یادگیری کم خطا

هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تعاملی نوع دستورالعمل کانون توجه و دو شیوه یادگیری (کم خطا و پرخطا) بر عملکرد و یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. این احتمال وجود دارد که با تغییر دشواری کارکردی تکلیف، نوع دستورالعمل کانون توجه اثر متفاوتی بر عملکرد داشته باشد. تعداد60 دانشجوی دختر به طور تصادفی در شش گروه درونی-کم خطا، بیرونی -کم خطا، کنترل-کم خطا، درونی-پرخطا، بیرونی-پرخطا و کنترل-پرخطا قرار گرفتند. گروه کم خطا تمرین خود را از فاصله کم نسبت به هدف آغاز و به تدریج فاصله را بیشتر می کردند. در گروه پرخطا عکس این قضیه اجرا می شد. گروه توجه درونی، توجه خود را به آرنج و مچ دست پرتاب و گروه بیرونی توجه خود را به صفحه دارت معطوف می کردند. افراد پس از پیش آزمون 5 بلوک 60 کوششی را اجرا کردند و 48 ساعت بعد در آزمون یادداری شرکت نمودند. از آزمون تحلیل واریانس عاملی جهت تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که در گروه کم خطا بین کانون توجه درونی و بیرونی تفاوت معنی داری وجود ندارد (p>0.05) اگرچه در شرایط یادگیری پرخطا، بین گروه ها تفاوت معنی داری مشاهده شد (p=0.043). همچنین نتایج نشان داد در گروه توجه درونی بین شرایط تمرینی کم خطا و پرخطا تفاوت معنی داری به نفع گروه کم خطا وجود دارد (p= 0.012). بر اساس نتایج این پژوهش، به نظر می رسد، نقش چالش برانگیزی شرایط تمرین در اثرگذاری نوع دستورالعمل کانون توجه، بسیار حائز اهمیت است و پیشنهاد می شود در شروع تمرین، در هنگام استفاده از دستورالعمل کانون توجه درونی از یادگیری به شیوه کم خطا استفاده شود.

هدف از این پژوهش بررسی امکان استفاده از کاهش خطاهای مرحله تمرین برای تسهیل فرایندهای یادگیری حرکتی ضمنی در کودکان بود. تعداد 30 دانش آموز (میانگین سن = ۳۲/۱ ±۳۳/۱۱سال) با دید بسته، کیسه های نخود را با ترتیب از فاصله های نزدیک به دور یا دور به نزدیک پرتاب کردند. گروه نزدیک به دور مرحله اکتساب را از مسافت 2 متری هدف آغاز کرد. سپس تکلیف را از فاصله های 3، 4، و 5 متری تمرین کردند. گروه دور به نزدیک مرحله تمرین را از مسافت 5 متری آغاز کرد و سپس به ترتیب به 4، 3، و 2 متر رفت. آزمون های تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه تأخیری از  5/3 متری هدف گرفته شد. در مرحله اکتساب، نسبت خطاهای گروه نزدیک به دور (کَم خطا) از گروه دور به نزدیک (پُرخطا) به میزان معناداری کمتر بود. در آزمون تکلیف منفرد، تفاوت بین گروهی معنا دار پیدا نشد. یافته ها همچنین نشان داد گروه کم خطا، در شرایط تکلیف دوگانه تکلیف را با خطای کمتری نسبت به گروه پرخطا انجام داد. نتیجه گیری شد که خطاهای کمتر هنگام تمرین یک مهارت حرکتی می تواند استفاده از فرایندهای یادگیری حرکتی ضمنی در کودکان را تسهیل کند.