ایشتر

اناهیتا (ناهید) ایزدبانوی ایرانی و رب النوع آبهای زمینی و آسمانی ، مظهر پاکدامنی و بی آلایشی است. در بعدی دیگر، ناهید را در قالب شخصیتی هوسباز می بینیم که با اغواگری، حتی فرشتگان را نیز می فریبد. در واقع ناهید دارای شخصیتی دوگانه است؛ در وجهی مظهر قدس و در وجهی دیگر جلوه هوس. آیا باید اناهیتا را با الهگان هوسباز یونانی و سامی مقایسه کرد و در یک ردیف قرار داد یا ناهید هوسباز را از اناهیتای پاک مجزا فرض کرد؟

ایزدبانو در فرهنگ های مختلف باستانی دارای اهمیت فراوان است. کشف پیکرک های گلی الهه باروری از محوطه های مختلف باستانی دال بر این موضوع است. اَناهیتا از ایزد بانوان کهن ایرانی است. درگاهان نامی از این ایزدبانو نیامده است، اما در اوستای متاخر، یشت پنجم متعلق به اردوی سورا اَناهیتا است. گرچه اَناهیتا ویژگی های مشابهی با ایزدبانوی هندی سرسوتی دارد، اما صفات اَناهیتا در آبان یشت و هم چنین آثار برجای مانده چون تندیس های این ایزدبانو بازگوکننده تاثیر فراوان ایزدبانوی بابلی ایشتر در شکل گیری شخصیت اناهیتا در اساطیر ایرانی است. در این مقاله ویژگی های مشترک بین دو ایزد بانوی ایشتر و اَناهیتا و تاثیر ایزدبانوی ایشتر بر شخصیت اَناهیتا براساس منابع اساطیری، تاریخی و باستان شناسی بررسی شده است.

یکی از بن مایه های داستان های حماسی ایران، حضور قهرمانان و شخصیّت های اساطیری است. خدابانوان آب و دیگر ایزدبانوان از گونه های اساطیری هستند که در حماسه ها در ریخت ِزنانی نامدار تجسّم می یابند. با مرور و نگاهی دقیق به داستان بلند حماسی پهلوانی سمکِ عیّار کارکرد چنین باوری را در مادینه ای از داستان، به نام آبان دخت می توان دریافت. وجود مضامینی نظیر: عشق ، زیبایی، حبس شدن در زیرزمین، محکوم به مرگ ، آزادی به قیمت از دست دادن معشوق نخستین و سرانجام به قدرت رسیدن این مادینه داستانِ سمکِ عیّار نشان از آن دارد که آبان دخت در ساخت کهن اساطیری اش نمادی از ایزدانِ مادینه مانند: ایشترِمیانرودی و آناهیتا می تواند باشد. بنابر این فرضیه، نگارندگان این نوشتار کوشیده اند، با به کارگیری روش توصیفی/ تطبیقی -تحلیلی و استناد به آثار اسطوره شناسانی چون مهرداد بهار و ژرف نگری در لایه هایِ پنهان ِاسطوره ایِ نثر حماسی-پهلوانیِ سمکِ عیّار، نشان دهند که تأثیر و اشاعه فرهنگ میانرودان در اساطیر ایرانی سبب شکل گرفتن ساختارهای مشترکی می شود که یکی از نتایج آن به وجود آمدن همانندی هایی میان دو ایزدبانوی اساطیری و آبان دخت در داستان سمکِ عیّار است .

آیین باران خواهی یکی از آیین های به جا مانده از دوره باستان است که ریشه در باورها و اعتقادات دینی و اسطوره ای دارد. امروزه، این آیین در بسیاری از شهرها و روستاها به شکل های گوناگون اجرا می شود. آیین باران خواهی به وسیله ساخت عروسک باران توسط زنان و کودکان به اجرا درمی آید. با نگاهی به گذشته، می توان چنین استنباط کرد که انسان با توجه به ناتوانمندی هایی که در مقابل پدیده های طبیعی داشته به خلق ایزدان و خدایان به عنوان نیروی ماوراء الطبیعه پرداخته تا راهی برای غلبه بر مشکلات و سختی ها داشته باشد. یکی از این خدایان که به شکل الهه آب نمود می یابد «آناهیتا » است که با الهه «ایشتر » در فرهنگ بابلی مطابقت دارد. نوشتار حاضر،با توجه به اهمیت آب در زندگی مردم به نحوه اجرای آیین طلب باران و نقش عروسک ها و تأثیرپذیری آنها از باورهای مربوط به الهه آناهیتا در آذربایجان غربی پرداخته و به دنبال نشان دادن آیین نمایشی باران خواهی به عنوان بازتابی از باوری فرهنگی و ریشه دار در بین ایرانیان می باشد. روش پژوهش حاضر، توصیفی بوده که با بهره گیری از روش مصاحبه رسمی، مشاهده مستقیم و مطالعات کتابخانه ای انجام پذیرفته است.