عبدالله جبل عاملی

بیش از چهار دهه از آغاز آموزش دانشگاهیِ رشته مرمت بناهای تاریخی در ایران می گذرد. این رشته تحصیلی به منظور تأمین نیروی انسانی آموزش دیده و کارشناسان مورد نیاز سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری تأسیس گردیده است. از آنجا که پاسخ گویی به نیاز بازار کار یکی از اهداف اصلی برنامه درسی و آموزشی است، هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی وضعیت توانایی های دانش آموختگان رشته مرمت، از دیدگاه خبرگان این رشته (اساتید، مشاوران و پیمانکاران و مدیران)، بر اساس مولفه های دانش، بینش، مهارت و صلاحیت است. برای نیل به این هدف، پس از بررسی ادبیات تحقیق، به تدوین چهارچوب نظری موضوع پرداخته شده، سپس با توجه به چهار مؤلفه دانش، بینش، مهارت و صلاحیت، پرسشنامه ای سی و پنج سؤالی، به کمک روش پژوهش دلفی، تهیه گردید. به منظور جمع آوری داده ها، این پرسشنامه، پس از اطمینان از روایی و پایایی، توسط سه گروه از خبرگان رشته مرمت، یعنی اساتید، مشاوران و پیمانکاران، و مدیران سازمانی پاسخ داده شد. داده های بدست آمده با توجه به سؤالات تحقیق، از دو جنبه آمار توصیفی و آمار استنباطی تجزیه و تحلیل گردید. در آمار استنباطی از آزمون t تک نمونه ای برای بررسی میانگین نمرات هر مؤلفه استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده، دانش آموختگان رشته مرمت بر اساس مؤلفه دانش بالاتر از سطح متوسط، در مؤلفه نگرش در حد متوسط و برای مؤلفه های مهارت و صلاحیت پایین تر از سطح متوسط ارزیابی شدند. در جمع بندی بحث، دلایل این نقاط قوت و ضعف و پیشنهادهایی کاربردی برای اصلاح وضع موجود آورده شده است.

گنبد سرخ مراغه یکی از بناهای معروف قرن ششم هجری است که در حوزه مطالعات معماری دوره سلجوقی، کمابیش به عنوان نمونه ای واضح از ویژگی های سبکی معماری این دوره، موردتوجه قرار گرفته است. تجلی احسن شاخصه هایی چون آجرکاری ها و کتیبه های کوفی در کنار سایر وجوه شناخته شده دیگر، در انطباق و هم خوانی با نمونه های مشابه هم عصر، همواره این بنا را نزد محققین، در شمار یکی از شاخص ترین مصادیق معماری دوره سلجوقی قرار داده است. در عین تمامی این تشابهات و همخوانی ها، آنچه که به عنوان مسئله این پژوهش، این بنا را متمایز می کند، فرم هندسی منطقه انتقال (چپیره) آن است که سوای برخی از جزییات، در فرم کلی اش طرحی نو و ساختاری متفاوت را، در قیاس با معاصرینش ارایه کرده است. هدف این نوشتار بیش از هر چیز، تبیین ماهیت منطقه انتقال گنبد سرخ در قالب یک «نظام هندسی منتج به دایره» است. به این ترتیب که؛ با مدنظر قرار دادن هندسه به عنوان جان مایه و ماهیت اصلی منطقه انتقال مربع به دایره، ساختار چپیره گنبد سرخ را از این منظر، در قیاس با الگوی رایج چپیره های سلجوقی، مطالعه می کند. ویژگی های بارز سلجوقی بنا و به ویژه کیفیت درخشان تزیینات آجری، عملاً وجوه دیگر معماری، ازجمله چپیره آن را، در مطالعات انجام شده، تحت الشعاع قرار داده است. از طرفی، در نگاهی کلی تر، مطالعات انجام شده در مورد منطقه انتقال نیز بیشتر مبین ویژگی های شکلی، سبکی و یا سازه ای در نحوه پیش نشستن گوشه ها (گوشه سازی ها) بوده اند و محتوای کلی آن، از منظر هندسه ودر قالب یک نظام هندسی را کمتر می توان یافت. در این رویکرد، یافته های حاصل از تحقیقات میدانی و مطالعات کتابخانه ای، در قیاس و استنتاج با الگوها و نمونه های هم عصر، طی روندی تحلیلی تاریخی، ارزیابی می شوند. سرانجام، نتایج این پژوهش، مبین جایگاه و اهمیت دانش هندسه در شکل گیری الگویی بدیع از نظام هندسی مذکور در چپیره گنبد سرخ مراغه است که راه حلی متفاوت از سنت رایج سلجوقی را در دست یابی به شانزده ضلعی منتظم زیر گنبد ارایه می دهد.

نهاد وقف در اسلام عبارت است از اختصاص و یا انتقال تمامی یا بخشی از اموال و املاک شخصی به افراد خاص و در جهت انجام اقداماتی که عمدتاً عام المنفعه هستند. نمونه عینی و مهم این موضوع که تحقیق حاضر نیز به بررسی آن پرداخته است، میدان نقش جهان اصفهان می باشد. شاه عباس اول ( 1035- 996 ه.ق ) بعد از ساخت آن، رقباتی را به منظور حفظ و صیانت از آن، وقف نمود. وقفنامه های میدان نقش جهان در طول تاریخ در ادوار مختلف اگر چه مصون ماند ولی تغییراتی توسط برخی حکام در آنها بوجود آمد و بعضاً وقفنامه ها و رقبات جدیدی تدوین گردید که منتج به ساختار مالکیتی متنوعی برای این مجموعه گردیده است. آنچه در این مجموعه در اولویت قرار گرفته حفظ بقاء و جاودانگی آن است که در همان زمان پیدایش با وقف آن راهکار اساسی در این زمینه پایه ریزی شده است. با نگاهی گذرا به مجموعه میدان نقش جهان می توان مشاهده کرد که نظام وقف در عملکرد و حیات آن نقش بسزایی داشته است. این تأثیر به گونه ای است که اگر این نظام در آن حذف می شد، چیزی جزء یک مجموعه گسسته از آن باقی نمی ماند.

دوران صفویه دورانی درخشان در تاریخ شهرسازی و معماری ایران است که کاخ های بناشده در این دوران از لحاظ معماری بسیار بااهمیت بوده و باقی مانده های آنها آثاری بسیار باارزش در متن شهرها هستند. حال اینکه، بعضاً کاخ های ویران شده نسبت به کاخ های باقی مانده، برتری های ویژه ای داشته اند. دریافت و تکمیل تصویری کالبدی و اجتماعی از شهر و بناهای تاریخی، با مراجعه به متون ادبی، تاریخی، عکس ها و تصاویر به جای مانده در دوره زمانی مشخصی از شهر امکان پذیر است. دوران قاجاریه زمان حاکمیت مسعودمیرزا ظل السلطان، در اصفهان بی توجهی به معماری به اوج خود می رسد، تاحدی که به دستور وی آثار ارزشمند معماری ازجمله کاخ هفت دست، آیینه خانه و عمارت نمکدان، در باغ سعادت آباد با خاک یکسان شدند؛ که در این پژوهش بر بازآفرینی تصویری کاخ آیینه خانه تأکید شده است. در این مقاله نقشه های اولیه بنای صفوی که در دوره قاجار ترسیم شدند و همچنین پلان دوره قاجار همراه با تغییرات در این دوره، مجدداً در مقیاس واقعی ترسیم شده و با تحلیل و مقایسه مدارک، عکس ها و این نقشه ها ارکان و اجزاء ساختمان کاخ صفوی تکمیل و نقشه های نهایی به صورت پلان، نماهای شرقی، غربی و جنوبی، ترسیم شده و مراحل شکل گیری کاخ به صورت سه بعدی نمایش داده شده است. مقاله پیش رو از نوع تحقیق بنیادی- نظری است که اطلاعات و مواد اولیه تحلیل به روش کتابخانه ای گردآوری شدند و با رویکرد قیاسی و استدلال موردتجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نیز به روش تاریخی- توصیفی با استفاده از اسناد و مدارک معتبر و تحلیل محتوای متون تاریخی به شناخت و تحلیل کاخ آیینه خانه پرداخته می شود. با مقایسه و تحلیل بناهای مشابه دوران صفوی تصاویری تحلیلی از کاخ آیینه خانه، از سازه تا جزئیات معماری آن، با استفاده از نرم افزار های کامپیوتری ارائه شده است. درنهایت، نتایج به دست آمده می تواند ضمن کمک به تعیین محدوده و حفظ حریم ابنیه ازبین رفته ، نشانه های مستندی را برای انجام تحقیقات باستان شناسی بعد فراهم آورد. همچنین به تکمیل تصویر شهر اصفهان در دوره صفویه و امروز و نیز تقویت جاذبه های فرهنگی و گردشگری شهر کمک شایانی خواهد شد.

توسعه شهر اصفهان در دوره صفویه براساس طرحی ازپیش اندیشیده و در مدتی معین به انجام رسید. صفویان موفق شدند تا مناظر شهری ارزشمندی را در شهر اصفهان کهن تولید نمایند و بر معماری شهری دوره های پس از خود، تأثیرات شگرفی بگذارند. در مواجهه با چنین طرح های جامع تاریخی که حاصل دوره سنت است، هیچ مدرک دقیقی از طرح ها، نقشه های شهری، خط مشی ها و قوانین، استراتژی ها و ... دردست نیست. بنابراین برای مطالعه و شناسایی ارزش های موجود در طرح توسعه صفوی، باید به این پرسش ها پاسخ داد: ویژگی های جغرافیایی و توان اکولوژیک شهر اصفهان چه تأثیری در طرح صفویه داشته اند. طرح صفوی باوجود محدودیت شیب زمین و نبود توپوگرافی، تمنیات منظری خود را چگونه تأمین می کرد. مسئله مهم مالکیت اراضی و هزینه های هنگفت طرح توسعه شهر باوجود شرایط سیاسی جنگی چگونه تأمین می شد. چه نهادهایی در اجرا مشارکت داشته و زبان الگویی در طرح پایتخت جدید چگونه نمود می یابد. توان فنی و مهندسی صفویان در چه سطحی بوده و اساساً این طرح عظیم چگونه مدیریت می شد. این گونه پرسش ها تاکنون به طور مستقیم موردمطالعه جدی قرار نگرفته اند. این نوشتار تلاش می کند تا ضمن پاسخ گویی به این پرسش ها و برشمردن بسترهای اجرایی همراه با شناسایی نقش و اهمیت آنها در به ثمررساندن طرح جامع صفوی، بتوان به بخشی از استراتژی ها و سیاست های صفویه در پیاده کردن طرح توسعه شهری اصفهان قرن یازدهم پی برد. مقاله حاضر با به کارگیری روشی کیفی به جستجوی پدیده هایی از دانش طراحی و مهندسی دوره صفوی پرداخته و از طریق شواهد موجود به تفسیر روابط میان سامانه های تعریف شده می رسد. همچنین، این سامانه ها را به عنوان ارزش های میراثی طرح صفوی در حوزه مدیریت شهر و حفاظت از مناظر شهری تاریخی تبیین می کند.