بررسی تطبیقی استعاره در عربی و فارسی
آرشیو
چکیده
استعاره از مهم ترین گونه های مجاز است که در هر زبانی جایگاه ویژه دارد؛ اما نوع نگاه به آن در زبان های مختلف، متفاوت است. در زبان عربی و فارسی، مشابهت های این بحث، بیش از تمایزهاست؛ به گونه ای که غالب مباحث استعاری کتاب های بلاغی عربی به فاصله دو یا سه قرن در کتاب های فارسی تکرار شده است. این مقاله در شیوه ای توصیفی، تحلیلی و تطبیقی به بحث استعاره در زبان فارسی و عربی پرداخته است. مبحث استعاره در کتاب های عربی، پنج مرحله آغاز، رشد، شکوفایی، رکود و نوگرایی را تجربه کرده و در فارسی با تحولات کمتر، سه مرحله پیدایش، گسترش و ویرایش را از سر گذرانده است. دوره پیدایش با دوره آغاز و رشد؛ دوره گسترش با دوره رکود و دوره ویرایش با دوره نوگرایی عربی قابل تطبیق است. متأسفانه بلاغت فارسی از دوره شکوفایی بلاغت عربی بهره چندانی نگرفته است؛ از این رو نگاه تحلیلی و زیبایی شناسانه در آن کم رنگ است. پژوهش های امروز دو زبان به مباحث انتقادی، بهره گیری از مطالعات استعاری زبان های دیگر و نگاه زبان شناسانه متمایل شده که در این میان، توجه به ماهیت زبان و بومی گرایی در استعاره پژوهان فارسی برجسته تر است. عدم توجه به تدوین فرهنگ استعاری، بی توجهی به انواع و سبک های ادبی در پژوهش های استعاری و کم توجهی به سیر تحول استعاره در متون ادبی از نقاط ضعف استعاره پژوهی دو زبان است.A Comparative Study of Metaphor in Persian and Arabic
Metaphor is one of the most important figurative types that has a special place in every language; but the way it is viewed in different languages is different. In Arabic and Persian, the similarities of this discussion are more than their differences; in such a way that most of the metaphorical discussions of Arabic rhetorical books have been repeated in Persian books after a gap of two or three centuries. This article discusses metaphor in Persian and Arabic using a descriptive, analytical, and comparative method. The topic of metaphor in Arabic books has experienced five stages: beginning, growth, flourishing, stagnation, and modernization, and in Persian, with fewer developments, it has gone through three stages: emergence, expansion, and revision. The period of emergence can be compared to the period of initiation and growth; the period of expansion can be compared to the period of stagnation; and the period of revision can be compared to the period of Arabic modernization. Unfortunately, Persian rhetoric has not benefited much from the flourishing period of Arabic rhetoric; hence, the analytical and aesthetic perspective in it is weak. Today's research in both languages is inclined towards critical discussions, the use of metaphorical studies of other languages, and a linguistic perspective, among which, attention to the nature of language and vernacularism is more prominent in Persian metaphor scholars. Lack of attention to the development of metaphorical culture, disregard for literary types and styles in metaphorical research, and lack of attention to the evolution of metaphor in literary texts are some of the weaknesses of bilingual metaphor research.
تبلیغات
