امیرحسن ندایی

"آنچه در این مقاله به آن پرداخته می‌شود، زمینه‌هایی است که سبب شد موسیقی به مثابه عاملی اساسی در بیان دراماتیک عمل کند. همچنانکه خواهیم دید، این زمینه‌ها، از سرآغاز شکل‌گیری و تکوین نمایش، با آن همراه بوده‌اند و در واقع، هیچ‌گاه نمایش بدون موسیقی معنا و مفهوم اصلی خود را نیافته است. موسیقی گاه عامل اصلی بوده و گاه همراهی کننده، اما در هر حال، همواره حضور داشته است. از این‌رو، نخست زمینه‌های ارتباط موسیقی و درام در غرب و سپس در شرق و در نهایت، در ایران بررسی خواهد شد. اما نکته‌ی مهم آن است که موسیقی ایرانی درون‌ مایه‌های بیانی منحصر به فردی را داراست که در کارکردهای دراماتیک موسیقی باید در نظر گرفته شود. "