مهارت پرتاب دارت

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ترکیب تمرین مشاهده ای، سایه زنی و فیزیکی بر یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. بدین منظور، 72 دانش آموز دختر دبیرستانی 17 تا 19سال به طور تصادفی در شش گروه 12 نفری (مشاهده ای، سایه زنی، فیزیکی، ترکیبی یک (مشاهده ای فیزیکی)، ترکیبی دو (مشاهده ای سایه زنی فیزیکی) و کنترل) قرار گرفتند. پس از پیش آزمون، در مرحله اکتساب هریک از گروه ها مهارت پرتاب دارت را براساس دستورالعمل ویژه هر گروه، 60 مرتبه تمرین کردند؛ اما گروه کنترل تمرینی را انجام نداد. 10 دقیقه پس از مرحله اکتساب، آزمون های یادداری/ انتقال فوری اجرا شد و پس از 24 ساعت بی تمرینی، آزمون های یادداری/ انتقال تأخیری انجام گرفت. نتایج تحلیل واریانس با اندازه های تکراری نشان می دهد (P=0.05) که گروه های تمرینی درمقایسه با گروه کنترل به طور معناداری عملکرد بهتری داشته اند (P=0.000). گروه فیزیکی و ترکیبی یک (مشاهده ای فیزیکی) نیز نسبت به گروه های مشاهده و سایه زنی به طور معناداری بهتر عمل کرده اند (P<0.05) و گروه ترکیبی دو (مشاهده ای سایه زنی فیزیکی) درمقایسه با تمام گروه ها به طور معناداری عملکرد بهتری داشته است (P=0.000). به طورکلی، نتایج این پژوهش نشان می دهد که ترکیب سه شیوه مشاهده ای، سایه زنی و فیزیکی درمقایسه با سایر روش های تمرینی منجر به حداکثر یادگیری می گردد.

هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تعاملی نوع دستورالعمل کانون توجه و دو شیوه یادگیری (کم خطا و پرخطا) بر عملکرد و یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. این احتمال وجود دارد که با تغییر دشواری کارکردی تکلیف، نوع دستورالعمل کانون توجه اثر متفاوتی بر عملکرد داشته باشد. تعداد60 دانشجوی دختر به طور تصادفی در شش گروه درونی-کم خطا، بیرونی -کم خطا، کنترل-کم خطا، درونی-پرخطا، بیرونی-پرخطا و کنترل-پرخطا قرار گرفتند. گروه کم خطا تمرین خود را از فاصله کم نسبت به هدف آغاز و به تدریج فاصله را بیشتر می کردند. در گروه پرخطا عکس این قضیه اجرا می شد. گروه توجه درونی، توجه خود را به آرنج و مچ دست پرتاب و گروه بیرونی توجه خود را به صفحه دارت معطوف می کردند. افراد پس از پیش آزمون 5 بلوک 60 کوششی را اجرا کردند و 48 ساعت بعد در آزمون یادداری شرکت نمودند. از آزمون تحلیل واریانس عاملی جهت تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که در گروه کم خطا بین کانون توجه درونی و بیرونی تفاوت معنی داری وجود ندارد (p>0.05) اگرچه در شرایط یادگیری پرخطا، بین گروه ها تفاوت معنی داری مشاهده شد (p=0.043). همچنین نتایج نشان داد در گروه توجه درونی بین شرایط تمرینی کم خطا و پرخطا تفاوت معنی داری به نفع گروه کم خطا وجود دارد (p= 0.012). بر اساس نتایج این پژوهش، به نظر می رسد، نقش چالش برانگیزی شرایط تمرین در اثرگذاری نوع دستورالعمل کانون توجه، بسیار حائز اهمیت است و پیشنهاد می شود در شروع تمرین، در هنگام استفاده از دستورالعمل کانون توجه درونی از یادگیری به شیوه کم خطا استفاده شود.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر ترکیب دو شیوه تمرینی مشاهده و سایه زنی بر یادگیری مهارت پرتاب دارت صورت گرفت. بدین منظور 60 دانش آموز دختر دبیرستانی داوطلب (19-17 سال)، انتخاب شدند و بعد از اجرای پیش آزمون به طور تصادفی در پنج گروه مشاهده ای، سایه زنی، فیزیکی، ترکیبی (مشاهده سایه زنی) و کنترل قرار گرفتند. گروه های تمرینی در مرحله اکتساب، مهارت پرتاب دارت را براساس دستورالعمل ویژه هر گروه 60 مرتبه تمرین کردند. ده دقیقه پس از مرحله اکتساب، آزمون یادداری/انتقال فوری اجرا شد و پس از 24 ساعت بی تمرینی آزمون یادداری/ انتقال تأخیری انجام گرفت. آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری (سطح معناداری 05/0) نشان می دهد گروه ها به طور معناداری عملکرد بهتری در مقایسه با گروه کنترل دارند (05/0>P). همچنین گروه فیزیکی و گروه ترکیبی در مقایسه با گروه های مشاهده و سایه زنی به طور معناداری عملکرد بهتری دارند (05/0>P). میزان یادگیری گروه ترکیبی برابر با تمرین فیزیکی است (05/0P

مقدمه: هدف از اجرای تحقیق حاضر تعیین تأثیر تمرکز درونی و بیرونی توجه بر تغییرات الکتروانسفالوگرافی در مهارت پرتاپ دارت بود. روش: 14 نفر (6 زن و 8 مرد؛ میانگین سنی: 15/23 سال) از دانشجویان دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. شرکت کنندگان به منظور حذف اثر ترتیب استفاده از راهبرد توجهی به روش موازنه متقابل به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند، گروه اول، ابتدا پرتاب دارت را با رویکرد توجهی درونی و سپس بیرونی انجام دادند و گروه دوم، رویکرد تمرکز توجه درونی را پس از تمرکز توجه بیرونی استفاده کردند (7 دسته کوشش سه تایی). امواج مغزی شرکت کنندگان در سه حالت چشم باز (استراحت)، اجرای مهارت با دستورالعمل های تمرکز توجه درونی و بیرونی توسط دستگاه الکتروانسفالوگرافی ثبت گردید و توسط نرم افزار نروگاید به داده های کمی تبدیل شد و از بین کانال های مذکور، فعالیت امواج آلفا و بتا در نواحی مرکزی و آهیانه ای جهت تجزیه و تحلیل انتخاب شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس در اندازه های تکراری نشان داد که لگاریتم توان مطلق موج آلفا در منطقه C4 در وضعیت تمرکز توجه بیرونی و در دو منطقه P3 و P4 در وضعیت تمرکز توجه درونی و بیرونی کاهش معناداری را نسبت به وضعیت استراحت نشان دادند، در حالیکه بین لگاریتم توان مطلق موج آلفا در وضعیت تمرکز توجه درونی و بیرونی تفاوت معناداری وجود نداشت. در نهایت اینکه، لگاریتم توان مطلق موج بتا در وضعیت تمرکز توجه درونی در منطقه P4 به طور معناداری بیشتر از وضعیت تمرکز توجه بیرونی بود. افزایش توان موج بتا در منطقه P4 در تمرکز توجه درونی نشان دهنده تمرکز بیشتر بر حرکات بدن در حین اجراست که از برتری راهبرد تمرکز توجه درونی در افراد مبتدی حمایت می کند.