تأثیر روایت های «هنری» و «پارامتریک» از منظر نئوفرمالیسم بوردول در اقتباس های سینمایی از نمایشنامه های شکسپیر؛ مطالعۀ موردی: دو فیلم «اوفلیا» کلود شابرول و «شاه لیر» ژان-لوک گدار (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
انتخاب ساختار روایی همواره از مهم ترین دغدغه های نظریه پردازان اقتباس بوده است و در این میان نمایشنامه های شکسپیر با این اقبال مواجه بوده اند که هنرمندان هنرهای دراماتیک بتوانند انواع فرم های روایی را در اقتباس از آنها تجربه کنند. این مقاله قصد دارد با تحلیل عناصر روایی غیر کلاسیک در اقتباس هایی از دو نمایش نامه شکسپیر ویژگی های اقتباسی آنها را بررسی کند. در این پژوهش از رویکرد نئوفرمالیستی و آرای دیوید بوردول استفاده شده که در آن به تبیین انواع روایت و بررسی هنجارهای هر یک از آنها پرداخته است. بوردول در تبیین روایت فرم های روایی غیر کلاسیک تأکید دارد که به لحاظ تاریخی، این فرم ها در تقابل با روایت کلاسیک شکل گرفت و در چهارچوب سنت های ملی کشورهای گوناگون رشد و پرورش یافت و با تأثیرپذیری از تئاتر و ادبیات نوگرا ادامه پیدا کرد. در این پژوهش دو فرم روایی هنری و پارامتریک مورد بررسی قرار گرفته و چگونگی به کارگیری عناصر روایی آنها در دو فیلم اقتباسی اوفلیا کلود شابرول و شاه لیر ژان-لوک گدار بررسی شده است. پژوهش می کوشد نشان دهد که در فرایند اقتباس های غیرکلاسیک تنها وفاداری یا برداشت آزاد به متن اصلی راهگشا نبوده و نوع فرم روایی که هنرمند برمی گزیند نیز با الزامات و محدودیت های خود را بر متن اصلی تأثیر می گذارد.The Influence of "Artistic" and "Parametric" Narratives from Bordwell’s Neoformalism Perspective in Cinematic Adaptations of Shakespeare’s Plays (Case Study: "Ophelia" by Claude Chabrol and "King Lear" by Jean-Luc Godard)
Understanding narrative in cinema has always been one of the most important concerns of adaptation theorists. The choice of narrative structure has always been a key consideration in adaptation theory. Moreover, due to the predominant presence of the classical narrative form in most adaptations, attention to the nature of other narrative modes that filmmakers could employ in the adaptation process has been somewhat neglected. In this regard, Shakespeare’s plays have provided an opportunity for artists of dramatic arts to experiment with a variety of narrative forms in their adaptations. Nevertheless, most of these adaptations in the first half of the past century sought to implement their strategies through the classical narrative form and fidelity to the original text. Gradually, however, with the emergence of new forms in cinema in the second half of the century, different modes of adapting Shakespeare’s works came into existence. This article aims to examine the adaptive features of two Shakespearean works by analyzing non-classical narrative elements in their film adaptations. The study employs the neo-formalist approach and the ideas of David Bordwell, who has explained the types of narratives and investigated the norms of each. In explaining non-classical narrative forms, Bordwell emphasizes that, historically, these forms were shaped in opposition to classical narrative, developed within the traditions of national cinemas, and continued under the influence of modern theater and literature. In this study, two narrative forms—artistic narrative and parametric narrative—are examined, focusing on how their narrative elements have been applied in two adaptations: Claude Chabrol’s "Ophelia" and Jean-Luc Godard’s "King Lear". The research seeks to demonstrate that in the process of non-classical adaptations, fidelity or free interpretation of the original text alone is not sufficient; rather, the type of cinematic narrative form chosen by the artist, with its specific requirements and constraints, also influences the original text.
تبلیغات
