علی اربابی

این نوشتار به تحلیل سینمای اینگمار برگمان از منظر فلسفه های اگزیستانس می پردازد. برگمان، که به عنوان یکی از فیلمسازان برجسته و تاثیرگذار قرن بیستم شناخته می شود، به طرزی ماهرانه از زبان سینما برای بررسی دغدغه های عمیق و اساسی وجود انسانی استفاده می کند. آثار او بر مقولاتی همچون جستجوی معنا، حس فراگیر تنهایی، اجتناب ناپذیری مرگ و بحران هویت شخصی تمرکز دارد. فیلم های برگمان، به ویژه آثاری که به مضامینی مانند معنای زندگی، اضطراب وجودی و رویارویی فرد با احساس پوچی پرداخته اند، به یکی از مهم ترین جلوه های سینمایی فلسفه های اگزیستانس تبدیل شده اند. فلسفه هایی، که تحت تأثیر اندیشمندانی چون هایدگر، کی یرکگور و نیچه شکل گرفته است و به مفاهیمی مانند آزادی انسان، مسئولیت فردی، انتخاب و مواجهه با مرگ می پردازد. این رویکرد فلسفی تلاش می کند تا مبارزه انسان برای یافتن معنا در جهانی بی تفاوت و ظاهراً بی معنا را درک کند و بحران های روانی و عاطفی ناشی از مواجهه با این پرسش های اساسی را بررسی کند. این نوشتار بر آن است تا نسبت های میان ایده های فلسفه های اگزیستانس و روایت های سینمایی برگمان را با تمرکز ویژه بر فیلم های نور زمستانی ، توت فرنگی های وحشی ، مهره هفتم و فریاد ها و نجوا ها بررسی کند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی آثار تعداد جلسات تمرین در هفته بر عوامل روان شناختی و حافظه سالمندان کم تحرک بود. به این منظور، 45 مرد سالمند کم تحرک با میانگین سنی 54/6±15/73 سال، قد 10/3±5/166 سانتی متر، وزن 06/4±45/64 کیلوگرم و نمایه توده بدنی (BMI) 51/1±49/23 کیلوگرم بر متر مربع داوطلبانه انتخاب شدند و با تمایل خود در دو گروه تمرین و یک گروه کنترل جای گرفتند. برنامه تمرینی هشت هفته ای در گروه دوجلسه ای، شامل دویدن با شدت 55-40 درصد حداکثر ضربان قلب به مدت هفته ای دو جلسه بود. آزمودنی های گروه چهارجلسه ای نیز از برنامه تمرینی با همان شدت برنامه تمرین گروه دوجلسه ای؛ هفته ای چهار جلسه استفاده کردند. به منظور بررسی افسردگی، اضطراب، شادکامی و وضع حافظه آزمودنی ها از آزمون های افسردگی بک، اضطراب بک، شادکامی آکسفورد و حافظه وکسلر استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون آماری تی زوجی و آنالیز واریانس یکطرفه استفاده شد (05/0P<). نتایج مطالعه، بهبود معناداری را در فاکتورهای روان شناختی و حافظه در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل نشان داد (05/0P<). افرادی که چهار جلسه در هفته تمرین کرده بودند، از نظر فاکتورهای افسردگی، اضطراب، شادکامی و برخی از فاکتورهای حافظه بهبود بیشتری را نشان دادند. به طور کلی می توان گفت که اجرای هر دو برنامه تمرینی، سازگاری مفیدی را در پی داشته است و افزایش تعداد جلسات تمرین در بهبود فاکتورهای روان شناختی و حافظه سالمندان، تأثیر بیشتری دارد.