بررسی جایگاه و قابلیت های صوفی هروی در اطعمه سرایی و شگردهای طنزپردای او با نگاهی به تأثیرپذیری وی از بسحق اطعمه (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مولانا صوفی محمد هراتی شاعر گمنام قرن نهم هجری است. با آنکه اشعار قابل تأملی در زمینه ی اطعمه سروده است، در تذکره ها و منابع شناخته شده نامی از او و طرز شاعرانگی اش نیست. گمنامی و درعین حال قابلیتش در زمینه ی اطعمه سرایی بستری برای انجام تحقیقی برای معرفی او و شیوه های نقیضه سرایی او شد. روش تحقیق تحلیلی -تطبیقی -توصیفی است. بدین گونه که معیار شعر اطعمه دیوان بسحق بوده است و بر اساس عملکرد او و مطالعه ی تطبیقی آن با دیوان صوفی، گونه ها و سبک و سیاق صوفی هروی تبیین شده است. این پژوهش نشان می دهد که صوفی هروی در انواع اشعار و مطالبی که با موضوع اطعمه سروده و نگاشته، از بسحق متأثر بوده است؛ اما برخی ویژگی ها کار او را متفاوت و قابل توجه کرده است. در زمینه ی غزل آنچه شعر او را متفاوت کرده است، بسامد استفاده از فضای عشق و عرفان است. او غذا را معشوق قرار داده و به کمک فضای آیرونیکِ شعر حافظ که بیشترین استقبال را از آن داشته است، برخی از مفاهیم عرفانی را برای ایجاد یک فضای آیرونیک به کار گرفته است. بر این اساس راوی در شعر او خوراک ستایی است که شمسِ دلخواهش نان است و از مشرق تنور طلوع می کند و تکه نانی در نظر او بر دو جهان برتری دارد. علاوه براین فضای آیرونیک، او در زمینه های دیگری مانند استعاره، تشبیه، استثنا و... برای غنای تصاویر نقیضی خود بهره برده است و ازاین نظر علاقه مندان شعر طنز با خواندن اشعار او از استحصال خنده و ظرافت تهی دست نخواهند ماند.Analyzing the Literary Status and Abilities of Sufi Haravi in Writing Food Satire and His Techniques of Humor-writing with a Look at His Influence from Boshāq At’ameh
Sufi Mohammad Haravi is a little-known poet of the 9th century AH (15th century CE). Although he has composed appreciable poems in the field of food satire, he and his poetic style are seldom mentioned in well-known biographies and sources. His anonymity, combined with his capabilities in satire, provides a basis for conducting research to introduce him and his methods in writing satirical works. The hypothesis of this research is that Sufi Haravi, while adopting the style of Boshaq (satire), demonstrates innovation and creativity. The research methodology employed is analytical-comparative-descriptive, using the criterion of "at'ameh" (food) poetry from Boshaq’s Divan and comparing it with Sufi Haravi's style, genre, and context. This study demonstrates that Sufi Haravi has been influenced by the topics and themes of "at'ameh" poetry in various verses and writings, but certain characteristics distinguish his work and make it noteworthy. In the realm of "Ghazal", what sets his poetry apart is the frequency of utilizing the realms of love and mysticism. He places food as the beloved and employs Hafez's ironic poetic space, which has received the most acclaim, to incorporate certain mystical concepts and create an ironic atmosphere. Accordingly, the narrator in his poetry is a food seeker, and his desired beloved is bread, which rises from the eastern oven, and in his view, a piece of bread surpasses the two worlds. In addition to this ironic atmosphere, he utilizes techniques such as metaphor, simile, exception, etc., to enhance the richness of his contrasting imagery.
تبلیغات
