مهناز کاظمیان

زمینه و هدف: این پژوهش باهدف بررسی اثربخشی طرح واره درمانی هیجانی بر تکانش گری و علائم خلقی زنان مبتلابه اختلال دوقطبی نوع یک و دو اجرا شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر مطالعه ای نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود که بر روی 30 بیمار مبتلابه اختلال دوقطبی مراجعه کننده به بیمارستان فارابی شهر اصفهان در سال 1395 انجام شد. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند (هر گروه 15 نفر). آزمودنی ها در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و سه ماه بعد به پرسشنامه های تکانش گری بارت، همیلتون و مقیاس مانیای یانگ پاسخ دادند. گروه آزمایش طی 14 جلسه 90 دقیقه ای علاوه بر دارودرمانی، طرح واره درمانی هیجانی به شیوه گروهی را دریافت نمودند درحالی که گروه کنترل هیچ درمان شناختی دریافت نکردند. داده ها با استفاده روش های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس چند متغیره و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که طرح واره درمانی هیجانی بر ابعاد تکانش گری و علائم خلقی افسردگی و مانیا در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی تأثیر آماری معناداری داشت (05/0p≤) و این اثربخشی در پیگیری سه ماه بعد نیز همچنان پایداری خود را در گروه مداخله حفظ کرد. نتیجه گیری: به کارگیری طرح واره درمانی هیجانی در کنار دارودرمانی می تواند مداخله ای مؤثر برای درمان علائم خلقی و تکانش گری بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی باشد.

مقدمه: ازدواج مهمترین و عالی ترین رسم اجتماعی برای دستیابی به نیازهای عاطفی همچون برقراری روابط صمیمانه است. با توجه به نقش کیفیت یک رابطه نزدیک و صمیمانه در کیفیت کلی خوشبختی و رضایت عمومی همسران، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های دلگرم سازی بر هشت نیاز صمیمیت زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان می باشد. روش: در این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل، 30 نفر از زنان مراجعه کننده به مرکز مشاوره بیمارستان فارابی شهر اصفهان انتخاب شده به روش نمونه گیری در دسترس، در دو گروه آزمون و کنترل به پرسشنامه بررسی نیازهای صمیمیت باگاروزی 2001 پاسخ دادند. گروه آزمون 10 جلسه آموزش مهارت های دلگرم سازی را دریافت نمود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای آمار توصیفی و استنباطی و نرم افزار آماری SPSS استفاده شد. یافته ها: تحلیل کوواریانس نشان داد جلسات آموزشی تأثیر معناداری روی هشت نیاز صمیمیت زنان گروه آزمایش داشته است (05/0> P ). آموزش مهارت های دلگرم سازی بر نمره کلی صمیمیت و نیز ابعاد صمیمیت عاطفی، صمیمیت روانشناختی، صمیمیت عقلانی و صمیمیت زیباشناختی تاثیرگذار بود (05/0> P ). نتیجه گیری: طبق نتایج به دست آمده همسران می توانند با یادگیری مهارت های دلگرم سازی با افزایش صمیمیت و رضایت بیشتر از زندگی، روابط خود با دیگران را نیز بهبود بخشند.