مفردپنداریِ جمعِ مکسّر در متون فارسی تا پایان قرن هفتم هجری (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
معمولاً واژه های بیگانه با ورود به زبان دیگر، به تناسب نوع پذیرش زبان دوم، در معنا یا صورت، تغییر می کنند. طبعاً این قاعده کلی، درمورد کلمات عربی که به زبان فارسی وارد شده اند نیز صادق است. از جمله این واژه ها، جمع های مکسرند که در کاربرد فارسی زبانان مفرد پنداشته شده اند و با آنها همانند اسم مفرد رفتار شده است. پرسش اصلی این پژوهش آن است که علت این مفردپنداری چیست و آیا در طول سال ها به شیوه ای یکسان بوده یا تفاوت داشته است. در این مقاله ما با بررسی متون متعدد از انواع نظم، نثر، ترجمه و تألیف، کاربرد جمع های مکسر را بررسی کرده ایم و نشان داده ایم که هرچه ورود کلمات عربی، ازطریق آموزش زبان و آشنایی با متون عربی بیشتر شده، از میزان این نوع مفردپنداری کاسته شده است و دایره این کاربردها به کلماتی منحصر شده که عامه فارسی زبانان از آن معنی جمع درنمی یافته اند.Singular Assuming of Arabic Broken Plurals until the End of 7th Century AH
Generally, when the foreign words are adapted from another language, their meaning or form changes in the borrowing language depending on how the native language deals with the borrowed words. This general rule is true for Arabic words adapted in Persian language such as Arabic broken plurals. Persian speakers have considered these Arabic broken plurals as singular. The main aim in this research is to understand the reason for this singularity assuming of broken plurals and to assess whether broken plurals were assumed as singular in different times of past centuries or not? In this article, we have investigated the use of broken plurals by evaluating multiple texts of various types of poetry, prose, translation and composition and we have shown that teaching the Arabic language and familiarity with Arabic texts assisted the decreasing use of broken plural words as singular nouns. The scope of these applications has been limited to words that the native Persian-speakers have not recognized their new meaning.
تبلیغات
