خودکارآمدی تمرینی

هدف از انجام این پژوهش، مقایسه عوامل انگیزشی مشارکت منظم دانشجویان در فعالیت-های بدنی به تفکیک جنسیت و خودکارآمدی تمرینی بوده است. به همین منظور، پرسشنامه انگیزه مشارکت (گیل و همکاران، 1983) و خودکارآمدی تمرینی به طور تصادفی در اختیار تعداد 187 دانشجو غیر تربیت بدنی دانشگاه فردوسی مشهد (100 دانشجوی پسر و 87 دانشجوی دختر) که دارای فعالیت بدنی منظم برای مدت بیشتر از 6 ماه بودند، قرار گرفت. روایی محتوایی پرسشنامه ها توسط متخصصان و ثبات درونی مقیاس های انگیزه مشارکت و خودکارآمدی تمرینی به ترتیب با آلفای کرونباخ 92/0 و 72/0 مورد تأیید قرار گرفتند. دادههای به دست آمده به کمک آزمون های کولموگروف-اسمیرنف، یو مان ویتنی و کروسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان می دهند، بین برخی از عوامل انگیزه مشارکت ورزشی دانشجویان دارای فعالیت بدنی منظم، مانند همراهی با گروه، آمادگی، رهایی انرژی، عوامل موقعیتی، توسعه مهارت و تفریح به تفکیک خودکارآمدی تمرینی بالا، پائین و متوسط تفاوت معنی دار وجود دارد (05/0>P). بر پایه یافته ها، تداوم مشارکت ورزشی تحت شرایط مختلف با هر سطحی از مهارت، با برخی از عوامل انگیزشی مشارکت ورزشی دانشجویان به ویژه عوامل انگیزش درونی مرتبط است.

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر تاب آوری و خودکارآمدی تمرینی در ورزشکاران نوجوان بود. به این منظور، 30 ورزشکار نوجوان (شهر گرگان) به طور تصادفی ساده در دو گروه آزمایشی و کنترل (هر گروه 15 نفر) جای گرفتند. دوره آزمایشی متشکل از 12 جلسه 90 دقیقه ای آموزش مهارت های ارتباطی بود که به مدت چهار هفته به طول انجامید. اندازه گیری ها در پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از مقیاس تاب آوری کونور و داویتسون (2003) و مقیاس خودکارآمدی باندورا (1997) انجام شد و داده های حاصله با استفاده از تحلیل کوواریانس در سطح اطمینان 95 درصد تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که پس از کنترل سطوح پیش آزمون، نمره های تاب آوری و خودکارآمدی تمرینی در گروه آزمایشی به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل قرار دارد. براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که آموزش مهارت های ارتباطی، روش موثری برای افزایش تاب آوری و خودکارآمدی تمرینی در ورزشکاران نوجوان می باشد.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر ثابت قدمی بر خودکارآمدی تمرینی و کارایی مشارکتی ورزشکاران نخبه شهرستان گرگان بود. نوع پژوهش توصیفی-همبستگی است و از نظر هدف کاربردی است که به صورت میدانی اجرا شده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه ورزشکاران شهرستان گرگان دعوت شده به تیم های ملی بودند (286نفر). نمونه آماری برابر جامعه آماری بود و در نهایت تعداد 228 پرسش نامه جمع آوری گردید. برای جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه های استانداردی استفاده گردید. نتایج نشان داد که ثابت قدمی از طریق متغیر میانجی کارایی مشارکتی بر خودکارآمدی تمرینی ورزشکاران اثر مثبت معناداری دارد.