سپیده سیدصالحی

مشاهده زندگی زناشویی در طی چند سال اخیر در سطح جامعه، و همچنین پژوهش های موجود در این زمینه، بیانگر این نکته است که در همه زندگی های خانوادگی، فضای آرامش، محبت و عشق برقرار نیست و تفاهم بین همه زوجین وجود ندارد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش حمایت اجتماعی در سازگاری زناشویی زنان انجام شد. چارچوب نظری با استفاده از نظریه های نظریه پردازانی چون گافمن، نای، بات، آندره میشل و بوردیو ارائه شد. این پژوهش به روش پیمایشی انجام شد و برای روایی سنجه های پرسشنامه از اعتبار صوری و قابلیت اعتماد نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ که برای همه متغیرها بالاتر از 70/0 به دست آمد. جامعه آماری این پژوهش زنان متأهل مناطق2، 6و 18 شهر تهران به تعداد 133180 نفر می باشند. حجم نمونه در این تحقیق شامل 574 نفر می باشد که با استفاده از فرمول کوکران و با روش نمونه گیری تصادفی ساده تعیین گردید. یافته های پژوهش نشانگر این بودند که بین متغیرهای مستقل دریافت حمایت عاطفی(635/0R=)، دریافت حمایت ابزاری (285/0R=)، دریافت حمایت اطلاعاتی(449/0R=)، عضویت گروهی(494/0 R=) و داشتن پیوند قوی با اعضای شبکه اجتماعی شخصی(264/0 R=)، با متغیر وابسته سازگاری زناشویی رابطه معنی داری وجود دارد.

مقدمه و هدف پژوهش: تحقیقات گوناگونی که در این زمینه صورت گرفته، تاثیر مثبت رسانه ها و بویژه تلویزیون را بر روی تغییر نگرش و رفتار مردم نسبت به ورزش کردن مورد تاکید قرار داده است. شبکه ورزش نیز که به تازگی تاسیس شده به صورت تخصصی در زمینه ورزش در خدمت اقشار جامعه بوده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش برنامه های ورزشی شبکه ورزش در ارتقاء فرهنگ ورزشی زنان خانه دار منطقه پنج صورت گرفته است. روش پژوهش: روش پژوهش به صورت توصیفی- پیمایشی بوده و جامعه آماری آنرا کلیه زنان خانه دار عضو باشگاه های خصوصی منطقه 5 تهران به تعداد 1841 نفر تشکیل می دهند که از این تعداد با استفاده از فرمول حجم نمونه کوکران 317 نفر به روش تصادفی - طبقه ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شده اند. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته است. یافته ها: نقش برنامه های ورزشی شبکه ورزش در ارتقاء فرهنگ ورزشی زنان خانه دار با میانگین 91/2 و تغییر نگرش آنها نسبت به ورزش با میانگین 60/2 کمتر از سطح متوسط می باشد. همچنین ارتقاء ارزشهای فرهنگی در ورزش زنان خانه دار با میانگین 98/2، ارتقاء ارزشهای مذهبی با میانگین 97/2، ارتقاء هنجارهای فرهنگی با میانگین 03/3، مشارکت در فعالیت های ورزشی زنان خانه دار با میانگین 99/2 در سطح متوسط است. نتیجه گیری: بین نقش برنامه های ورزشی شبکه ورزش و ارتقاء فرهنگ ورزشی زنان خانه دار منطقه 5 تهران برحسب جنس، سن، تعداد فرزند، تحصیلات، میزان تماشای شبکه ورزش، شاغل بودن، میزان اوقات فراغت، هزینه مالی برای ورزش، عضویت مستمر باشگاهی و ورزش کردن به کمک تلویزیون تفاوت معنی داری وجود ندارد؛ اما بین نقش برنامه های ورزشی شبکه ورزش در ارتقاء فرهنگ ورزشی زنان خانه دار منطقه5 تهران برحسب و نسبت وضعیت تاهل، تفاوت معنی دار وجود دارد.