امیر امیری (مهریاد)

کانت برای نخستین بار حسیات را به عنوان دروازه هایی کلیدی و محوری برای شناخت معتبر در دنیای عقل بنیاد فلسفیدن مطرح می کند و از نوعی شناخت استعلایی نام می برد. از سوی دیگر بدن بازیگر همواره بر صحنه ی نمایش یا پرده ی سینما حضوری معرفت آفرین و استعلاگون داشته است. این مقاله می کوشد تا با جست وجو در وجوه استعلایی بدن در اندیشه ی کانت و برخی اندیشمندان پس از او با رویکرد پرسش بنیادی هایدگر، به فرایند اندیشه ورزی بدنمندانه ی بازیگر در جهان دراماتیک در پرتو خودآگاهی هگلی، قصدیت برنتانو و شهود هوسرل، و نیز استعلای بازیگر از منظر گروتفسکی توجه کند. از این رو ضمن پیش کشیدن فرازهایی از نگره های بدن محور پس از کانت، می کوشد کیفیت حضور و معنابخشی بدن در این نگره ها را بررسی کند.

قصه های تعلیمی در بستر سنت حکمت محور گذشته با تعریف حکایاتی از قهرمانان خیالی، نقشی تعلیمی غیرقابل انکاری داشته اند؛ تلویزیون و سینما همواره عرصه ی قصه ی قهرمانان خیالی هستند؛ قهرمانانی که سرگرم می کنند و تاثیر می گذارند. در این مقاله با استفاده از الگوی سفر قهرمان جوزف کمبل به جست وجوی قهرمان جویای نام در داستان مشت زن گلستان سعدی می پردازیم تا در دل این قصه ی کهن دریابیم که چگونه حکمت و روایت در دل هم تنیده شده اند. در این بررسی ظرفیت های این قصه با فیلم های ژانر سفر قهرمان مقایسه شده اند. هدف از این بررسی تاکید بر این نکته است که روایت متون تعلیمی قصه گو در سینما و تلویزیون می تواند از یک سو ظرفیت های امروزی سنت را زنده کند و از سویی نسل  جوان را به سرچشمه های فرهنگی پیوند دهد.