ابوالفضل فلاح تفتی

  این پژوهش با هدف اثربخشی آموزش انگیزش تحصیلی با رویکرد اسلامی بر باورهای انگیزشی و راهبردهای یادگیری در دانش آموزان پسر ششم ابتدایی، انجام شد؛ بدین صورت که نمونه ای از 60 نفر از دانش آموزان ششم یکی از مدارس ابتدایی، به صورت در دسترس، انتخاب  و پس از گمارش تصادفی نمونه ها در دو گروه 30 نفره جایگزین شدند. کلیه آزمودنی های دو گروه به گویه های پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی (که در سال 1990 توسط پینتریچ و دی گروت ساخته شد) قبل و بعد از مداخله روی گروه آزمایش، پاسخ دادند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که بین گروه های آزمایش و گواه از لحاظ پس آزمون راهبردهای یادگیری و باورهای انگیزشی با کنترل پیش آزمون، در سطح 05/0، تفاوت معنی داری وجود دارد. بدین گونه که نتایج حاصل از تحلیل داده ها در ارتباط با تأثیر آموزش انگیزش تحصیلی با رویکرد اسلامی بر راهبردهای یادگیری، نشان داد که بین گروه های آزمایش و کنترل در پس آزمون با کنترل پیش آزمون تفاوت معناداری وجود ندارد؛ اما در ارتباط با تأثیر آموزش انگیزش تحصیلی با رویکرد اسلامی بر باورهای انگیزشی، نشان می دهد که بین گروه های آزمایش و کنترل در پس آزمون باورهای انگیزشی با کنترل پیش آزمون تفاوت معناداری وجود دارد. بنابراین فرضیه تأثیر آموزش انگیزش تحصیلی با رویکرد اسلامی بر باورهای انگیزشی تایید شد و آموزش ها باعث شد اضطراب دانش آموزان گروه آزمایشی نسبت به گروه گواه کاهش معناداری پیدا کند که در نهایت باعث افزایش باورهای انگیزشی همچون «خودکارآمدی، جهت گیری هدف، ارزش گذاری درونی و اضطراب امتحان»، شود

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر هنردرمانی گروهی با رویکرد موضوع محور بر عزت نفس دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوره اول صورت گرفت. روش پژوهش از نوع آزمایشی و جامعه آماری کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوره اول شهرستان قدس بود. به منظور انجام این پژوهش، از بین 352 دانش آموز، تعداد 20 دانش آموز که در اجرای پرسشنامه عزت نفس (کوپراسمیت، 1967)، پایین ترین نمره را داشتند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. تکنیک های هنردرمانی گروهی بر روی آزمودنی های گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 75 دقیقه ای اجرا شد و گروه گواه به جز یک جلسه، مداخله ای دریافت نکرد. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها نشان داد برنامه مذکور به طور معناداری (درسطح 05/0) عزت نفس گروه آزمایش را افزایش داد. این برنامه می تواند در بهبود مهارت های سازگارانه و اجتماعی و در نهایت در پیشرفت عملکرد تحصیلی دانش آموزان مؤثر واقع شود.