سهیلا مرادقلی

فریدون مشیری یکی از بزرگ ترین سرایندگان پرشور اشعار عاشقانه که بیش از پنجاه سال، عاشقانه به جهان و انسان اندیشیده است. با توجه به آنکه در بررسی تاریخ ادبیات هر عصر و پیوند آن با اجتماع باید افکار و اندیشه های رایج در آن دوره شناسایی شود، این مقاله می تواند به شناخت بهتر این شاعر و شناخت غیرمستقیم تاریخ اجتماعی و فکری ایرانیان و تاریخ ادبیات دوران معاصر یاری کند. از آنجا که مضمون «عشق» در اشعار مشیری از جمله مضامین پربسامد است، نگارندگان کوشیده اند عواطف شاعر را در دو دسته عواطف فردی و عواطف اجتماعی، بررسی و تحلیل و طبقه بندی کنند و بسامد آن را در اشعار او نشان دهند. نتیجه آنکه مشیری بیشتر از آنکه به عواطف فردی توجه داشته باشد، نگاهش معطوف به عواطف اجتماعی است. روش پژوهش در این مقاله به صورت کتابخانه ای و اسنادی و براساس شیوه یادداشت برداری از منابع مکتوب و غیرمیدانی است.

میرزا قاسم فرزند میرزا محسن تبریزی معروف به زاهد از سخنوران و شاعران نیمه دوم سده یازدهم هجری است که در عهد شاه سلیمان صفوی در اصفهان زندگی می کرده است. تاریخ دقیق ولادت او روشن نیست. نسخه خطی کلیات دیوان او شامل: غزلیات، قصاید، رباعیات، مثنوی سفینه النجات و منشآت می باشد. میرزا طاهر نصرآبادی که از معاصران وی بوده شرح حال و آثار او را در تذکره خویش آورده است. از اشعاری که در مدح و منقبت رسول مکرم اسلام به ویژه حضرت مولی الموحدین علی بن ابی طالب دارد، چنین برمی آید که وی بر مذهب امامیه اثنی عشری بوده است. در غزل های شیرین و دلنشین زاهد، رقت احساس، روح غنایی، مضامین بلند و روشن، خیال انگیزی و دیگر ویژگی های سبک هندی موج می زند. بینش ژرف و تخیل قدرتمند زاهد در آفرینش صور خیال به همراه توان احضار واژگان بلورین و مناسب در یک سلسله تـداعی معانی پر رمز و راز بی نظیر است. غزل های پخته و سنجیده زاهد که با معانی رنگارنگ، مضامین دلاویز و تصاویر شوق انگیز درهم آمیخته است گاهی به یک تابلوی نقاشی و یا یک قطعه موسیقی می ماند. با توجه به این که نسخه های خطی دیوان زاهد تبریزی به جامعه ادبی معرفی نشده، این مقاله بر آن است تا زاهد و شعر غنایی او را به دوستداران و پژوهندگان ادب فارسی معرفی نماید.

ادبیات فارسی یکی از دوران های مهم تحول و شکوفایی خود را در شبه قاره و سرزمین هند سپری کرده است. میرجعفربیگ بینش کشمیری (وفات حدود 1100ﻫ.ق.) یکی از نام آورانِ ناشناخته دوره تیموریان هند است که دیوان وی تا به امروز تصحیح نشده است. اگرچه بینش متولد کشمیر بوده و سرزمین ایران را هیچ گاه به چشم ندیده است؛ اما برای درک صحیح، فهم و شناخت وی و آثارش باید محتوای فکری و اندیشگانی شعرش را واکاوی کرد؛ به همین دلیل به بررسی برخی زوایای پنهان در شعر بینش، به لحاظ اندیشه های نهفته ایرانی پرداخته می شود؛ تا از این طریق موجبات شناختِ بهترِ شاعر و همچنین شناخت بیشتر فرهنگ و تاریخ ایرانی در دوره تیموری فراهم آید. آنچه تبیین شد، نشان از اشراف بینش، بر زبان و فرهنگ ایران زمین دارد. ذکر برخی شهرها و اماکن جغرافیایی سرزمین ایران و رسومی چون جشن های نوروزی و باورهای فرهنگ ایرانی و زبان و اصطلاحات رایجِ عامیانه در اشعار بینش، همه نشانگر شناخت عمیق شاعر از ایران است که موجب به تصویر درآوردن غیرمستقیم گوشه هایی از تاریخ اجتماعی و فکری زمانه تیموریان هند شده است. پرسش اصلی این است شاعری که تمام عمر خود را در منطقه کشمیر و هند سپری کرده، چرا و چگونه اندیشه های او تماماً ایرانی است؟روش پژوهش این مقاله به صورت توصیفی- تحلیلی با استناد به ابزار کتابخانه ای و همچنین براساس شیوه یادداشت برداری از منابع و آثار بینش کشمیری است.