آموزش مثبت اندیشی

زمینه: افراد در مواجه با شرایط گوناگون زندگی با عواملی مختلف از قبیل اضطراب، استرس و افسردگی و غیره روبرو می باشند که تقریباً در بین تمامی گروههای سنی دیده می شود. به نظر می رسد مثبت اندیشی می تواند به عنوان راه حل مناسبی در جهت کاهش اضطراب به شمار آید.هدف: در این پژوهش، اثربخشی یک پرتکل ابداعی آموزش مثبت اندیشی بر اضطراب و خوش بینی دانشجویان می باشد.روش پژوهش: این پژوهش، مطالعه ای نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. بدین منظور از کلیه دانشجویان مقاطع تحصیلی کارشناسی و کارشناسی ارشد رشته ی روان شناسی به صورت داوطلبانه آزمون اضطراب بک گرفته شد دانشجویانی که دارای اضطراب بالاتر از 8 بودند به تعداد 46 نفر انتخاب و در دو گروه همتا (23 نفر آزمایش و 23 نفر کنترل) به صورت تصادفی قرار گرفتند. از هر دو گروه آزمون خوش بینی _ بدبینی گرفته شد. گروه آزمایش هفته ای دو جلسه و طی 7 جلسه (80 دقیقه ای) تحت تأثیر برنامه آموزش مثبت اندیشی توسط محقق قرار گرفتند و در گروه کنترل هیچ گونه آموزشی صورت نگرفت.یافته ها: داده ها پس از جمع آوری در نرم افزار17spss  وارد و بوسیله آزمون پارامتری t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای بررسی پیش فرض نرمال بودن از آزمون کولموگروف اسمیرنوف و برای پیش فرض برابری واریانس های دو گروه از آزمون F استفاده گردید.بحث و نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که آموزش مثبت اندیشی اضطراب دانشجویان را به طور معنی داری کاهش و خوش بینی را افزایش داده لذا می توان از این پرتکل آموزشی در مراکز مشاوره دانشجویی برای کاهش اضطراب و افزایش خوش بینی استفاده نمود.

 هدف پژوهش تعیین اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر خودکارآمدی، تاب آوری و عملکرد تحصیلی دانش آموزان بود. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی (پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل) است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر کرمانشاه بود. به منظور انتخاب آزمودنی ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای نمونه ای به حجم 40 نفر(20 نفر گروه آزمایش و 20 نفر گروه کنترل) انتخاب شدند. گروه آزمایش در طول هشت جلسه و هرجلسه به مدت دو ساعت تحت آموزش مثبت اندیشی قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه استفاده گردید که عبارتند از: الف: خودکارآمدی شرر و ب: تاب آوری کانر و دیویدسون. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار استنباطی(کوواریانس چند متغیره و یک متغیره) استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مثبت اندیشی بر افزایش خودکارآمدی، تاب آوری و عملکرد تحصیلی دانش آموزان تاثیر مثبت دارد. در مجموع مثبت اندیشی موجب خودکارآمدی، تاب آوری و عملکرد تحصیلی دانش آموزان شده است.

این تحقیق با هدف بررسی اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر خودپنداره تحصیلی و اضطراب امتحان دانش آموزان مقطع متوسطه شهر زاهدان انجام گرفت. روش انجام تحقیق نیمه آزمایشی از نوع پیش-آزمون- پس آزمون بوده است. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان مقطع متوسطه مشغول به تحصیل شهر زاهدان در سال 991398 که تعداد ۳۰ نفر به صورت داوطلبانه و هدفمند انتخاب و سپس به صورت تصادفی و همتا به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه خودپنداره تحصیلی(یسن چن، 2004) و پرسشنامه اضطراب امتحان(فریدمن و بنداس جاکوب، 1997)می باشد. روایی این تحقیق از نوع محتوایی و پایایی با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه خودپنداره تحصیلی 92/0 و پرسشنامه اضطراب امتحان 90/0 برآورد گردید. نتایج نشان داد آموزش مثبت اندیشی بر اضطراب امتحان و مؤلفه های آن در دانش آموزان مقطع متوسطه شهر زاهدان مؤثر است. همچنین آموزش مثبت اندیشی بر خودپنداره تحصیلی و مؤلفه های آن در دانش آموزان مقطع متوسطه شهر زاهدان اثربخش بوده است. نتایج آزمونt تک نمونه نیز بیانگر این بود که میزان اضطراب امتحان و خودپنداره تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه شهر زاهدان در سطح مطلوبی است.

زمینه تحقیق و هدف: هدف از این مطالعه، تبیین اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر تاب آوری ، خودکارامدی شغلی و اشتیاق شغلی زنان شاغل بود. روش مطالعه: طرح مورد مطالعه این پژوهش، نیمه آزمایشی است. حجم نمونه 40 نفر بود که از جامعه مذکور، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند.20 نفر به گروه آزمایش و 20 نفر به گروه کنترل تخصیص یافتند. ابزار های پژوهشی مورد استفاده خودکارامدی شغلی شرر (1982)، تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) و اشتیاق شغلی اترخت (2002) بود. گروه آزمایش در طول یازده جلسه، هرجلسه به مدت 90 دقیقه آموزش مثبت اندیشی دریافت کردند. برای بررسی داده ها از تحلیل کواریانس چند متغیره و یک متغیره جهت اثبات فرضیه ها استفاده شد. نتایج: یافته ها حاکی از آن بود که آموزش مثبت اندیشی موجب افزایش خودکارامدی شغلی ، تاب آوری و اشتیاق شغلی زنان شاغل گروه مداخله و بعد آموزش و بعد از سه ماه آموزش شده است. بحث و نتیجه گیری: بنابراین آموزش مثبت اندیشی برنامه ای است که سودمندی های آن در پژوهشهای متعدد به اثبات رسیده است و یافته های پژوهش حاضر نیز حاکی از آنند که از رهگذر آموزش مثبت اندیشی می توان به ارتقاء خودکارامدی شغلی ، تاب آوری و اشتیاق شغلی زنان شاغل همت گماشت.

این پژوهش با هدف تأثیر آموزش مثبت اندیشی بر تاب آوری و روابط بین فردی در دانش آموزان پایه ی دوازدهم می باشد. این پژوهش یک مطالعه ی نیمه آزمایشی با طرح آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمام دانش آموزان دبیرستان دخترانه نورالمهدی تبادکان در سال تحصیلی 98-97 تشکیل داده اند که تعداد آن ها 465 نفر می باشد و از این تعداد با استفاده از روش نمونه گیر در دسترس تعداد 80 نفر از دانش آموزان پایه دوازدهم انتخاب و پرسشنامه پیش آزمون در اختیار آن ها قرار داده شد و از بین این افراد تعداد 30 نفر را که کمترین امتیاز را به دست آوردند به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تقسیم کردیم و سپس آموزش های مثبت اندیشی را در 8 جلسه یک ساعته بر روی گروه آزمایش انجام دادیم. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش عبارت اند از: مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون و پرسش نامه روابط بین فردی ماتسون بوده است. روایی پرسش نامه توسط آزمون KMO و بارتلت و پایایی آن توسط آلفای کرونباخ مورد تائید قرار گرفت. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش مثبت اندیشی بر تاب آوری و روابط بین فردی تأثیر مثبت و معنی داری داشته است. بر اساس یافته های به دست آمده می توان نتیجه گرفت که آموزش مثبت اندیشی باعث افزایش تاب آوری و بهبود روابط بین فردی در دانش آموزان می گردد.

زمینه و هدف: اخت اللات یادگیری خاص از جمله مشکلاتی هستند که از دیرباز مورد توجه متخصصان و روان شناسان حوزه کودک بوده اند. کودکان با اخت الل یادگیری خاص، با وجود هوش بهنجار، قادر به پیشرفت تحصیلی در زمینه های خواندن، نوشتن، و ریاضیات نیستند. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش مثبت اندیشی به شیوه گروهی بر انگیزش تحصیلی و سرزندگی تحصیلی دانش آموزان با اخت الل یادگیری خاص بود. روش: این پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر دوره متوسطه اول با اخت الل یادگیری خاص مراجعه کننده به مرکز اخت اللات یادگیری شهر بیرجند در سال تحصیلی ۱۴۰۲ - ۱۴۰۱ بود. از بین جامعه آماری، ۳۰ دانش آموز پسر با اخت الل یادگیری خاص، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی ) ۱۵ ( و گواه ) ۱۵ ( قرار گرفتند. گروه آزمایشی به مدت ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای تحت آموزش قرار گرفت. به منظور جمع آوری داده های پژوهش، از پرسشنامه انگیزش تحصیلی هارتر، پرسشنامه سرزندگی تحصیلی حسین چاری و دهقانی زاده و آموزش مثبت اندیشی استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تک متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل فرضیه های پژوهش نشان داد که آموزش مثبت اندیشی به شیوه گروهی بر انگیزش تحصیلی و مؤلفه های آن )انگیزش درونی و بیرونی( و سرزندگی تحصیلی دانش آموزان با اخت الل یادگیری خاص اثربخش است ) 005 / .)p<0 نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش، می توان چنین گفت که یکی از رویکردهای آموزش مفید در جهت افزایش انگیزش تحصیلی و سرزندگی تحصیلی دانش آموزان با ناتوانی یادگیری خاص، آموزش مثبت اندیشی به شیوه گروهی است.

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر فرایند خانواده ایرانی و بهزیستی روانی زنان سرپرست خانوار شهر خرمشهر بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان سرپرست خانوار شهر خرمشهر در سال 1401 بود. نمونه پژوهش 30 نفر از زنان سرپرست خانوار بود که به صورت هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایش(15 نفر) و کنترل(15 نقر) جایگزین شدند. طرح پژوهش آزمایشی ازنوع پیش آزمون_ پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه بهزیستی ریف (1989) و مقیاس خودگزارشی فرایندهای خانوادگی برای خانواده های ایرانی سامانی(1387) بود. مداخله برنامه آموزش مثبت اندیشی در طول 8 جلسه 90 دقیقه ای برای گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. پس از اتمام برنامه آموزشی، پس آزمون برای دو گروه اجرا شد. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری و یک متغیری، مورد بررسی قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد بین میانگین های فرآیند خانواده دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد (90/11F= و 05/0>P). هم چنین بین میانگین های بهزیستی روانی دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد (85/13F= و 05/0>P). بنابر این می توان نتیجه گرفت که آموزش مثبت اندیشی بر فرآیند خانواده و بهزیستی روانی زنان سرپرست خانوار اثربخش است و می توان برای ارتقاء فرایند خانواده ایرانی ، بهزیستی روانی و در پی آن توسعه فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی خانواده و جامعه بهره جست.

مقدمه و هدف: هدف پژوهش حاضر اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر بهزیستی روانشناختی و تعهد شغلی معلمان است.روش شناسی پژوهش: روش تحقیق آزمایشی از نوع پیش آزمون -پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری شامل کلیه معلمان شهرستان فراشبند مقطع متوسطه دوم می باشد که از بین آنها 30 نفر به صورت دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند (به طور تصادفی 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند). ابزار تحقیق حاضر پرسشنامه بهزیستی روانی در سال 1989 توسط ریف، پرسشنامه تعهد شغلی استاندارد شده توسط بلاو (1997)، و پروتکل مثبت اندیشی بر گرفته از نظریه سلیگمن (2005) می باشد. داده های پژوهش به وسیله نرم افزار SPSS و آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد آموزش مهارتهای مثبت اندیشی بر بهزیستی روانشناختی و تعهد شغلی معلمان تاثیر معنی داری دارد. یافته های این پژوهش ضرورت کاربرد برنامه های آموزش مثبت اندیشی در راستای بهبود بهزیستی روانشناختی و تعهد شغلی معلمان را خاطر نشان میسازد.نتیجه گیری: آموزش مهارت های مثبت اندیشی به معلمان تأثیر قابل توجهی بر بهزیستی روانشناختی و تعهد شغلی آن ها دارد. این مهارت ها به معلمان کمک می کنند تا با چالش ها روبه رو شده و با انگیزه، خودکارآمد و امیدواری بیشتری در حرفه ی تدریس عمل کنند.

پژوهش با هدف اثربخشی مداخله مثبت اندیشی بر فرسودگی تحصیلی و درگیری تحصیلی دانش آموزان پایه پنجم ابتدایی شهر کرمان انجام شد. روش مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری همراه با گروه کنترل بود. ابتدا به 100 نفر از دانش آموزان به صورت در دسترس پرسشنامه فرسودگی تحصیلی و درگیری تحصیلی داده شد و از میان آنها 40 نفر به عنوان نمونه (افرادی دارای درگیری تحصیلی پایین تا متوسط و فرسودگی تحصیلی بالا) انتخاب شدند و به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در این پژوهش از دو پرسشنامه درگیری تحصیلی و فرسودگی تحصیلی و همچنین بسته استاندارد آموزشی مثبت اندیشی استفاده شد. مشارکت کنندگان گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش داده شدند؛ درحالی که در این مدت گروه کنترل در کلاس های مثبت اندیشی شرکت نداشتند. قبل از شروع آموزش از هر دو گروه آزمایش و کنترل پیش آزمون گرفته شد. برای تحلیل داده ها از آزمون اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته های اجرای دو پرسشنامه نشان دادند آموزش مثبت اندیشی بر فرسودگی تحصیلی و درگیری تحصیلی دانش آموزان تأثیر معناداری دارد؛ بنابراین، می توان نتیجه گرفت آموزش مثبت اندیشی باعث بهبود فرسودگی تحصیلی و درگیری تحصیلی دانش آموزان شده است. همچنین، آموزش مثبت اندیشی در دانش آموزان باعث حذف افکار منفی و پرورش افکار مثبت شده است، سطح انرژی و توانمندی دانش آموزان را افزایش داده و این امکان را برای دانش آموز فراهم کرده است تا با رهایی از تفکر منفی، شکست را به موفقیت و تهدید را به فرصت تبدیل کنند.