مفهوم وظیفه گرایی در معرفت شناسی پلانتینگا (مقاله پژوهشی حوزه)
درجه علمی: علمی-پژوهشی (حوزوی)
آرشیو
چکیده
بحث و مسئله اصلی مقاله، ادعای پلانتینگا درباره حل معضل معرفت شناسی سنتی است که با روش توصیفی - تحلیلی انجام شده است. هدف مقاله نشان دادن ادعای نادرست پلانتینگا درباره مفهوم وظیفه گرایی در معرفت شناسی است. پلانتینگا در معرفت شناسی کوشیده است با حذف مؤلفه وظیفه و درون گرایی، معضل معرفت شناسی معاصر را حل کند. وی تحلیل خود از توجیه و درون گرایی را نشئت گرفته از نظریه وظیفه گرایانه دکارت و لاک در معرفت شناسی می داند. در نزد دکارت و لاک، موجه بودن باورها با وظیفه و الزام تعریف پذیر است. اگرچه پلانتینگا به نظریه های معرفت شناسی درون گرایانه و عنصر وظیفه انتقاد می کند، نقد او به وظیفه گرایی به معنای نفی تکلیف معرفتی نیست، بلکه او وظیفه معرفتی را در دایره محدود قرینه گرایان نمی گنجاند. محتوای نظریه ضمانت پلانتینگا با نوعی دیگر از وظیفه گرایی جمع شدنی است. افزون بر این، بی نیازبودن به دلیل و برهان در دیدگاه او، در چارچوب برداشت هنجاری از توجیه است. باورهای پایه حاصل نگاه وظیفه گرایانه وی از توجیه است. پلانتینگا معیاری درباره محتوای باورهای پایه تعیین نمی کند و پایه بودن را تخطی نکردن از وظایف معرفتی می داند. بدین ترتیب، او همچنان در بند انجام وظایف و تکالیف معرفتی است؛ بنابراین نتیجه به دست آمده از این نوع نگرش و دیدگاه، لوازمی دارد، از جمله اینکه می تواند به درون گرایی منجر شود. درواقع همان مشکلی که پلانتینگا منتقد آن بود، خود، با همان مواجه شد.The Concept of Deontologism in Plantinga’s Epistemology
The main question of this article is Plantinga’s claim to have resolved the problem of traditional epistemology, analyzed through a descriptive-analytical approach. The aim is to demonstrate the inaccuracy of Plantinga’s claim regarding the concept of deontologism in epistemology. In his epistemology, Plantinga attempts to resolve the challenges of contemporary epistemology by eliminating the components of duty and internalism. He traces his analysis of justification and internalism back to the deontological theories of Descartes and Locke, who defined the justification of beliefs in terms of duty and obligation. Although Plantinga criticizes internalist epistemology and the element of duty, his critique of deontologism does not amount to a denial of epistemic obligation. Rather, he rejects the confinement of epistemic duty to the framework of evidentialism. In fact, the core of his warrant theory remains compatible with a different form of deontologism. Moreover, his view that belief does not require evidence or argument is framed within a normative interpretation of justification. His foundational beliefs emerge from a deontological understanding of justification. However, Plantinga does not specify criteria for the content of basic beliefs; instead, he defines their foundational status in terms of not violating epistemic duties. Thus, he remains bound to the fulfillment of epistemic obligations. The implications of this perspective include the possibility that his position could lead back to internalism—ironically, the very problem that Plantinga sought to overcome ultimately confronts him in his own theory.
تبلیغات
