فائزه عقیقی

برای شناخت هر ملتی، بررسی دو حوزه ضروری است؛ نخست، «تصویر آن ملت از خود» و دوم، «نگاه دیگران یا بیگانگان، به ایشان». اگرچه مردم هر جامعه ای به لایه های درونی «خود» آگاه اند، جزئیات و ظرایفی نیز وجود دارد که تنها در نگاه «دیگری» به «خود» هویداست و نمی توان آنها را نادیده گرفت؛ زیرا این جزئیات می توانند در تحلیل نهایی از شناخت آن جامعه بسیار تاثیرگذار باشند. در این مقاله تلاش شده است تا محورهای برجسته و مشخصی که در تصویر «ایرانیان دوره باستان» در نوشته ها و مکتوبات «مورخان و گردشگران بیگانه هم عصر خود»، منعکس شده است، واکاوی شود. آثار بررسی شده، مستندات متعلق به نویسندگان یونان و روم باستان ازجمله هرودوت، گزنفون، پلوتارک، پروکوپیوس، استرابو، آمیانوس مارسلینوس، آیسخولوس و... است. منظور از تصویر منعکس شده از ایرانیان، سنت ها، خصوصیات، عادات و ویژگی های رفتاری برجسته ای است که به صورت عمومی درباره ایرانیان (چه مردم عادی و چه شاهان و... ) بیان شده است. روش گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای و شیوه تحقیق، تحلیل کیفی با راهبرد تحلیل مضمون است. یافته ها نشان می دهد، نویسندگان یونان و روم باستان بیشتر به محورهای سنت ، آداب، خصوصیات و عادات ایرانیان توجه داشته اند. در این میان، رویکرد هر نویسنده، متناسب با موقعیت کاری و زمینه تفکر و اندیشه وی، در توجه و گزینش محورها و خصوصیات، تأثیرگذار بوده است.

ایران از جمله سرزمین هایی است که از دیرباز با کمبود آب و به ناچار مسئله مدیریت بهینه و هوشمند منابع آبی سطحی و زیرسطحی روبه رو بوده است. گزارش های تاریخی نشان می دهد که ایرانیان، دست کم از دوران حکمرانی ساسانیان(حک:224-651 م)، با پی ریزی سازمانی به نام کَستبَزود/ کَستفُزود/ کاست افزود (کاهش و افزونی)، آب را هم راستا با نظام تولید کشاورزی و سازمانی مالی حکومت خود، فهم کرده و استخراج، نگاهداشت و بهره برداری از آن را بنابر الگوهای مشخص شده در این سازمان، مدیریت کرده اند. کستبزود به مثابه بخشی از دیوان خراج، با مدیریتی مشخص و کارکنانی با وظایفی معین، تمامی امور مربوط به مدیریت آب را برعهده داشت و میزان خراج افراد را به نسبت میزان و نحوه بهره مندی آنان از آب های سطحی یا زیر سطحی می سنجید. بدین ترتیب، مدیریت و حکمرانی منابع آبی جزو مأموریت های رسمی و اصلی حکومت قرار گرفته بود. نظام کستبزود، پس از اسلام نیز به عناوین گوناگون «دیوان الماء»، «دیوان النهر» و ... به حیات خویش ادامه داد. پژوهش حاضر که با بهره گیری از روش زمینه شناسی تاریخی انجام شده، نشان می دهد تداوم این سازوکار از سوی حکومت های گوناگون، برای چند قرن پیاپی، عملاً سنتی دیرپا را در حکمرانی آب از سوی ایرانیان پی ریزی کرده که در بررسی های امروزین مدیریت و تاریخ آب هم اهمیتی بسزا دارد.

فرهنگ ایرانی در هردوره خصوصیاتی را در مورد زن آرمانی درنظر گرفته که از قدیمی ترین دوران توسط نقوش و بعد از آن به صورت مکتوب بیان شده است. پژوهش درباره این موضوع اهمیت بسیاری دارد و راهگشای مناسبی برای تحلیل گوشه ای از فرهنگ و تفکر ایرانی در مورد زن است. بخصوص اینکه این بررسی در دوره باستان که ریشه های تفکر ایرانی متعلق به آن است، انجام شود و ازآنجاکه استفاده از منابع مکتوب اصلی متعلق به هردوره زمانی، برای تحقیق این موضوع ضروری است و فراوانی منابع مکتوب باستان در دوره ساسانی بارز است، در این مقاله تلاش شد این موضوع در دوره ساسانی بررسی و تحلیل شود. شیوه گرد آوری اطلاعات، کتابخانه ای و شیوه تحقیق توصیفی-تحلیلی است. منابع اصلی موردنظر نیز متون فارسی میانه هستند. یافته ها نشان می دهد که خصوصیات زن آرمانی در دوره ساسانی در ارتباط با جایگاه مادری و همسری تعریف شده است و علاوه بر آرمان هایی در زمینه زیبایی ظاهری زن، در حوزه اخلاقی نیز انتظاراتی مانند اطاعت و فرمانبری از همسر، وفاداری و تعهد، رسیدگی و تربیت فرزند و همچنین استقلال مالی و تدبیر اقتصادی وجود داشته است که علیرغم نگاه مردسالارانه همگی بر اهمیت نقش زن در خانواده تصریح آشکار دارد.

تصوف، وجه باطنی اسلام است که از سده نخست هجری به صورتی زاهدانه جلوه نمود و به مرور متحول و به عرفان نزدیک شد. تصوف در آغاز به شکلی فردگرایانه بود و به مرور از قرون سوم و چهارم هجری، سمت و سویی نظام مندانه به خود گرفت. از این دوره به بعد، تصوف و اصول آن به صورت کتاب، مدون و به قول عده ای از حال به قال تبدیل شد. نظرات مختلفی برای پیشینه و وجه تسمیه واژه «صوفی » بیان شده است. همچنین پژوهشگران در مورد خاستگاه های تصوف در ایران در قرون نخستین هجری نیز نظرات متفاوتی ارائه کرده اند. برخی آن را برگرفته از جوهره اسلام و برخی دیگر ریشه آن را در فرهنگ ایران پیش از اسلام می دانند. بعضی از پژوهشگران در زمینه تأثیرپذیری تصوف از عقاید مسیحیت و افکار بودایی، صابئی، گنوسی و نوافلاطونی استدلال هایی را نیز ارائه کرده اند. در این مقاله، با روش توصیفی- تحلیلی هر کدام از این نظریات به صورت اجمالی بررسی شده است. یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که تصوف، ریشه در یک خاستگاه مشخص ندارد و از تمامی اندیشه های زمان خود، بنا به میزان تناسب، تأثیر پذیرفته، اما در نهایت، ایران را بستری مناسب برای اعتلای خود یافته است.