احترام به خود

" هدف از این پژوهش بررسی تاثیر سناخت درمان گری بر افزایش احترام به خود و کاهش پرخاشگری نوجوانان بزه دیده پسر 12 تا 15 ساله بود. فرضیه اصلی این بود که شناخت درمان گری احترام به خود بر کاهش پرخاش گری موثر است. برای انجام این بررسی،50 نوجوان بزه دیده از کانون های اصلاح و تربیت استان تهران در سال آموزشی 81-82 به صورت تصادفی انتخاب شدند. از این میان، آنان که در «مقیاس کوپراسمیت برای سنجش احترام به خود» (فرم طولانی) کم ترین نمره را گرفتند به دو گروه 25 نفری تقسیم شدند. هر دو گروه پس از همتاسازی، پیش و پس از شناخت درمان گری (اصلاح شناختی) احترام به خود، با «پرسش نامه ایزنک برای سنجش پرخاش گری» آزمایش شدند. در این پژوهش، زمان کاربرد متغیر مستقل شناخت درمانی گری 12 هفته بود. مقایسه میانگین نمره های دو گروه 25 نفری (آزمایش و گواه) نشان داد که کاربرد شناخت درمان گری در افزایش احترام به خود و کاهش رفتارهای پرخاش گرانه به گونه مثبتی موثر است. یافته ها، افزون بر مقایسه میانگین، پس از آزمون گروه ها در سطح 0.99 معنادار است. هم چنین گزارش های مربیان و مددکاران نشان می دهد که رفتارهای پرخاش گرانه آزمودنی های این پژوهش در حدی قابل ملاحظه کاهش یافته است. "

هدف این تحقیق بررسی رابطه بین هوش هیجانی و 5 مؤلفه آن (خودآگاهی هیجانی، همدلی، احترام به خود، انعطاف پذیری، رابطه اجتماعی) با انگیزش شغلی کارکنان شرکت نگهبان گاز استان اصفهان در سال 1385 بود. پژوهش حاضر از نوع همبستگی بوده و بدین منظور از میان 400 نفر کارمند این سازمان به روش تصادفی ساده80 نفر انتخاب گردیدند. 2 پرسشنامه انگیزش شغلی و هوش هیجانی بر روی آنها اجرا گردید. نتایج نشان داد که بین هوش هیجانی و 2 مؤلفه آن (انعطاف پذیری و رابطه اجتماعی) با انگیزش شغلی رابطه مثبت معنادار وجود دارد. (01/=>0P) و( 05/>0P).

ورزش با رویکرد اخلاق در جامعه امروزه از ضروریات است که می تواند ضامن بقا و توسعه روزافزون آن گردد. با توجه به خصوصیات پهلوانی ورزش کشتی در ایران هدف این تحقیق شناسایی مولفه های اخلاق کشتی گیر ایرانی بود. این تحقیق ترکیبی و جامعه آماری آن در دو طیف نخبگان و در مرحله بعد کشتی گیران بودند که نخبگان به صورت هدفمند و کشتی گیران به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل پرسشنامه حاصل از روش دلفی با نخبگان بود که با روایی و پایایی مناسب توسط نمونه های آماری تکمیل و داده ها توسط نرم افزار اس پی اس اس و لیزرل تحلیل گردید. نتایج نشان داد که اخلاق در یک کشتی گیر ایرانی می تواند شامل چهار مولفه احترام به خود، حریف، کشتی و جامعه باشد. همچنین احترام به خود شامل دوپینگ، بهداشت بدن، سلامت روح، احترام به حریف شامل مصافحه، صبوری و مراعات، احترام به کشتی شامل مرشد شناسی، فلسفه محوری، قانون مندی و احترام به جامعه شامل هواداران، آشنایی با رسانه و کمک های محلی بود. بنابراین طیف وسیعی از اخلاقیات در گذر زمان می تواند در یک ورزشکار متجلی گردد که بنابر نسبی و یا مطلق بودن شاخص های اخلاقی و عرفی وجود و یا عدم وجود آن را در گذر زمان و مکان می توان بررسی کرد.

اعتماد به نفس از مفاهیم برجسته در روان شناسی و از مفاهیم نوظهور در اخلاق اسلامی است. اعتماد به نفس عبارت است از احساس درونی که انسان را به هدفش می رساند و هیچ مانعی برای رسیدن به مقصود سد نخواهد شد. به عبارت دیگر آن، باور به توانائی های خود است به شرطی که از هیچ کوششی فروگذار نکند و از سختی راه ناامید نشود. این اصطلاحی است که به تازگی رایج شده است. عمدتاً پژوهش های به عمل آمده در موضوع اعتماد به نفس در حوزه روان شناسی است. زیرا همان گونه که می دانیم این واژه در قرن 17 میلادی متولد و پس از آن با بررسی روان شناختی به فرایند تکاملی خود دست یافت. اما آنچه مد نظر است آن است که دیگر حوزه های علمی همچون اخلاق از بررسی این مفهوم غفلت نورزیده، به دنبال تبیین این مفهوم و عملیاتی شدن آن به واسطه مفاهیم وآموزه های دینی بوده است. نهایتاً باید اذعان داشت در این مقاله علمی قصد داریم به تحلیل و بررسی جایگاه اعتماد به نفس در روان شناسی بپردازیم و در این راستا ابعاد مهم و پژوهشی موضوع را مورد مداقه قرار دهیم.

آموزش های پیش دبستان می توانند تأثیر بسزایی در جنبه های مختلف رشد و ابعاد شخصیتی کودکان به خصوص در ابعاد روانی و زندگی فردی و اجتماعی آنان داشته باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش های پیش دبستانی بر میزان احترام به خود دانش آموزان پایه اول ابتدایی به روش پس رویدادی بر روی 100 نفر از دانش آموزان پیش دبستانی رفته و نرفته پایه اول شهرستان ساوه انجام شد. ابزار پژوهش پرسشنامه استاندارد احترام به خود پوپ و همکاران (1989) بود. داده های پژوهش با استفاده از آزمون های توصیفی و استنباطی (tمستقل، تحلیل واریانس یکطرفه و آنوا)، مورد تحلیل قرار گرفت یافته های بدست آمده حاکی از آن بود که میانگین احترام به خود در ابعاد تحصیلی، جسمانی و اجتماعی در کودکانی که دوره پیش دبستانی را گذارنده اند نسبت به گروهی که این دوره را نگذرانده اند، بالاتر است و تفاوت معنی داری بین میزان احترام به خود خانوادگی و همچنین احترام به خود در دانش آموزان دختر و پسر یافت نشد.