نابودی معنای انسان در سینما (بر اساس موج چهار نیهیلیسم) (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
نیهیلیسم، به عنوان یکی از مسائل بنیادی فلسفی، در اندیشه های شوپنهاور و نیچه ریشه دارد و در نقد هایدگر از وضعیت دازاین، بحران معنایی انسان معاصر در تقابل با سلطه تکنولوژی و انحطاط فرهنگی تبیین می شود. هایدگر سقوط انسان را نتیجه تسلط تکنولوژی و زوال معنا می داند، درحالی که بودریار با معرفی سه موج نیهیلیسم، فرآیند تدریجی نابودی معنا را شرح می دهد. در امتداد این دیدگاه ها، موج چهارم نیهیلیسم که با ظهور تکنولوژی های نوین، دیجیتالی شدن گسترده و سیطره داده محوری همراه است، به عنوان گونه ای از دیکتاتوری فرهنگی عمل کرده و ماهیت تجربه انسانی را دگرگون ساخته است. این پژوهش با بهره گیری از روش تحلیل محتوای کیفی و مطالعه تطبیقی، به بررسی این پرسش می پردازد که چگونه سینمای معاصر، تحت تأثیر موج چهارم نیهیلیسم، از بستری برای حقیقت جویی و اندیشه ورزی به ابزاری برای ترویج پوچ گرایی و سطحی نگری تبدیل شده است. تحلیل فیلم های منتخب و بررسی روندهای روایی و زیبایی شناختی نشان می دهد که سینما، به ویژه در ساختارهای تولیدی و توزیعی تحت سلطه نظام سرمایه داری و امپریالیسم رسانه ای، بیش ازپیش در مسیر تقلیل معنا و اشاعه تصاویر توخالی و مصرف گرایانه حرکت می کند. این سلطه منجر به ایجاد تجربه ای همگن، بی محتوا و فاقد عمق فلسفی شده است که درنهایت، معنای وجودی انسان را به حاشیه می راند. یافته های پژوهش نشان می دهند که سینمای امروز، با اتکا به جلوه های بصری و ایدئولوژی مصرف گرایانه، نه تنها از ظرفیت بازتاب حقیقت فاصله گرفته، بلکه خود به عنوان عاملی در تداوم نیهیلیسم مدرن عمل می کند. درنهایت، این مقاله با تأکید بر اهمیت بازگرداندن تفکر فلسفی و حقیقت جویی به سینما، بر ضرورت بازاندیشی در ماهیت و کارکرد آن در مواجهه با بحران معنا تأکید دارد.The Destruction of Human Meaning in Cinema (Based on the Fourth Wave of Nihilism)
Nihilism, as one of the most fundamental philosophical issues, has its roots in the thoughts of Schopenhauer and Nietzsche, and later, through Heidegger's critique of Dasein, it portrays the existential crisis of contemporary humanity in the face of technological dominance and degradation. Heidegger sees the fall of man as a consequence of the dominance of technology and the crisis of meaning, while Baudrillard, by introducing three waves of nihilism, explains the gradual process of meaning's destruction. Within the scope of these theories, the fourth wave of nihilism, with the emergence of new technologies, acts as a form of cultural dictatorship in the new millennium. In this context, cinema, as a collective art form and cultural tool, plays a key role in shaping the ideologies of contemporary societies. Although cinema has the potential to serve as a platform for the reflection of truth, enlightenment, and philosophical contemplation, under the influence of capitalist systems and imperialist control, it has become a tool for simplifying thought and spreading nihilism. In such a situation, consumerist themes, hollow digital images, and superficial narratives are imposed on the audience's mind. This media and economic domination marginalize the existential meaning of humanity and has stripped cinema of its role as a space for philosophical inquiry and the pursuit of truth. This paper, by focusing on the fourth wave of nihilism, examines the impact of this phenomenon on cinema and demonstrates how cinema, instead of reflecting human truth and intellectual thought, has transformed into a platform for meaninglessness, superficiality, and nihilism. Ultimately, this research seeks to emphasize the necessity of restoring existential meaning and philosophical thought to cinema by uncovering the hidden facets of this degradation.
تبلیغات
