ترجمه منثور

این مقاله خلاصه پژوهشی است که ترجمه منثور شعر را آخرین گزینه در ترجمه شعر می داند. بحث کلی پیرامون ترجمه پذیری اشعار کلاسیک انگلیسی به شعر فارسی و امکان بهره گیری از قالب های شعری نظیر این اشعار است. به منظور کاهش اضافات ناشی از ترجمه شاعرانه به محتوای اصلی، رویکردی جهت ترجمه شعر پیشنهاد می شود که بر مطالعات سبک شناسی، علمی و تفسیری شعر اصلی بنا نهاده شده است. بر همین اساس، نمونه ای از اشعار کلاسیک انگلیسی، سروده جان میلتون، توسط شعرا و با استفاده از این رویکرد جدید به فارسی ترجمه می شود. بر این باوریم که ترجمه شاعرانه ای که بتواند ویژگی های خاص شعر اصلی را در برداشته باشد، حاصل همکاری تنگاتنگ مترجم با شاعری آگاه به علم عروض است. این پژوهش گلچینی از نظریات ترجمه را جهت ارزیابی ترجمه به کار می گیرد و گرایش ویژه ای به سوی شاعر زبان مبدا دارد.

لفظ و معنا در متن ادبی و خصوصا در شعر چنان با یکدیگر در می آمیرند که گویی تک تک واج ها و هجا های به کار رفته در این آثار با ظرافتی خاص و در راستای انتقال حس و مفهومی ویژه برگزیده شده اند. نظریه القای آوایی نخستین بار توسط موریس گرامون، زبان شناس فرانسوی مطرح شد. پژوهش حاضر با تکیه بر این نظریه و با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی آوا های القاگر موجود در شعر «بادبان» (Парус) لرمانتوف و دو ترجمه موجود از آن می پردازد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که شاعر به مدد تکرار همخوان های انسدادی، واکه های روشن، همخوان های خیشومی و واکه های درخشان به ترتیب احساس آشفتگی، تکاپو، نا خشنودی و خشم را به مخاطب القا می کند. از آنجاییکه تعداد واج های متن اصلی، ترجمه منظوم و منثور با یکدیگر برابر نیست، جهت نتیجه گیری دقیق و منصفانه تر درصد تکرار آوا ها نسبت به کل واج ها در هر متن و انحراف از معیار (لازم به یادآوری است که اصطلاح «انحراف از معیار» در معنای عام آن مد نظر است.) درصد هر تکرار نسبت به متن اصلی محاسبه شده است. در نهایت می توان گفت اولا ترجمه منظوم از اطناب کمتری برخوردار و از نظر تعداد واج های به کار رفته بسیار به شعر اصلی نزدیک است، ثانیا در هر دو ترجمه ترتیب مفاهیمی که با تکرار آوا ها القا می شوند یکسان ولیکن با متن اصلی متفاوت است و ثانیا انحراف از معیار درصد تکرار آوا های القاگر در ترجمه منظوم از ترجمه منثور کمتر و در نتیجه ترجمه منظوم از این حیث به متن اصلی نزدیک تر است.