مریم مختاری دینانی

مطالعات نشان داده است که حل و فصل چالش های پیش روی سازمان ها، مستلزم برخورداری از رهبری و مدیریت کارآمد و اثربخش است؛ بنابراین، هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطه بین هوش فرهنگی و اثربخشی رهبری مدیران ورزشی می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مدیران وزارتخانه ورزش و جوانان، کمیته ملی المپیک و پاراالمپیک، آکادمی ملی المپیک و فدراسیون های ورزشی بوده که از بین آنها 180 نفر جهت انجام این پژوهش انتخاب شدند. نتایج پژوهش حاکی از وجود رابطه معنادار بین هوش فرهنگی و اثربخشی رهبری می باشد. به علاوه، در بین خرده مقیاس های هوش فرهنگی، خرده مقیاس رفتار هوش فرهنگی ارتباط معناداری با اثربخشی رهبری دارد. به طور کلی، نتایج این پژوهش نشان داد که هوش فرهنگی، عاملی مهم و پیش بینی کننده در اثر بخشی رهبری مدیران ورزشی می باشد.

اثربخشی رهبری، یکی از عوامل موفقیت هر سازمانی محسوب می شود. بنابراین شناخت عواملی که می تواند با این عامل ارتباط داشته باشد، بسیار ارزشمند است. از این رو، هدف اصلی این تحقیق تعیین رابطه ی بین هوش هیجانی و اثربخشی رهبری از دیدگاه مدیران ورزشی بود. جامعه ی آماری این پژوهش، شامل کلیه ی مدیران وزارتخانه ی ورزش و جوانان، کمیته ملی المپیک و پاراالمپیک، آکادمی ملی المپیک و فدراسیون های ورزشی (331 N=) بود که با استناد به جدول مورگان، 180 نفر جهت انجام این تحقیق انتخاب شدند. در این تحقیق، از پرسش نامه ی 33 سؤالی هوش هیجانی سایبریا شرینگ (1998) و پرسش نامه ی محقق ساخته ی 36 سؤالی اثربخشی رهبری بر اساس مدل تالکوت پارسونز جهت جمع آوری داده ها و از روش آماری رگرسیون چندمتغیره، جهت تجزیه و تحلیل نتایج استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که اثربخشی رهبری با هوش هیجانی رابطه ی معنی داری دارد (05/0p<) و در بین خرده مقیاس های هوش هیجانی، دو خرده مقیاس خودانگیختگی و همدلی با اثربخشی رهبری رابطه ی معناداری داشتند (05/0p<). به طور کلی، نتایج این تحقیق نشان داد که هوش هیجانی عاملی مهم و پیش بینی کننده در اثربخشی رهبری مدیران ورزشی است. به نظر می رسد کنترل تمایلات عاطفی خود و درک احساسات و عواطف سایر افراد حاضر در محیط کاری از جانب مدیران بتواند به عنوان مؤلفه ای تاثیرگذار بر اثربخشی رهبری مدنظر قرار گیرد.

هدف پژوهش حاضر بررسی رفتارهای مربیگری ترجیحی بازیکنان والیبال شاغل در تیم های حاضر در لیگ های مختلف والیبال ایران بود. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری آن شامل کلیه بازیکنان والیبال شاغل در تیم های رده های سنی ایران بود که طبق آمار فدراسیون والیبال تقریبا 1200 نفر بودند. نمونه آماری طبق جدول کرجسی و مورگان با درنظر گرفتن 10 درصد ریزش، شامل 320 بازیکن والیبال از 26 تیم (13 تیم مردان و 13 تیم زنان) حاضر در لیگ برتر و دسته یک بود. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه اطلاعات فردی محقق ساخته و پرسشنامه رفتار مربیگری (نسخه رفتارهای ترجیحی مربیگری) مارتین و بارنز (1999) بود. نتایج پژوهش نشان داد اکثر ورزشکاران ترجیح می دهند مربیانشان در زمان تمرین و مسابقه در قبال عملکردهای آنها رفتارهای مربیگری تشویقی، آموزشی و خودکنترلی از خود بروز دهند و از رفتارهای تنبیهی و عدم تقویت خودداری نمایند. ضمنا بین اولویت های رفتارهای مربیگری زنان و مردان در خرده مقیاس های تقویت، آموزش فنی اقتضائی اشتباه، حفظ کنترل و عدم تقویت تفاوت وجود داشت. زنان رفتارهای تقویت، آموزش فنی اقتضائی اشتباه و حفظ کنترلو مردان رفتارهای عدم تقویت و آموزش فنی تنبیهی را ترجیح می دادند. به نظر می رسد موفقیت در مربیگری سطوح حرفه ای ورزش، با تطبیق الگوهای رفتاری مربیان، متناسب با انتظارات ورزشکاران و با تاکید بر رویکرد تقویتی و آموزشی، محقق می گردد.

مطالعات نشان داده است موفقیت سازمانی در گرو رهبری اثربخش است. این امر در کلیه سازمانها از جمله سازمان های ورزشی صادق است. بنابراین، هدف اصلی این تحقیق مقایسه اثربخشی رهبری مدیران ورزشی بود. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه مدیران وزارتخانه ورزش و جوانان، کمیته ملی المپیک و پاراالمپیک، آکادمی ملی المپیک و فدراسیون های ورزشی (331=N) بوده که با استناد به جدول مورگان، 180 نفر با روش نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم، به عنوان نمونه آماری تحقیق انتخاب شدند. جمع آوری اطلاعات، با استفاده از پرسش نامه محقق ساخته 36 سؤالی اثربخشی رهبری و تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD انجام شد. نتایج نشان داد بین اثربخشی رهبری نهادهای مختلف ورزشی کشور تفاوت معناداری وجود دارد (05/0p<)، بطوریکه اثربخشی رهبری مدیران فدراسیون ها از مدیران سایر نهادهای ورزشی بیشتر است. با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش لازم است برنامه هایی در جهت تقویت اثربخشی رهبری در نهادهایی که میانگین اثربخشی رهبری مدیران آنها پایین تر بود، اجرا گردد.

هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط بین رضایت شغلی، هوش هیجانی و تعهد سازمانی کارکنان ادارات تربیت بدنی دانشگاه های تهران بود. نمونه آماری برابر با جامعه آماری، شامل تمامی کارشناسان تربیت بدنی دانشگاه های دولتی(81 نفر) و آزاد(16نفر) شهر تهران بود که در سال تحصیلی92- 1391 در این دانشگاه ها، مشغول به فعالیت بودند. روش تحقیق، توصیفی و از نوع همبستگی بوده و جمع آوری اطلاعات به شکل میدانی انجام گرفته است. به منظورجمع آوری داده ها، از پرسشنامه هوش هیجانی سایبریا شرینگ(1998)، تعهد سازمانی پورتر و همکاران(1974) و رضایت شغلی اسمیت و همکاران (1969) استفاده شد. از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی)ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه) در تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که رابطه ی بین هوش هیجانی و رضایت شغلی (3/0 r=، 01/0 p≤ )، هوش هیجانی و تعهد سازمانی (35/0r= ،01/0 p≤) ، رضایت شغلی و تعهد سازمانی(69/0 r=، 01/0 p≤) ، معنادار می باشد. همچنین میان هوش هیجانی با رضایت شغلی و هوش هیجانی با تعهد سازمانی نیز رابطه ای چندگانه وجود دارد که هوش هیجانی 19 درصد از واریانس رضایت شغلی،(23/9 F = ، 19/0R2= ، 001/0 p≤) و 17 درصد از واریانس تعهد سازمانی (05/8 F= ، 17/0R2= ، 001/0 p≤) را تبیین می کند. به نظر می-رسد تفویض اختیار بیشتر به کارکنان شایسته، تقویت روحیة همکاری تیمی در افراد، و برگزاری کارگاه آموزش و شناساندن هوش هیجانی و راهکارهای استفاده صحیح و مناسب از آن در محیط کار، بتواند در تقویت تعهد سازمانی کارکنان ادارات تربیت بدنی مؤثر واقع شود.