبت به روان نمایشگری بر نگرش معنوی زنان مبتلا به درد مزمن بود (p<0/01). بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش، روان درمانگری مثبت نگر گروهی نسبت به روان نمایشگری مداخله تاثیرگذارتری برای تقویت نگرش معنوی زنان مبتلا به درد مزمن در راستای استفاده از راهکارهای سازگارانه برای مقابله با رنج درد مزمن و در نتیجه بهبود کیفیت زندگی آنان می باشد.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مدل یابی روابط ساختاری بین استرس شغلی، نگرش معنوی و سلامت روان کارکنان ناجا انجام گرفته است. روش: با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی از بین کلیه کارکنان کلانتری های نیروی انتظامی سطح شهر تهران 600 نفر انتخاب شده و پنج پرسشنامه 1) فرم کوتاه مقیاس استرس پلیس ایران(IPSS-A)؛ 2) سیاهه نگرش معنوی (SAI)؛ 3) پرسشنامه سلامت عمومی (28GHQ-)؛ 4) پرسشنامه رضایت شغلی نیروی انتظامی و 5) مقیاس عزت نفس روزنبرگ(RSES)در اختیار آنها قرار گرفته است. 356 مورد از آنها برای تجزیه و تحلیل آماری، معتبر تشخیص داده شده اند. جهت تحلیل داده ها از روش های آماری، ضریب همبستگی، تحلیل مسیر و SEM استفاده شده است. نتایج: علاوه بر بررسی معناداری ضرایب همبستگی، چهار مدل مختلف مورد ارزیابی قرار گرفتند که منطبق ترین مدل برای داده ها انتخاب شده است. در این مدل متغیرهای عزت نفس، استرس شغلی و رضایت شغلی به عنوان متغیرهای برونزا(مستقل)؛ و نگرش معنوی به عنوان متغیر واسطه ای، سلامت روان به عنوان متغیر وابسته را مورد پیش بینی قرار می-دهند. بحث: یافته های پژوهش حاضر، همسو با تمامی یافته های قبلی، نقش تعیین کننده نگرش معنوی را در تبیین ارتباط بین استرس شغلی و سلامت روانی، در قالب یک مدل جامع تر شناسایی نموده است. این یافته-ها چنین ایجاب می نمایند که جهت ارتقای شیوه های مقابله، به منظور کنترل عوامل استرس زای شغلی کارکنان ناجا، به اعتقادات معنوی آنان، بیشتر توجه شود.

مقدمه: کیفیت زندگی یک مفهوم چندبعدی است که از ویژگی های فردی، اجتماعی، عینی و ذهنی تأثیر می پذیرد، ازاین رو پژوهش حاضر باهدف بررسی نقش دلبستگی به خدا در پیش بینی کیفیت زندگی دانشجویان یک واحد نظامی با کنترل نقش واسطه گری نگرش معنوی صورت گرفت. روش: در قالب یک پژوهش توصیفی از نوع همبستگی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 300 نفر از دانشجویان بسیجی دانشگاه های شهر تهران در سال تحصیلی 95-1394 انتخاب شد. داده های پژوهش از طریق پرسشنامه های کیفیت زندگی، دلبستگی به خدا و نگرش معنوی گردآوری و با استفاده از روش آماری همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج: یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن بود که بین کیفیت زندگی و دلبستگی به خدا (r=0/56,P

هدف : یکی از مهم ترین رابطه ها بین یک زن و یک مرد، ازدواج است که شامل هم تعهد عاطفی و هم قانونی می شود و از اهمیت ویژه ای در زندگی هر فرد بزرگ سال برخوردار است. بنابراین هدف این پژوهش مدل یابی سازگاری زناشویی بر اساس الگوهای ارتباطی و عملکرد رابطه زناشویی با میانجی گری نگرش معنوی بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی از نوع مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل افراد متأهل ساکن شهر تهران بودند که با توجه به تعداد تغییرهای مشاهده پذیر، به روش در دسترس 350 نفر نمونه به پرسشنامه های سازگاری زناشویی اسپانیر(1976)، نگرش معنوی: شهیدی و فرج نیا (1391)، الگوهای ارتباطی کریستنسن و سالاوی (۱۹۸۴) و عملکرد جنسی: فرج نیا و همکاران(1393) پاسخ دادند. داده های پژوهش نیز از طریق نرم افزار SPSS و AMOS مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که الگوی ارتباطی سازنده به طور مستقیم به میزان 334/0 = β از واریانس سازگاری زناشویی را تبیین می کند و الگوی ارتباطی کناره گیری نیز به طور مستقیم به میزان 159/0 - = β از واریانس سازگاری زناشویی را تبیین می کند. همچنین الگوی ارتباطی سازنده به طور مستقیم به میزان 21/0= β از واریانس نگرش معنوی را تبیین می کند و نگرش معنوی  به طور مستقیم به میزان 147/0= β از واریانس سازگاری زناشویی را تبیین می کند. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که مدل یابی سازگاری زناشویی بر اساس الگوهای ارتباطی و عملکرد رابطه زناشویی با میانجی گری نگرش معنوی دارای اعتبار است.