بحث این مقاله، پیرامون کرامت انسان، ماهیت آن و ابعاد این کرامت در تعالیم اسلامی است.این موضوع با توجه به بنیادها و مبانی و اصولی شناخته می شود که در فرهنگ شیعی امام علی بن ابی طالب(ع)آنها را بیان کرده است؛و از این منظر می توان برابری، حفظ عزت نفس انسانی، تکریم و احترام به شخصیت انسان را از جمله موارد تحقق خارجی آن دانست.امام بحث در موانع این کرامت نیز از لحاظ نظری و عملی موضوع مهمی به حساب می آید.موانعی چون فقر و عوامل دیگر که موضوع بعدی مقاله است.چارچوب مقاله، حول و حوش این دو موضوع در نوسان است و در طی آن، نوعی فضای انسان شناسی اسلامی از دیدگاه امام علی(ع)تبیین و وارسی می شود.
ائمه اطهار(ع) پس از رحلت پیامبر اسلام (ص)، همواره سعی در زنده نگهداشتن اسلام و تبلیغ احکام دین و حفظ آن از هر گونه گزندی داشته اند. که این شیوه تبلیغی از سوی همه انبیاء و ائمه هدف مشترکی را دنبال می کرده، گرچه بر حسب شرایط، شیوه ها متنوع بوده است، و یکی از اشکال بارز آن مناظره و گفتگوی برهانی دور از مغالطه می باشد، که قرآن کریم از آن به عنوان «جدال احسن» یاد می کند. در این مقاله با گذری کوتاه از زندگی و اوضاع جامعه امام سوم به شیوه رفتاری ایشان بر حسب روایات و احادیث می پردازیم.