مطالعات سیاسی

از میانه قرن بیستم با ظهور رفتارگرائی و متعاقبا مناظره دوم در مطالعات روابط بین الملل شاهد گسترش کاربرد روش های کمّی در این رشته بودیم. با وجود انتقادات متعدد به این رویکرد، صاحبنظران مختلف به تلاش های دشوار و خستگی ناپذیر خود در مراکز آکادمیک معتبر دنیا ادامه داده اند به نحوی که امروز ادبیات غنی ای در این زمینه داریم. واقعیت این است که کاربرد ریاضیات و روش های ریاضی ریشه در تاریخ علم و فلسفه دارد اگر چه نگاه به ریاضی در گذشته و حال تفاوت هائی را پشت سر گذاشته است. در این پژوهش در صددیم با مرور و بررسی این سابقه ارزشمند از بکارگیری روش های کمّی در مطالعات سیاسی و بین المللی به مبانی فلسفی این رویکرد بپردازیم و آراء سه اندیشمند صاحب نام علوم اجتماعی: دکارت، کنت و کانت را بدین منظور تبیین خواهیم نمود. علی رغم نقدهای موجود در مورد استفاده از این روش شناسی و معرفت شناسی، شاهد ریشه های استواری در علم الاجتماع هستیم که مستلزم توجه بیشتر سیاست پژوهان کشورمان نیز می باشد.

ماندن در گذشته و فقط برای مردگان حرف زدن یا رفتن به آینده بدون میراث و با گسست از گذشته غالباً به تفریط و افراط در اندیشه و رفتار منجر می گردد؛ پس برای درامان ماندن از افراط و تفریط باید نقطه عزیمت را «حال» گرفت و با دقت به گذشته و آینده «حال» را ساخت؛ بنابراین ساختنِ حال یا ساماندهی زندگی اجتماعی و سیاسی مسئله ما است و قصد داریم راه برون رفت از این مسئله را با کمک اندیشه و تجربه زیستی ای که اندیشمندان شیعی داشته اند، بیابیم؛ از این رو نویسنده در این مقاله تلاش دارد با روش تحلیل محتوای کیفیِ برخی از آثارِ پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی، به پاسخ این پرسش بپردازد که «مطالعات سیاسی شیعه چه تأثیری در ساماندهی زندگی اجتماعی و سیاسی» داشته است و فرضیه اش نیز این بوده که اندیشمندان شیعی با عنایت به سامانِ اجتماعی- سیاسی به میدان آمده و با احیا و بازسازی اندیشه اجتماعی-سیاسی در این راستا قلم زده اند. نتایج و یافته های تحقیق نیز این است که مباحث مطرح شده در قالب مباحثِ توحید سیاسی، جنگ و صلح، سیاست و حکومت، فرد و دولت، امر به معروف و نهی از منکر، عقل و وحی، جبر و اختیار، و عدالت، مباحثی بوده اند که اندیشمندان شیعی با پیگیری آن همیشه تاریخ در ردیف مردان اندیشه سیاسی قرار گرفته اند و بر ساماندهی زندگی اجتماعی و سیاسی تأثیرات خاصی داشته اند.